Co to znaczy, że Jezus był nieco niższy od aniołów (Psalm 8:5; List do Hebrajczyków 2:7)?
Odpowiedź:
Psalm 8:5 jest proroctwem o Jezusie Chrystusie. Gdy psalmista zastanawia się nad chwałą Pana, jego umysł zwraca się ku wielkości Bożego stworzenia. Zaczyna również myśleć o człowieku i zadaje to pytanie w Psalmie 8:5: "czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym - syn człowieczy, że się nim zajmujesz?". Następnie w wersecie 6 czytamy: "Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot niebieskich, chwałą i czcią go uwieńczyłeś." (W tekście hebrajskim "istoty niebieskie" to Elohim, powszechne imię Boga; Septuaginta używa słowa angelos, które oznacza "anioł"). Psalm 8:7 kontynuuje: "Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich; złożyłeś wszystko pod jego stopy". Psalmista zrozumiał z Księgi Rodzaju 1:26-28, że Bóg dał ludzkości władzę panowania nad stworzonym światem. Tytuł "syn człowieczy" może odnosić się do Adama jako głowy rasy ludzkiej. Będąc stworzonym w ludzkim ciele i otrzymując tę władzę, Adam został uczyniony "nieco niższym" od aniołów, ale został ukoronowany chwałą i czcią, ponieważ został stworzony na obraz Boga.
W Liście do Hebrajczyków 2:6-8 autor cytuje Psalm 8:5, a następnie komentuje całość poddania stworzenia "synowi człowieczemu": "A poddawszy mu wszystko, nie pozostawił niczego, co by mu poddane nie było". Następnie autor Listu do Hebrajczyków identyfikuje "syna człowieczego" jako Jezusa Chrystusa: "widzimy raczej tego, który na krótko uczyniony został mniejszym od aniołów, Jezusa, ukoronowanego chwałą i dostojeństwem za cierpienia śmierci, aby z łaski Bożej zakosztował śmierci za każdego." (werset 9)
Stosując Psalm 8:5 do Jezusa Chrystusa, autor Listu do Hebrajczyków stosuje do Jezusa tytuł "syn człowieczy". Podkreśla to człowieczeństwo Chrystusa i Jego więź z pierwszym Adamem oraz wyróżnia Go jako najwspanialszy przykład człowieka. Jezus Chrystus jest tak naprawdę Drugim Adamem, nowym Adamem, który przyszedł, aby bezpośrednio zająć się tym, co pierwszy Adam sprowadził na ludzkość i czego nigdy nie mógł pokonać, a mianowicie śmiercią (zob. 1 Koryntian 15:45). Tematem Ewangelii Łukasza jest to, że Jezus jest Synem Człowieczym (zob. Łk 19:10); Jezus jest Drugim Adamem, który przyszedł, aby uwolnić ludzkość od śmierci poprzez swój krzyż, pogrzeb i pusty grób.
Ponadto, przyjmując na siebie bezgrzeszne ciało we Wcieleniu, Jezus stał się "nieco niższy od istot niebieskich". Jezus "stał się niczym, przyjąwszy naturę sługi", gdy przyjął ludzkie ciało (Filipian 2:7). Prawodawca poddał samego siebie Prawu (Ga 4:4). Ten, który był bogaty, stał się ubogi ze względu na nas (2 Koryntian 8:9). "Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu" (Mt 20:28). Aniołowie zachwycają się Wcieleniem i pragną wejrzeć w Ewangelię (1 Piotra 1:12).
Bycie "nieco niższym od aniołów" i wieczne przyjmowanie ciała w żaden sposób nie umniejszyło bóstwa Chrystusa. Jezus nigdy nie przestał być Bogiem; po prostu okazał łagodność i protekcjonalność Boga. Po Wcieleniu był Bogiem-Człowiekiem.
W wyniku odkupieńczego dzieła na krzyżu Jezus został ukoronowany chwałą i czcią, a teraz siedzi po prawicy Ojca Niebieskiego (Kol 3:1). Autor Listu do Hebrajczyków wskazuje, że uniżony stan Jezusa był tylko tymczasowy: "na krótką chwilę" został On uczyniony niższym od aniołów (List do Hebrajczyków 2:7). Jezus jest wywyższony ponad wszystkich aniołów i pewnego dnia każde kolano ugnie się przed Jego imieniem, a każdy język wyzna, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca (Filipian 2:9-11).
Wierzący w Chrystusa będą królować z Nim w przyszłym, chwalebnym tysiącleciu. Chrystus podporządkuje sobie wszystkie rzeczy jako Drugi Adam. To, czego nie udało się dokonać pierwszemu Adamowi i jego potomkom z powodu naszego grzechu (por. Hebrajczyków 2:8), dokona ostatni Adam, a przekleństwo zostanie odwrócone (zob. Izajasza 65:17-25). Wszyscy wierzący będą uczestniczyć w chwale Chrystusa na zawsze, żyjąc z Nim w Jego nowym niebie i nowej ziemi. Gdyby Jezus nie stał się "nieco niższy" od aniołów, nie byłoby odkupienia dla nikogo z nas. Chwalmy Pana, że uniżył samego siebie, aby przyjść do nas i szukać oraz zbawić zgubionych (Łk 19:10).
