Odpowiedź:
Kościół rzymskokatolicki naucza, że papież jest nieomylny kiedy przemawia z pozycji autorytetu na temat danej kwestii lub doktryny (ex cathedra). Wiele osób źle rozumie „nieomylność papieża” jako wskazanie, że wszystko, co mówi papież jest nieomylne. Nie o to chodzi w katolickiej „nieomylności papieża”. Według kościoła katolickiego owa nieomylność papieża wyłącznie kiedy przemawia ex cathedra jest częścią katolickiego Magisterium Kościoła, znanego także jako „autorytatywnego nauczania prawd wiary”, które Bóg dał „matce kościołowi” dla nieomylnego nauczania. To „autorytatywne nauczanie prawd wiary” składa się ze zdolności do nieomylnego nauczania papieża, doradców kościelnych zgromadzonych pod władzą papieża i „zwyczajne” Magisterium biskupów. To „zwyczajne” Magisterium zakłada m. in. jeżeli biskupi zaczynają nauczać tej samej doktryny w tym samym czasie (np. że Maria została poczęta bez grzechu), a to nauczanie zdobywa akceptację wśród całego kościoła, to znaczy, że Duch Święty działa w biskupach i że to nauczanie pochodzi od Boga. Papież może może później uznać je i nieomylnie ogłosić, że pochodzi ono od Boga i że ma zostać przyjęte przez wszystkich katolików.
Pytanie brzmi, czy to nauczanie stoi w zgodzie z Pismem Świętym. Kościół katolicki postrzega papiestwo i nieomylne autorytatywne nauczanie „matki kościoła” jako konieczne do prowadzenia go i używa ich jako logicznego usprawiedliwienia Bożej opatrzności w tej kwestii. Ale badając Pismo można znaleźć poniższe:
1) Choć Piotr był postacią centralną w początkowym procesie szerzenia się ewangelii (częściowo takie znaczenie ma Mt 16:18-19). nauczanie Pisma, traktowane w kontekście, nie deklaruje, że miał władzę nad innymi apostołami lub nad całym Kościołem (zob. Dz 15:1-23; Gal 2:1-14; 1 P 5:1-5). Pismo nie naucza też, że biskup Rzymu miał mieć zwierzchnictwo nad Kościołem (w Piśmie jest jedno odniesienie do Piotra w 1 P 5:13, który pisze z „Babilonu”, a nazwę tą nadawano czasem Rzymowi); głównie na tej podstawie i na historycznym wzroście biskupa Rzymu zbudowano nauczanie kościoła rzymskokatolickiego dotyczące zwierzchnictwa biskupa Rzymu. Jednakże Pismo Święte wskazuje, że inni apostołowie współdzielili autorytet Piotra (Ef 2:19-20) a władzę „związywania i rozwiązywania” przypisywaną mu miały też zbory lokalne, nie tylko ich przywódcy (zob. Mt 18:15-19; 1 Kor 5:1-13; 2 Kor 13:10, Tyt 2:15; 3:10-11). Dlatego też podstawa nieomylności papieża...istnienie samego papiestwa nie jest poparte biblijnie.
2) Pismo również nigdzie nie wspomina, by władza apostolska miała przechodzić na tych, których oni ustanowili w celu uchronienia kościoła od błędu („sukcesja apostolska”). Sukcesja apostolska to „wczytywanie się” w wersy, które kościół katolicki wykorzystuje, by wesprzeć tę doktrynę (2 Tm 2:2, 4:2-5; Tyt 1:5; 2:1; 2:15; 1 Tm 5:19-22). Paweł NIE wzywa wierzących w różnych zborach by przyjęli Tytusa, Tymoteusza i innych przywódców kościoła na podstawie ich autorytetu jako biskupów lub ich autorytetu apostolskiego, ale raczej na podstawie tego, że są jego współpracownikami (1 Kor 16:10; 16:16; 2 Kor 8:23). Pismo RZECZYWIŚCIE naucza, że fałszywe nauki pojawią się nawet wśród przywódców kościoła i że chrześcijanie mają porównywać z Biblią nauki przywódców w późniejszych czasach, ponieważ tylko Pismo jest nieomylne. Biblia nie naucza, że apostołowie byli nieomylni poza tym, co spisali i co zostało włączone do kanonu Pisma (2 Tm 3:16; 2 P 1:18-21). Przemawiając do przywódców zboru w dużym mieście Efezie apostoł Paweł zwraca uwagę na to, że nadchodzą fałszywi nauczyciele, a walka z tego rodzaju błędami NIE oddaje ich pod zwierzchność „apostołów i tych, którzy będą zwierzchnikami po nich”, ale raczej porucza ich „Panu i słowu łaski jego” (Dz 20:28-32).
3) "Magisterium kościoła" nie jest nigdzie w Piśmie traktowane ani opisywane jako źródło równej wagi z Pismem. Historia jednakże udowodniła, że kiedy jakieś inne źródło autorytetu jest traktowane jako mające równą wagę jak Pismo Święte, to to drugie źródło zawsze zaczyna wyprzedzać Pismo (tak stało się w przypadku innych źródeł, z których korzystają Mormoni i Strażnicy Świadków Jehowy). Tak stało się również w przypadku kościoła katolickiego. Katechizmy katolickie wielokrotnie podkreślają, że wiele z ich doktryn nie pochodzi lub nie jest opartych na Piśmie Świętym (np. Maria będąca współodkupicielką i współpośredniczką, bezgrzeszną i poczętą bez grzechu, jej wniebowstąpienie, modlitwy do świętych, oddawanie czci im i ich obrazom etc.). Dla katolików to właśnie „matka kościół”, a nie Pismo Święte jest ostatecznym autorytetem, bez względu na to to co mówią, że Magisterium jest „sługą Pisma”. Należy powtórzyć, że Biblia naucza, że to Pismo ma być używane jako probierz służący do odróżniania prawdy od błędu. W Gal 1:8-9 Paweł stwierdza, że nie to KTO naucza, ale to CZEGO się naucza ma być wykorzystywane do odróżniania prawdy od błędu. A choć kościół katolicki nadal naucza o tym, że każdy, kto odrzuci autorytet papieża zostanie obłożony klątwą piekła, Pismo Święte rezerwuje tę karę dla tych, którzy nauczają innej ewangelii niż ta, która została podana i zapisana w Nowym Testamencie (Gal 1:8-9).
4) Kościół katolicki postrzega sukcesję apostolską i nieomylne magisterium kościoła jako logicznie konieczne by Bóg nieomylnie prowadził Kościół, choć Pismo Święte wyraźnie stwierdza, że Bóg zaopatrzył swój kościół w:
(a) nieomylne Pismo Święte, (Dz 20:32; 2 Tm 3:15-17; Mt 5:18; J10:35; Dz 17:10-12; Iz 8:20; 40:8; etc.)
(b) niekończące się arcykapłaństwo Chrystusa w niebie (Heb 7:22-28),
(c) obecność Ducha Świętego, który prowadził apostołów w prawdzie po śmierci Chrystusa (J 16:12-14), który obdarza wierzących darami do służby, w tym nauczania (Rz 12:3-8; Ef 4:11-16) i który wykorzystuje spisane Słowo jako swoje główne narzędzie (Heb 4:12; Ef 6:17).
Podsumowując, Biblia mówi tylko o jednym stałym, „namacalnym”, nieomylnym przewodniku pozostawionym przez Boga Jego kościołowi. Chodzi o spisane Słowo Boże, a nie nieomylnego przewodnika (2 Tm 3:15-17). A tak jak Bóg dał Ducha Świętego by prowadził świętych mężów w spisywaniu Pisma (2 P 1:19-21), tak dał też swojego Ducha Świętego by ogarnął, napełnił, prowadził i obdarzał darami członków Jego kościoła w dzisiejszych czasach dla prowadzenia go poprzez właściwą interpretację tegoż spisanego Słowa (1 Kor 12, 14; Ef 4:11-16). Nie powinno nas dziwić to, że w dzisiejszych czasach są rozłamy i fałszywe nauki, ponieważ Biblia ostrzega nas także, że nadejdą fałszywi nauczyciele, którzy powstaną spośród kościołów (Dz 20:30). Dlatego też wierzący mają się zwrócić do Boga i „Słowa Jego łaski” po wskazówki (Dz 20:32), by określić prawdę nie na podstawie tego KTO mówi, lecz porównując przekaz z ewangelią już zapisaną dla nas w Piśmie (Gal 1:8-9; zob. też Dz 17:11).
