Pytanie: Co oznacza prawdziwe naśladowanie Chrystusa?
Odpowiedź:
W Ewangeliach (Mateusza, Marka, Łukasza i Jana), Jezus daje nam polecenia, abyśmy jego naśladowali (np. Ew. Mateusza 8.22, 9.9; Ew. Marka 2.14; Ew. Łukasza 5.27; Ew. Jana 1.43). W wielu przypadkach, Jezus powoływał dwunastu, aby stali się jego uczniami (Ew. Mateusza 10.3-4). Ale w innych przypadkach, mówił do każdego, kto pragnął tego, co miał do zaoferowania (Ew. Jana 3.16; Ew. Marka 8.34).
W Ew. Mateusza 10.34-39, Jezus jasno wskazywał, co znaczy naśladowanie go. Mówi, „nie mniemajcie, że przyszedłem, przynieść pokój na ziemię; nie przyszedłem przynieść pokój, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić człowieka z jego ojcem i córkę z jej matką, i synową z jej teściową. Tak to staną się wrogami człowieka domownicy jego. Kto miłuje ojca albo matkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien; i kto miłuje syna albo córkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien. I kto nie bierze krzyża swego, a idzie za mną, nie jest mnie godzien. Kto stara się zachować życie swoje, stracie je, a kto straci życie swoje dla mnie, znajdzie je.”
Nauczanie o tym, że Jezus przynosi „miecz” by poróżnić członków rodziny przeciwko sobie, może wydawać się zbyt mocne po tym, jak mówi „każdy, kto weń wierzy, nie zginie…” (Ew. Jana 3.16). Ale Jezus nigdy nie rozwadniał prawdy, a prawda była taka, że pójście za nim, naśladowanie go będzie związane z podejmowaniem trudnych wyborów. Czasem odwrócenie się od Boga może wydawać się kuszące. Gdy nauczanie Jezusa przeszło od błogosławieństw (Ew. Mateusza 5.3-11) do momentu ukrzyżowania, wielu, którzy go naśladowało, odwróciło się od niego (Ew. Jana 6.66). Nawet uczniowie Jezusa uznało, że podążanie za Jezusem w noc jego ukrzyżowania było zbyt trudne. Każdy go opuścił (Ew. Mateusza 25.56; Ew. Marka 14.50). Tej nocy, naśladowanie Chrystusa mogło oznaczać aresztowanie i śmierć. Zamiast ryzykować własnym życiem, Piotr trzykrotnie zaparł się, że zna Jezusa (Ew. Mateusza 26.69-75).
Prawdziwie naśladować Chrystusa oznacza, że wszystko inne staje się dla nas nudne. Każdy za czymś biegnie: przyjaciółmi, otaczającą kulturą, rodziną, egoistycznymi pragnieniami lub Bogiem. Możemy zabiegać tylko o jedną rzecz (Ew. Mateusza 6.24). Bóg mówi, że nie mamy mieć innych bogów oprócz niego (2 Księga Mojżeszowa 20.3; 5 Księga Mojżeszowa 5.7; Ew. Marka 12.30). Prawdziwie podążać za Chrystusem oznacza, że nie zabiegamy o inne rzeczy. Jezus powiedział w Ew. Łukasza 9.23: „Jeśli kto chce pójść za mną, niechaj się zaprze samego siebie i bierze krzyż swój na siebie codziennie, i naśladuje mnie.” Nie ma czegoś takiego jak „uczeń na pół gwizdka.” Podobnie jak uczniowie to pokazali, nikt nie jest w stanie naśladować Chrystusa z własnej siły czy mocy. Faryzeusze byli przykładami ludzi, którzy starali się z całej swojej siły być posłusznymi Bogu. Ich własne zabiegi doprowadziły ich do arogancji i spaczenia celowości Bożego Prawa (Ew. Łukasza 11.39; Ew. Mateusza 23.34).
Jezus przekazał swoim uczniom sekret wiernego naśladowania go, ale nie uświadomili sobie tego w tamtym czasie. Powiedział do nich: „Duch ożywia. Ciało nic nie pomaga… (Ew. Jana 6.63), oraz „Dlatego powiedziałem wam, że nikt nie może przyjść do mnie, jeżeli mu to nie jest dane od Ojca” (werset 65). Uczniowie spędzili z Jezusem 3 lata, ucząc się, obserwując go i uczestnicząc w cudach jakich dokonywał. A mimo to, nawet oni nie byli w stanie wiernie z własnych sił go naśladować. Potrzebowali pomocnika.
Jezus wielokrotnie obiecywał, że gdy już wstąpi do Ojca, to pośle „Pomocnika”- Ducha Świętego (Ew. Jana 14.2615.26). W rzeczywistości powiedział, że czyni tak dla ich dobra, bo gdyby nie odszedł, Duch Święty by nie został dany (Ew. Jana 16.7). Duch Święty zamieszkuje w sercu każdego wierzącego (Galacjan 2.20; Rzymian 8.16; Hebrajczyków 13.5; Ew. Mateusza 28.20). Jezus ostrzegł swoich naśladowców, że nie rozpoczną zwiastowania o nim, aż do momentu, gdy zostaną „przyobleczeni mocą z wysokości” (Ew. Łukasza 24.49; Dzieje Apostolskie 1.4). Gdy Duch Święty wstąpił na pierwszych wierzących w Dniu Pięćdziesiątnicy, to nagle otrzymali moc, której potrzebowali aby naśladować Chrystusa, nawet do śmierci, jeśli sytuacja by tego wymagała (Dzieje Apostolskie 2.1-4; 4.31; 7.59-60).
Naśladowanie Jezusa oznacza, że zabiegamy o to, by być jako On. On zawsze był posłuszny Bogu Ojcu (Ew. Jana 8.29; 15.10). Prawdziwie naśladować Chrystusa oznacza, że czynimy go szefem naszego życia. To sprawia, że staje się On Panem naszego życia (Rzymian 10.9; 1 Koryntian 12.3; 2 Koryntian 4.5). Każda decyzja i marzenie jest filtrowane poprzez jego Słowo, aby we wszystkim go uwielbić (1 Koryntian 10.31). Nie jesteśmy zbawieni na podstawie tego, co uczynimy dla Chrystusa (Efezjan 2.8-9), ale dzięki temu, co On uczynił dla nas na krzyżu. Z powodu jego łaski jaką nam okazał, chcemy go we wszystkim wywyższać. To wszystko się dzieje, gdy pozwolimy, aby Duch Święty miał kontrolę nad każdą sferą naszego życia (Efezjan 5.18). On tłumaczy Pismo Święte (1 Koryntian 2.14), uzdalnia nas do różnych dzieł swoimi darami duchowymi (1 Koryntian 12.4-11), pociesza nas (Ew. Jana 14.16) oraz prowadzi (Ew. Jana 14.26). Naśladować Jezusa oznacza, że stosujemy prawdy o jakich czytamy w jego Słowie i żyjemy tak, jakby Jezus sam osobiście szedł obok nas.
