Odpowiedź:
Jezus Chrystus określa swoich naśladowców mianem "uczniów", co oznacza "uczących się", czyniąc zdolność uczenia się ważną cechą chrześcijan. Według Biblii, umysł, który jest kluczowy dla uczenia się, nie jest czystą kartą w momencie narodzin, ponieważ grzech go zaślepił, zatwardził i wypaczył (2 Koryntian 4:4; 3:14; Rzymian 1:28). Jego zepsuty stan jest podstawą instrukcji apostoła Pawła dla chrześcijan, aby zostali przemienieni przez odnowienie umysłu (Rz 12:2). Wymaga to posiadania ducha podatnego na nauczanie - wewnętrznego usposobienia, które jest chętne i otwarte na naukę.
Mówiąc dokładniej, bycie "podatnym na nauczanie" oznacza gotowość i otwartość na zdobywanie wiedzy, czy to od pojedynczych osób, takich jak kaznodzieje, czy też za pośrednictwem różnych form mediów, takich jak książki. Ludzie podatni na nauczanie szukają pobożnych, opartych na Biblii instrukcji (np. Dzieje Apostolskie 8:31; por. 2 Tymoteusza 3:16-17). W tym kontekście słowo duch odnosi się do niewidzialnych cech danej osoby, takich jak postawa otwarta na naukę i cechująca się pokorą (Przysłów 11:2; 1 Piotra 5:5).
Przeciwieństwem ducha dającego się nauczać jest umysł, który jest dumny, uparty i oporny na naukę - postawy, które według Biblii są grzeszne (Przysłów 1:7, 24-25). Księga Zachariasza dostarcza wyraźnego przykładu ducha, którego nie da się uczyć, jako że pewni Izraelici "nie chcieli usłuchać, odwrócili się do mnie plecami i zatkali uszy, aby nie słyszeć. (12) Zatwardzili swoje serca jak diament, aby nie musieć słuchać zakonu i słów, które Pan Zastępów posyłał do nich przez swego Ducha za pośrednictwem dawnych proroków" (Zachariasza 7:11-12).
Co więcej, osoba, której nie da się uczyć, może mieć postawę wszystkowiedzącego, błędnie myśląc, że nie musi się niczego uczyć. Jak ostrzega Księga Przysłów 16:18, taki sposób myślenia prowadzi do tragicznych konsekwencji: "Pycha prowadzi do zguby, a wyniosłość ducha do upadku". Niechęć do uczenia się może również przejawiać się w sceptycznym usposobieniu, krytycznej i osądzającej postawie, zgorzknieniu wobec nauki i skłonności do ignorowania źródeł wiedzy (Mt 7:1). Osoby z taką mentalnością są często przekonane, że nikt nie ma nic wartościowego do przekazania (Przysłów 13:18).
W życiu chrześcijańskim fundamentem bycia zdolnym do uczenia się jest doświadczenie przemieniającej mocy Ducha Świętego podczas nawrócenia (por. Ew. Jana 3:1-8). Paweł zauważa, że tylko dzięki zamieszkaniu Ducha człowiek może zrozumieć prawdę objawioną przez Boga (1 Koryntian 2:11-12). Jednak bez Ducha Świętego nawet najbardziej inteligentne i otwarte osoby nie są w stanie pojąć Bożych nauk, które są dla nich głupstwem (1 Kor 2:13-14).
Dlatego zdolność do uczenia się nie jest kwestią posiadania wysokiego IQ lub sukcesów akademickich. Biblia sugeruje, że dana osoba może być certyfikowanym geniuszem, ale nie mieć zdolności do uczenia się. I odwrotnie, osoba może mieć niewielkie lub żadne formalne wykształcenie, a mimo to być zdolna do uczenia się. Ewangelia Jana podaje tego przykład, w którym przywódcy żydowscy podziwiali zrozumienie Jezusa pomimo braku formalnego wykształcenia akademickiego: "Jak to jest, że ten człowiek posiada wiedzę, skoro nigdy się nie uczył?" - zastanawiali się (J 7:15).
Dodając więcej wglądu, Ewangelia Łukasza wspomina, że kiedy Jezus miał 12 lat, Józef i Maria znaleźli Go "w świątyni, siedzącego wpośród nauczycieli, słuchającego i pytającego ich. (47) A zdumiewali się wszyscy, którzy go słuchali, nad jego rozumem i odpowiedziami." (Łk 2:46-47). Dorastając, "Jezusowi zaś przybywało mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi." (Łk 2:52) - co dowodzi, że miał ducha, który był chętny do nauki i otwarty na nią.
Posiadanie umiejętności uczenia się jest cechą charakterystyczną ucznia Jezusa. Mamy kochać Boga całym naszym umysłem (Przysłów 9:9; Marka 12:30). Powinniśmy starać się być nie tylko otwarci, ale i proaktywni w poznawaniu Boga (Prz 23:12). Chęć uczenia się odgrywa ważną rolę w tym, jak dana osoba współpracuje z nieustannym dziełem Ducha Świętego, który czyni ją bardziej podobną do Jezusa (1 Tesaloniczan 5:23).
