Odpowiedź:
Biblia ma całkiem sporo do powiedzenia na temat przebaczenia i nieprzebaczenia. Prawdopodobnie najbardziej znanym nauczaniem na temat nieprzebaczenia jest przypowieść Jezusa o niemiłosiernym słudze, zapisanej w Ew. Mateusza 18.21-35. W tej przypowieści, król daruje olbrzymi dług (zasadniczo tak wysoki, którego nigdy nie mógłby spłacić) jednego ze swoich służących. Później jednak, ten sam sługa odmawia umorzenia niewielkiego długu innego mężczyzny. Król słyszy o tym i odwołuje swoje wcześniejsze przebaczenie. Jezus podsumowuje, "Tak i Ojciec mój niebieski uczyni wam, jeśli każdy nie odpuści z serca swego bratu swemu" (Ew. Mateusza 18.35). Inne fragmenty mówią nam, że będzie nam odpuszczone gdy sami odpuścimy (zobacz Ew. Mateusza 6.14; 7.2 oraz Ew. Łukasza 6.37 na przykład).
Nie pomyl się tutaj; Boże przebaczenie nie opiera się na naszych uczynkach. Przebaczenie i zbawienie są całkowicie oparte na osobie Boga i przez odkupieńcze dzieło Jezusa na krzyżu. Jednak nasze działania pokazują naszą wiarę i to, w jakim stopniu rozumiemy Bożą łaskę (zobacz Jakuba 2.14-26 oraz Ew. Łukasza 7.47). Jesteśmy zupełnie niegodni, a mimo to Jezus postanowił zapłacić cenę za nasze grzechy i obdarować nas przebaczeniem (Rzymian 5.8). Gdy prawdziwie uchwycimy wspaniałość Bożego daru wobec nas, przekażemy ten dar dalej. Otrzymaliśmy łaskę i w zamian powinniśmy obdarowywać łaską innych. W przypowieści jesteśmy zbulwersowani sługą, który nie darował niewielkiego długu po tym jak jego niespłacalny dług został mu umorzony. A jednak, gdy nie przebaczamy, postępujemy dokładnie tak samo jak ten sługa z przypowieści.
Nieprzebaczenie ograbia nas również z pełnego życia, jakie Bóg dla nas zamierzył. Zamiast promować sprawiedliwość, nasze nieprzebaczenie jątrzy w nas zgorzknienie. Hebrajczyków 12.14-15 ostrzega, "Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana, bacząc, żeby nikt nie pozostał z dala od łaski Bożej, żeby jakiś gorzki korzeń rosnący w górę, nie wyrządził szkody i żeby przezeń nie pokalało się wielu." Podobnie 2 Koryntian 2.5-11 ostrzega nas, że nieprzebaczenie może być otwarciem się na działanie szatana, który poprowadzi nas na manowce.
Wiemy również, że ci, którzy zgrzeszyli przeciwko nam- którym możemy nie chcieć przebaczyć- są odpowiedzialni przed Bogiem (zobacz Rzymian 12.19 oraz Hebrajczyków 10.30). Ważne jest, aby zdawać sobie sprawę z tego, że przebaczenie nie oznacza bagatelizowania występku ani konieczności pojednania. Gdy wybieramy przebaczenie, uwalniamy tą osobę od jej zadłużenia wobec nas. Zrzekamy się prawa do osobistej zemsty. Decydujemy, że nie będziemy chowali urazy wobec tej osoby. Co jednak niekoniecznie oznacza, że ponownie udzielamy jej pełnego zaufania czy nawet pełnego uwolnienia od konsekwencji jej grzechu. Mamy powiedziane, że "karą za grzech jest śmierć" (Rzymian 6.23). Chociaż Boże przebaczenie uwalnia nas od wiecznej śmierci, nie zawsze uwalnia nas od destrukcyjnych konsekwencji grzechu (takich jak zerwana relacja lub kara wystosowana przez system sprawiedliwości). Przebaczenie nie oznacza, że postępujemy tak, jakby nic złego się nie stało; oznacza to, że zdajemy sobie sprawę, że została nam okazana obfitość łaski i nie mamy prawa żywić do kogoś urazy.
Raz po raz, Pismo Święte wzywa nas, abyśmy przebaczali sobie wzajemnie. Efezjan 4.32 na przykład mówi, "Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie." Otrzymaliśmy bardzo wiele w naszym przebaczeniu i wiele też się od nas oczekuje (zobacz Ew. Łukasza 12.48). I chociaż przebaczenie jest czasem trudne, to brak przebaczenia oznacza nieposłuszeństwo Bogu i niedocenienie wielkości jego daru.
