Pytanie: Kim są umarli w Chrystusie w 1 Tesaloniczan 4.16?
Odpowiedź:
Zanim określimy kim są "umarli w Chrystusie", powinniśmy zwrócić uwagę na kontekst w którym pojawia się to wyrażenie. Bezpośredni kontekst z 1 Tesaloniczan 4.13-19 mówi o tym, co stanie się przy powrocie Pana Jezusa. Czytelnicy Pawła byli zaniepokojeni tym, że jak wróci Chrystus, ci którzy umarli wcześniej jakoś zostaną pominięci. Główny cel tego fragmentu jest pocieszenie tych wierzących, którzy stracili swoich ukochanych bliskich.
Przesłaniem tego fragmentu jest przesłanie o nadziei. Chrześcijanie mają nadzieję, której niewierzący nie posiadają, gdy stracą swoich ukochanych. Istnieje nadzieja dla chrześcijan ponad śmiercią fizyczną, i częścią tej nadziei jest powrót Chrystusa, ci, którzy umarli wcześniej "powstaną najpierw." Po tym, chrześcijanie którzy będą jeszcze żyli, zostaną przemienieni. Obie grupy zostaną "pochwycone" na spotkanie z Panem. Paweł zamyka tą część napomnieniem, aby zachęcać innych nadzieją.
W tym fragmencie, Paweł używa powszechnego eufemizmu o spaniu, aby odnieść się do tych, którzy umarli w Chrystusie, np. wierzących. Paweł chce pocieszyć swoich czytelników, że ci chrześcijanie którzy wcześniej umarli przed przyjściem Chrystusa niczego nie przegapią. Z tego powodu otwiera tą część mówiąc, "A nie chcemy, bracia, abyście byli w niepewności co do tych, którzy zasnęli, abyście się nie smucili, jak drudzy, którzy nie mają nadziei" (werset 13).
Zatem, odpowiadając na pytanie, umarli w Chrystusie są tymi wierzącymi, którzy umarli przed drugim przyjściem Chrystusa. (Zauważ, że to czy 1 Tesaloniczan rozdział 4 odnosi się do drugiego przyjścia czy do pochwycenia jest kwestią dyskusyjną). Wierzący, czy to umarli czy żywi, należą do Chrystusa. Podobne myśli otrzymujemy od apostoła w jego pierwszym liście do Koryntian, gdy pisze: "A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia" (1 Koryntian 15.23). Śmierć w Chrystusie ma zastosowanie nie tylko do pierwotnych odbiorców Pawła, ale do wszystkich wierzących, którzy umarli w okresie, który można nazwać „okresem między adwentowym”, czyli czasem między pierwszym a drugim przyjściem Chrystusa.
Inne pytanie, które może się pojawić w tym kontekście dotyczy tego co dzieje się z wierzącymi, gdy umierają? Paweł używa snu w odniesieniu do ich stanu, ale czy to oznacza, że wierzący doświadczą (z braku lepszego słowa) nieświadomego stanu podobnego do snu aż do ich przyszłego zmartwychwstania? Ci, którzy opowiadają się za tym stanowiskiem, zwanym snem duszy, opierają je na fragmentach takich jak 1 Tesaloniczan 4.13-18. Ale warto zauważyć, że "sen" użyty tutaj jest eufemizmem. Nie ma na celu przekazania rzeczywistego snu. W rzeczywistości, doświadczenie wierzącego po śmierci i przed zakończeniem wieku, gdy Chrystus powróci, jest świadomą, błogą społecznością z Panem. Paweł wskazuje na to w wersetach takich jak 2 Koryntian 5.6-8 i Filipian 1.23.
Po śmierci ciało spoczywa w grobie, czekając na zmartwychwstanie w dniu ostatecznym, ale dusza odchodzi do domu Pana. To jest doktryna stanu pośredniego. Wierzący doświadczają tymczasowo nagród, które czekają na nich w niebie, podczas gdy niewierzący doświadczają smaku wiecznych mąk w piekle (Ew. Łukasza 16.19-31).
