www.gotquestions.org/Polski

Pytanie: Czym jest kościół instytucjonalny?

Odpowiedź: Instytucja jest ustanowioną organizacją publiczną. Termin kościół instytucjonalny odnosi się do zorganizowanej grupy wyznających Ewangelię chrześcijan, którzy się spotykają w wyznaczonych budynkach kościelnych i wypełniają określone plany cotygodniowych spotkań uwielbienia i nauczania. Kościoły instytucjonalne często oferują oddzielne zajęcia z podziałem na wiek, takie jak opieka nad przedszkolakami czy służba dla dzieci i młodzieży. Typowe cotygodniowe nabożeństwo zazwyczaj obejmuje wspólnotowe uwielbienie poprzez muzykę, składanie kolekty i otrzymywanie nauki od pastora. Wiele kościołów instytucjonalnych oferuje również studia biblijne czy inne zajęcia przez cały tydzień. Niektóre również zachęcają do cotygodniowych spotkań małych grup (grup wspólnotowych) w domach. Kościół instytucjonalny może być denominacyjny, taki jak Baptystyczny, Luterański czy Metodystyczny lub może być bez denominacji lub międzywyznaniowy, ale wszystkie kościoły instytucjonalne wypełniają ogólne wzorce organizacji i uwielbienia.

Słowo przetłumaczone w Nowym Testamencie jako "kościół" jest greckim słowem ekklesia, które oznacza "powołane zgromadzenie." Jest używane w Nowym Testamencie w odniesieniu do spotkań wierzących chrześcijan. Niektórzy narzekają, że kościół instytucjonalny nie przypomina ekklesia, które Jezus miał na myśli, gdy mówił, że zbuduje Swój kościół (Ew. Mateusza 16.18). Według niektórych, tradycyjne, instytucjonalne kościoły nie zaspokajają potrzeb osobistej społeczności jak opisane jest to w Dz. Apostolskich (Dz. Apostolskie 2.42-46). Cytują wiele odniesień do "kościołów domowych" w listach Pawła i wierzą, że małe, osobiste spotkania są znacznie bliższe modelowi biblijnemu (Rzymian 16.5; Filemona 1.2; Kolosan 4.15; 1 Koryntian 16.19). W skrócie, postrzegają kościół instytucjonalny jako twór ludzki, który nie spełnia celów dla których Jezus ustanowił Swój ekklesia.

Niektórzy chrześcijanie odchodzą z kościołów instytucjonalnych rozczarowani pewnymi elementami, które uznają za nieprzyjemne; inni odrzucają samą koncepcją kościołów instytucjonalnych. Rytuały i tradycje jakie się nagromadziły w różnych kościołach instytucjonalnych wydają się im dusić działanie Ducha Świętego. Wielu ludzi porzucających kościoły instytucjonalne ma prawdziwy głód Boży i nie znajdują zaspokojenia tej potrzeby w tradycyjnych sposobach. Ci chrześcijanie nie opuszczają kościół ale raczej opuszczają określony sposób "tworzenia kościoła."

Niektórzy, którzy nie lubią kościoła instytucjonalnego mówią, że w wielu przypadkach, uwielbienie jakie promują, jest chłodną formalnością, która wcale nie przypomina żarliwej pasji widocznej w Nowym Testamencie. Prawdą jest, że wiele tradycyjnych kościołów zastąpiło religią uwielbienie i włączyło ludzkie elementy, które wstrząsają sercami pragnącymi spotkać się z Bogiem; jednak prawdą jest też to, że wiele tradycyjnych kościołów praktykuje serdeczne, szczere uwielbienie dla Boga.

Niezależnie od tego, czy dana osoba jest częścią kościoła instytucjonalnego, czy uczęszcza do kościoła domowego, należy przestrzegać biblijnego wzoru kościoła. Ten wzorzec obejmuje następujące aspekty:

1. Pastorzy i/lub starsi. Obecność przywództwa starszych było częścią spotkań kościelnych od początku. Przywództwo rozpoczęło się wraz z powołaniem apostołów, którzy wyznaczyli wykwalifikowanych mężczyzn na pastorów, gdy kościół wzrastał. Ci przywódcy nigdy nie byli wybrani przez samych siebie czy losowo. Aby zostać pastorem, trzeba było czegoś więcej aniżeli tylko aspiracji do urzędu. Trzeba było spełnić surowe wytyczne dla każdego, kto chciał sprawować urząd starszego czy diakona. 1 Tymoteusza 3.1-15 podaje szczegółowe wymagania dla tych będących w przywództwie duchowym. W Dz. Apostolskich 20.28 Paweł zachęcał starszych w Efezie, aby sprawowali "pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią." Hebrajczyków 13.17 zachęca chrześcijan, aby szanowali władzę duchową "oni to bowiem czuwają nad duszami waszymi i zdadzą z tego sprawę." Oraz 1 Tymoteusza 5.17 stwierdza, że starsi/ pastorzy, którzy są wierni są godni podwójnej czci.

2. Uwielbienie wspólnotowe. Stale przez Stary Testament, Bóg powoływał Swój lud, aby przychodził przed Jego oblicze jako grupa (2 Ks. Mojżeszowa 33.10; 2 Ks. Królewska 10.18; 5 Ks. Mojżeszowa 31.12). Bóg nadal pragnie, aby Jego lud przychodził wspólnie jako jedno i wznosił swoje głosy i serca wzywając Jego imienia. Nowy Testament nie zawiera dowodu, że posłuszni chrześcijanie kiedykolwiek zdecydowali, że "nie lubili kościoła" i odmówili uczęszczania w jego spotkaniach.

3. Szafarstwo. W kilka lat po tym jak narodził się kościół, kościoły w jednym mieście komunikowały się i posyłały wsparcie do kościołów w innych miastach (2 Koryntian 8-9; Dz. Apostolskie 11.30). Gdy Paweł lub jego przedstawiciele odwiedzali kościół, wspólnota przekazywała fundusze jakie zebrali, aby pomóc zaspokoić potrzeby braci i sióstr w innych regionach. Łącząc finanse i siłę roboczą, kościoły są w stanie zrobić wiele dobrego na świecie.

Członkowie kościoła instytucjonalnego powinni być pewni, że podążają za biblijnym pastorem, uwielbiają wspólnie w duchu i w prawdzie i ćwiczą się w dobrym szafarstwie zasobami kościoła. Powinni być aktywnymi uczestnikami w służbie kościoła, zarówno dla innych członków kościoła jak również wychodząc do niewierzących. To samo można powiedzieć o członkach kościoła domowego. To, czego nie powinniśmy robić, to porzucić kościół lub odsunąć się od Ciała Chrystusa.