Odpowiedź:
Proszę zauważyć, że służba GotQuestions.org nie zgadza się z poglądem kontynuacjonizmu. Poniższy artykuł został napisany przez kogoś, kto uznaje pogląd kontynuacjonizmu. Pomyśleliśmy, że warto mieć artykuł, który pozytywnie przedstawia kontynuacjonizm, ponieważ zawsze dobrze jest kwestionować nasz punkt widzenia, motywując nas do dalszego badania Pisma Świętego, aby upewnić się, że nasze przekonania są zgodne z biblijnymi zasadami.
Kontynuacjonizm jest przekonaniem, że wszystkie dary duchowe, włączając w to uzdrawianie, mówienie językami czy dokonywanie cudów nadal dzisiaj działa, tak jak miało to miejsce za czasów wczesnego kościoła. Kontynuacjonista wierzy, że dary duchowe wciąż "trwają" niezmiennie od Dnia Pięćdziesiątnicy i że współczesny kościół ma dostęp do wszystkich darów duchowych wymienionych w Biblii.
Gdy Duch Święty przyszedł tak jak obiecał Jezus (Dz. Apostolskie 1.8; 2.1-4), napełnił wierzących i zapewnił im ponadnaturalne dary uzdalniające ich do służenia Bogu z mocą i różnymi zdolnościami. Te dary duchowe wymienione są w Rzymian 12.6-7, Efezjan 4.11 oraz 1 Koryntian 12.7-11, 28, a kontynuacjonizm mówi, że wszystkie te dary wciąż dzisiaj trwają. Dary te różnią się w zależności od osoby, według uznania Ducha Świętego (1 Piotra 4.10). 1 Koryntian 12.4-6 mówi, "A różne są dary łaski, lecz Duch ten sam. I różne są posługi, lecz Pan ten sam. I różne są sposoby działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich." Kontynuacjoniści twierdzą, że nie ma duchowych dowodów na to, że te dary już nie działają.
Odmiennym punktem widzenia jest cesacjonizm, który uczy, że niektóre dary „ustały” i już dzisiaj nie działają. Pytanie odnośnie cesacjonizmu nie dotyczy tego, czy nadal są obecne (wspomniane) dary, ale które z nich są obecne. Cesacjoniści wskazują na wersety takie jak 1 Koryntian 13.10 oraz fakt, że cudowne dary wydają się być ściśle związane z posługą apostołów i weryfikacją Bożego objawienia (Dz. Apostolskie 2.22; 14.3; 2 Koryntian 12.12) jako dowód, że cudowne dary Ducha ustały.
Jak z każdą doktryną, istnieją skrajności po każdej stronie. Niektórzy cesacjoniści wierzą, że wszystkie dary duchowe ustały wraz z końcem ery apostolskiej. Mniej ekstremalny cesacjonizm utrzymuje, że tylko "widoczne dary"- uzdrawiania, cuda czy mówienie językami- ustały. Po stronie ekstremalnej kontynuacji są tacy, którzy nauczają, że mówienie językami zawsze musi towarzyszyć zbawieniu lub napełnieniu Duchem Świętym. Może też być kładziony nacisk bardziej na dary duchowej, aniżeli na osobę Jezusa Chrystusa. Niektórzy twierdzą nawet, że każdy wierzący może być wyposażony w każdy cudowny dar duchowy, jeśli ma wystarczająco dużo wiary. Ale ta koncepcja jest wyraźnie obalona w 1 Koryntian 12.11, który mówi, że Duch "rozdziela każdemu poszczególnie, jak chce." Paweł rozprawia się z tą kwestią w kościele korynckim: "Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami? Czy wszyscy mają moc czynienia cudów? Czy wszyscy mają dary uzdrawiania? Czy wszyscy mówią językami?" (1 Koryntian 12.29-30). Odpowiedź na te pytania retoryczne brzmi "nie."
Kontynuacjoniści wierzą, że biblijne wskazówki odnośnie darów duchowych są tak samo aktualne dzisiaj jak wtedy, gdy zostały spisane. Utrzymują, że nie ma biblijnego powodu, aby wierzyć inaczej. Wierzący obu tych odmiennych poglądów mogą się zgodzić lub nie zgodzić, ale obie perspektywy powinny mieć w pamięci słowa modlitwy Jezusa z Ew. Jana 17.22-23: "A Ja dałem im chwałę, którą mi dałeś, aby byli jedno, jak my jedno jesteśmy. Ja w nich, a Ty we mnie, aby byli doskonali w jedności, żeby świat poznał, że Ty mnie posłałeś i że ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś." Czy kontynuacjoniści czy cesacjoniści, wszyscy narodzeni na nowo wierzący są częścią ciała Chrystusa (1 Koryntian 12.27). Jeśli pozwalamy, aby jakiekolwiek niefundamentalne kwestie wywołały podziały czy niezgodę, nie zwracamy uwagi na coś ważnego dla naszego Pana.
Dodatek dotyczący powszechnych argumentów cesacjonistów i odpowiedzi kontynuacjonistów
Chrześcijanie, którzy utrzymują, że nie ma biblijnych podstaw cesacjonizmu są czasami określani jako "kontynuacjoniści." Ci wierzący uznają swoje stanowisko, jako biblijnie spójne i to, że cesacjonizm nie ma podstaw biblijnych. Poniżej wymienimy niektóre z powszechnych argumentów za cesacjonizmem i odpowiedzi kontynuacjonistów:
1. Pismo Święte
Cesacjoniści często cytują fragment z 1 Koryntian 13.8-10, aby wesprzeć koncepcję, że niektóre dary ustały, gdy nastała "doskonałość." Niektórzy wierzą, że "doskonałość" odnosi się do ukończenia Biblii. Stanowisko to utrzymuje, że gdy Biblia osiągnęła ukończoną formę, nie było już potrzeby na cudowne działanie Ducha Świętego dokonywanych przez wierzących. Jednak werset 12 wyjaśnia tożsamość tej "doskonałości": "Teraz bowiem widzimy jakby przez zwierciadło i niby w zagadce, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz poznanie moje jest cząstkowe, ale wówczas poznam tak, jak jestem poznany." Skoro nie możemy zobaczyć Biblii twarzą w twarz, ani też nie może nas "znać", kontynuacjoniści uznają ten fragment za odniesienie do powtórnego przyjścia Jezusa. W tym czasie nie będzie potrzeby darów Ducha Świętego, włączając w to dar wiedzy (werset 8), jako że będziemy w fizycznej obecności samego Jezusa.
Innym wersetem często cytowanym jest 2 Koryntian 12.12. Cesacjoniści utrzymują, że cudowne dary takie jak mówienie językami, uzdrawianie, proroctwa czy cuda, ograniczone są do apostołów, aby potwierdzić ich autorytet. Jednak Biblia zawiera relacje czynienia cudów we wczesnym kościele dokonywanych nie przez apostołów, takich jak Szczepan (Dz. Apostolskie 6.8) i Filip (Dz. Apostolskie 8.6-7). Dary języków i proroctwa były szeroko rozprzestrzenione wśród każdego napełnionego Duchem Świętym (Dz. Apostolskie 10.46; 19.6; 1 Koryntian 14.5, 39; Galacjan 3.5). Paweł zawarł te cudowne dary, gdy odnosił się do kościoła w Koryncie (1 Koryntian 12.4-11, 28). Kontynuacjonizm twierdzi, że jeśli języki, uzdrowienia i cuda były ograniczone do apostołów, te dary nie byłyby zawarte we wskazówkach Pawła do ciała kościoła wiele lat po (wydarzeniach) Pięćdziesiątnicy. Paweł stwierdza "pragnąłbym, żebyście wy wszyscy mówili językami, lecz jeszcze bardziej, żebyście prorokowali..." (1 Koryntian 14.5). Z powyższego możemy wywnioskować, że Paweł nie uważał tych darów za ograniczone do apostołów. Niezwykłe przejawy mocy jakie ukazywali apostołowie (Dz. Apostolskie 15.12) mogły być spowodowane faktem, że sam Jezus udzielił tej mocy dwunastu jako Swoim wyjątkowym posłańcom (Ew. Łukasza 9.1). Ich cudowne zdolności niekoniecznie były związane z darami duchowymi, które dotyczyły wszystkich wierzących napełnionych Duchem.
2. Terminy/ Pojęcia
Termin dary czynienia znaków jest często używane, aby wskazywać że Bóg obdarzył apostołów pewnymi zdolnościami takimi jak "znaki", aby uwierzytelnić ich apostolstwo. Niektórzy teolodzy zakwestionowali ten termin, stwierdzając, że chociaż Biblia mówi o znakach prawdziwego apostoła, to nie wskazuje, że określone dary duchowe są znakiem, który wskazują na apostolstwo. Kontynuacjoniści wierzą, że gdy Nowy Testament odnosi się do "znaków" to wskazuje, że ponadnaturalne zdolności są udzielane przez Boga komukolwiek, kogo wybierze, aby wykonał Jego cel (2 Ks. Mojżeszowa 7.3; Rzymian 15.18-19; Hebrajczyków 2.4; 1 Koryntian 12.11). Termin dar jako znak nigdy nie jest użyty jako oddzielna kategoria odnosząca się do darów Ducha Świętego.
Proroctwo jest kolejnym terminem, który wywołuje spór. Cesacjoniści przytaczają przykłady niektórych kontynuacjonistów, którzy zrównują ich personalne objawienia z Pismem Świętym. Jednak większość kontynuacjonistów zgadza się z cesacjonistami, że dalsze objawienia dane ludziom nigdy nie będą na równi z kanonem Pisma Świętego. Jednak kontynuacjoniści niczego nie widzą w Piśmie Świętym, co wskazywałoby, że racjonalny Bóg, który dał nam Pismo Święte już się ze swoim ludem nie komunikuje. Dar proroctwa może dotyczyć przemawiania prawdy Słowa Bożego, ale może również dotyczyć ponadnaturalnego objawienia, które Bóg przekazuje swoim sługom, aby w głęboki sposób wpływać na innych. Apostoł Paweł zachęca kościół, aby "starać się też usilnie o dary duchowe, a najbardziej o to, aby prorokować" (1 Koryntian 14.1).
3. Języki
Temat mówienia językami stał się źródłem nieporozumienia wielu chrześcijan. Nadużywanie i błędne zrozumienie tego daru w niektórych kręgach napędza dalsze przekonanie cesacjonistów, że ten dar nie jest ani aktywny, ani konieczny. Niektórzy nawet przypisują to zjawisko aktywności demonicznej lub histerii emocjonalnej. Utrzymują również, że gdyby języki były nadal uzasadnionym darem, każdy misjonarz otrzymałby ten dar i uniknął potrzeby nauki języka przez wiele lat.
W odpowiedzi, kontynuacjoniści zgadzają się, że niektóre tego typu doświadczenia rzekomo natchnione Duchem Świętym nie są niczym więcej aniżeli napełnionym emocjami sensacjonalizmem. Szatan i upadli ludzie zawsze podrabiali cudowne działania Boże i nadal to robią (2 Ks. Mojżeszowa 7.10-11; Dz. Apostolskie 8.9, 11; Ks. Objawienia 13.14). Jednak obecność podróbek nie neguje autentycznych darów. W Dz. Apostolskich 16.16, Paweł i Sylas byli zaniepokojeni przez opętaną demonami dziewczynę z darem prorokowania. Fakt, że jej nadprzyrodzone zdolności pochodziły od szatana, a nie od Boga, nie sprawiały, że Paweł podsumował, że wszystkie dary prorocze były od złego (1 Koryntian 14.1). W Ew. Mateusza 7.21-23 Jezus przepowiedział, że wielu będzie twierdziło, że Go zna, ponieważ będą dokonywać wielu cudów w Jego imieniu. Fakt, że istnieją oszuści nie wskazuje na to, że każdy kto dokonuje cudów jest fałszerzem.
Kontynuacjoniści wskazują, że po części zamieszania w kwestii tego tematu wynika z tego, że mogą być dwa rodzaje "języków" o których mówią Dz. Apostolskie i listy do Koryntian. Dar, który przyszedł w dniu Pięćdziesiątnicy umożliwił apostołom mówienie językami do tych, którzy w tych obchodach uczestniczyli. To pozwoliło na szybkie rozprzestrzenianie się ewangelii w całym regionie (Dz. Apostolskie 2.6-8). Jednak w 1 Koryntian 14 Paweł wydaje się mówić o innym celu języków. Cały 14 rozdział jest instrukcją dla kościoła na temat celu i użycia tego daru, jednego z wielu, który może być stosowany do uwielbienia Boga (1 Koryntian 14.2, 14-16, 28).
Biblijne wsparcie tego stanowiska znajduje się w Dz. Apostolskich 10.45-46, gdzie Korneliusz otrzymał Ducha Świętego. On uwielbiał Boga wykorzystując dar mówienia językami, mimo iż nie było nikogo obecnego, kto potrzebował usłyszeć ewangelię w innych językach. Inny przykład jest w Dz. Apostolskich 19.6-7. Dwunastu mężczyzn z Efezu otrzymało Ducha Świętego i zaczęło mówić językami, chociaż nie było nikogo obecnego, kto potrzebował ją usłyszeć. Kościół koryncki regularnie włączał języki w ich nabożeństwa uwielbieniowe, bez wskazania, że zawsze byli obecni ci, którzy potrzebowali usłyszeć przesłanie w ich języku.
W 1 Koryntian 14.28 Paweł kontynuuje swoją wskazówkę odnośnie wykorzystania języków we wspólnym uwielbieniu: "a jeśliby nie było nikogo, kto by wykładał, niech milczą w zborze, niech mówią samym sobie i Bogu." To może wskazywać, że języki mogą być także sposobem modlitwy "w Duchu", co nadaje inną perspektywę fragmentom takim jak 1 Koryntian 14.14-15 oraz 28, Rzymian 8.26, Efezjan 6.18 oraz Judy 1.20. Paweł nigdy nie skarcił Koryntian za używanie tego daru (1 Koryntian 14.29), ale jedynie za nadużywanie tego daru i tworzenia chaosu (wersety 23 oraz 39). Czternasty rozdział kończy się instrukcją Pawła wskazującego im, aby nie zabraniali mówienia językami, ale "wszystko niech się odbywa godnie i w porządku" (1 Koryntian 14.39-40).
4. Historia Kościoła
Cesacjonizm powołuje się na historyczne poparcie, twierdząc, że nic nie wskazuje na to, by cudowne dary były kontynuowane po śmierci apostołów. Jednak kontynuacjoniści utrzymują, że zapisy kościelne nie zgadzają się z tym. Przytaczają następujące przykłady:
Justin Martyr (100–165 r. po Chr.), historyk wczesnego kościoła, stwierdził, że „dar proroczy pozostaje w nas nawet do chwili obecnej. Teraz można zobaczyć wśród nas kobiety i mężczyzn, którzy posiadają dary Ducha Bożego”.
Ireneusz (125-200 r. po Chr.) powiedział: „Słyszymy także wielu braci w kościele, którzy posiadają dary proroctwa i poprzez Ducha mówią różnymi językami. [...] Zmarli nawet zostali wskrzeszeni i pozostali wśród nas przez wiele lat”.
Nowacjan (210-280 r. po Chr.) powiedział: „To jest [Duch Święty], który umieszcza proroków w kościele, poucza nauczycieli, kieruje językami, daje moc i uzdrawia, czyni cudowne dzieła”.
Augustyn (354-430 r. po Chr.) jest często cytowany jako ojciec wczesnego kościoła, który odrzucił ideę kontynuacji. Tak było na początku. Jednak w późniejszym życiu uzdrowienia i cuda doświadczył na własnej skórze, że napisał w Mieście Boga: „Jestem tak przytłoczony obietnicą ukończenia tego dzieła, że nie mogę spisać wszystkich znanych mi cudów.”
Nieco nowsi badacze Biblii, tacy jak John Wesley, A. W. Tozer, R. A. Torrey i J. P. Moreland, również byli przekonani, że wszystkie dary Ducha są nadal aktywne w dzisiejszym świecie i faktycznie działali używając niektórych z tych darów.
5. Argumenty ciszy
Cesacjoniści wskazują, że tylko wczesne listy Pawła zawierają odniesienia do cudownych darów. Późniejsze listy, takie jak list do Efezjan o nich nie wspominają. Ich wniosek jest taki, że te dary musiały "ustać" wraz z usankcjonowaniem się kościoła. Jednak kontynuacjoniści wskazują, że jest to argument ciszy, który jest błędem logicznym. Brak odniesienia do tematu nie oznacza w żadnej mierze, że poprzednia wskazówka się zmieniła. Może to oznaczać, że cudowne dary nie powodowały zamieszania w Efezie jak miało to miejsce w Koryncie, i inne kwestie zasługiwały na uwagę Pawła. Lista darów znajduje się w liście do Rzymian 12.6-9, 1 Koryntian 12.4-11 oraz 1 Piotra 4.10-11 i nie są identyczne, i być może nie miały być wyczerpujące.
Uczeni bibliści obecni są po obu stronach tej kwestii. Cesacjonizm utrzymuje, że natchnione Słowo Boże jest wszystkim, czego potrzebujemy aby żyć tak jak Chrystus pragnie, abyśmy żyli. Kontynuacjoniści twierdzą, że Duch Święty, który został wylany w 2 rozdziale Dz. Apostolskich nadal kontynuuje swoje dzieło, wraz ze wszystkimi ponadnaturalnymi darami wspomnianymi w Piśmie Świętym. David Martyn Lloyd-Jones, XIX-wieczny teolog, często cytowany jako zwolennik cesacjonizmu, mówi: „Każdy chrześcijanin powinien zawsze dążyć do tego, co najlepsze i najwyższe. Nigdy nie powinniśmy zadowalać się czymś mniejszym niż to, co jest opisane jako możliwe dla chrześcijan w Nowym Testamencie.” Do tego stwierdzenia obie strony mogą powiedzieć: „Amen”.
