Czym były miasta schronienia w Starym Testamencie?
Odpowiedź:
Miasta schronienia były częścią podziału Ziemi Obiecanej pomiędzy dwanaście plemion Izraela. Tylko jedno plemię, Lewici, nie otrzymało ziemi do zagospodarowania. Zamiast tego mieli być kapłanami Pana i nadzorcami przybytku oraz wszystkich jego obrzędów i wyposażenia. Tylko Lewici mogli nieść i ustawiać przybytek (4 Ks. Mojżeszowa 2.5-13). Ponieważ Lewici nie mieli mieć przydzielonego terytorium, tak jak inne plemiona podczas podboju Kanaanu, mieli być rozmieszczeni po całej ziemi w pewnych miastach przeznaczonych do ich użytku. Część ich dziedzictwa składała się z czterdziestu ośmiu miast rozsianych po całej krainie (4 Ks. Mojżeszowa 35.6-7). Spośród tych czterdziestu ośmiu miast, sześć zostało wyznaczonych jako miasta schronienia. Były to Kedesz, Szechem, Hebron, Bezer, Ramot i Golan (Ks. Jozuego 20.7-8).
Prawo Mojżeszowe stanowiło, że każdy, kto popełnił morderstwo, miał zostać skazany na śmierć (2 Ks. Mojżeszowa 21.14). Jednak w przypadku nieumyślnej śmierci Bóg wyznaczył miasta, do których morderca mógł uciec w poszukiwaniu schronienia (2 Ks. Mojżeszowa 21.13). Byłby on bezpieczny przed mścicielem - członkiem rodziny zobowiązanym do pomszczenia śmierci ofiary (4 Ks. Mojżeszowa 35.19) - dopóki sprawa nie trafiłaby do sądu. Zgromadzenie osądzi, czy napastnik działał nieumyślnie. Jeśli tak, wracał do miasta schronienia i mieszkał tam bezpiecznie aż do śmierci najwyższego kapłana, który sprawował urząd w czasie procesu, po czym mógł wrócić do swojej siedziby. Jeśli jednak napastnik opuściłby miasto schronienia przed śmiercią najwyższego kapłana, mściciel miałby prawo go zabić (4 Ks. Mojżeszowa 35.24-28).
Ustanowienie tych uprzywilejowanych sanktuariów w miastach Lewitów jest prawdopodobnie związane z ideą, że Lewici byliby najbardziej odpowiednimi i bezstronnymi sędziami, a ich obecność i rady mogłyby uspokoić lub powstrzymać burzliwe namiętności mściciela krwi. Przez swoje poświęcenie jako kapłani, Lewici byli pośrednikami między Izraelitami a Bogiem. W związku z tym byli oni uzdolnieni do spokojnego pośredniczenia między napastnikiem a rodziną ofiary, zapewniając, że nie dojdzie do dalszego rozlewu krwi.
Miasta schronienia mogą być postrzegane jako typy Chrystusa, w którym grzesznicy znajdują schronienie przed niszczycielem naszych dusz. Tak jak człowiek może szukać schronienia w miastach utworzonych w tym celu, tak my uciekamy do Chrystusa po schronienie (Hebrajczyków 6.18). Uciekamy do Chrystusa, aby uciec przed niebezpieczeństwem, w jakim się znajdujemy, przed przekleństwem i potępieniem prawa, przed gniewem Bożym i przed wiecznością w piekle. Tylko Chrystus zapewnia schronienie przed tymi rzeczami i tylko do Niego musimy się uciekać. Tak jak miasta były otwarte dla wszystkich, którzy uciekali do nich w poszukiwaniu bezpieczeństwa, tak Chrystus zapewnia bezpieczeństwo wszystkim, którzy przychodzą do Niego po schronienie przed grzechem i jego karą.
