Odpowiedź:
Ludzie mają różne koncepcje na temat nieba. Wiele osób w ogóle nie rozumie Boga, ale nadal chce myśleć, że niebo jest "lepszym miejscem" do którego wszyscy idą po śmierci. Koncepcje na temat nieba są często niczym więcej aniżeli mglistymi nadziejami na równi z "może kiedyś wygram na loterii." Większość ludzi nie myśli zbytnio o niebie, dopóki nie wezmą udziału w pogrzebie lub nie umrze ukochana osoba. Popularne jest odwoływanie się do nieba jako miejsca, do którego idą „dobrzy ludzie." I oczywiście, każdy kogo znamy i kochamy jest zaliczony do kategorii "dobrych ludzi."
Biblia ma wiele do powiedzenia o życiu po śmierci/ życiu pozagrobowym i to, co mówi przeczy popularnym opiniom. Ew. Jana 3.16 mówi, "Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny." Później w wersecie 36, Jezus mówi dalej, "Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim." Hebrajczyków 9.27 mówi, "A jak postanowione jest ludziom raz umrzeć, a potem sąd." Zgodnie z tymi wersetami, każdy umiera, ale nie każdy idzie do nieba (Ew. Mateusza 25.46; Rzymian 6.23; Ew. Łukasza 12.5; Ew. Marka 9.43).
Bóg jest święty i doskonały. Niebo, miejsce jego przebywania, jest również święte i doskonałe (Psalm 68.5; Ks. Nehemiasza 1.5; Ks. Objawienia 11.19). Zgodnie z Rzymian 3.10, "Nie ma ani jednego sprawiedliwego." Żaden człowiek nie jest święty i wystarczająco doskonały, aby pójść do nieba. Ludzie, których nazywamy "dobrymi" nie są w ogóle dobrzy w porównaniu z bezgrzesznym, doskonałym Bogiem. Jeśli Bóg pozwoliłby grzesznym ludziom wejść do doskonałości nieba, to nie byłby już doskonały. Jakiego standardu należy użyć, aby określić, kto jest „wystarczająco dobry"? Boży standard jest jedynym, który się liczy, a On już go ustanowił. Rzymian 3.23 mówi, "gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej." I zapłatą za ten grzech jest wieczne oddzielenie od Boga (Rzymian 6.23).
Grzech musi zostać ukarany albo Bóg nie jest sprawiedliwy (2 Tesaloniczan 1.6). Sąd, przed którym stoimy po śmierci, to po prostu Bóg, który przedstawia nasze uczynki i wydaje wyrok za nasze zbrodnie przeciwko niemu. Nie mamy żadnego sposobu, aby naprawić nasze przewinienia. Nasze dobre uczynki nie przeważą naszego złego postępowania. Nasz grzech niszczy doskonałość, tak jak kropla arszeniku w szklance wody zatruwa całą zawartość szklanki.
Zatem Bóg stał się człowiekiem i przyjął na siebie karę. Jezus był Bogiem wcielonym. On żył bezgrzesznym życiem w posłuszeństwie swojemu Ojcu (Hebrajczyków 4.15). Nie było w nim grzechu, a mimo to wziął nasz grzech na siebie i stał się grzechem. Kiedy zapłacił cenę za nasz grzech, mogliśmy zostać uznani za świętych i doskonałych (2 Koryntian 5:21). Kiedy wyznajemy Mu swój grzech i prosimy Go o przebaczenie, On stempluje „Zapłacone w pełni" za nasz egoizm, pożądliwości i chciwości (Dzieje Apostolskie 2.38; 3.19; 1 Piotra 3.18).
Gdy pewnego dnia staniemy przed Bogiem, nie możemy błagać o to, abyśmy mogli wejść do nieba na podstawie naszych własnych starań. Nie mamy nic do zaoferowania. W porównaniu z Bożym standardem świętości, nikt z nas nie jest wystarczająco dobry. Ale Jezus jest, i to dzięki jego zasłudze możemy wejść do nieba. 1 Koryntian 6.9-11 mówi, "Czyż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie posiądą królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwięźli, ani mężczyźni współżyjący z sobą, ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego. A takimi byli niektórzy z was. Lecz zostaliście obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa i przez Ducha Boga naszego." Ofiara Jezusa obejmuje to wszystko.
Ludzie, którzy idą do nieba są do siebie podobni pod jednym względem: są grzesznikami, którzy zaufali Panu Jezusowi Chrystusowi w kwestii swojego zbawienia (Ew. Jana 1.12; Dzieje Apostolskie 16.31; Rzymian 10.9). Rozpoznali swoją potrzebę Zbawiciela i pokornie przyjęli Bożą ofiarę przebaczenia. Pokutowali za swoje dawne postępowanie i obrali nowy kurs podążania za Chrystusem (Ew. Marka 8.34; Ew. Jana 15.14). Nie starali się zapracować na Boże przebaczenie, ale służyli mu chętnie z wdzięcznych serc (Psalm 100.2). Rodzaj wiary, która zbawia duszę jest ta, która przemienia życie (Jakuba 2.26; 1 Jana 3.9-10) i całkowicie opiera się na łasce Bożej.
