Pytanie: Jakie istnieje niebezpieczeństwo/ konsekwencja niewyznanego grzechu?
Odpowiedź:
1 Jana 1.9 mówi, "Lecz jeśli przyznajemy się do naszych grzechów, to Bóg, będąc wiernym i sprawiedliwym, odpuści nam je i oczyści nas z wszelkiej nieprawości." Ten werset jest zapisany dla chrześcijan i opiera się na słowie jeśli. Bóg ofiaruje przebaczenie za każdy grzech popełniony przez jego dzieci JEŚLI się do niego przyznamy. Słowo przyznawać (w niektórych tłumaczeniach 'wyznawać') związany jest z uznaniem wraz z Bogiem jak zły jest nasz grzech. Pokuta lub odwrócenie się od grzechu jest częścią skruchy. Lecz dla tych, którzy nie doświadczyli przebaczenia przez krew Jezusa, każdy grzech jest niewyznany i nieprzebaczony. Wieczne potępienie czeka tych, którzy odmawiają pokuty za swój grzech i odrzucają ofiarę poniesioną przez Jezusa za grzech (2 Tesaloniczan 1.8-9; Ew. Jana 3.15-18). Ale co z chrześcijaninem z niewyznanym grzechem?
Zgodnie z Pismem Świętym każdy nasz grzech został spłacony gdy przyjęliśmy ofiarę Jezusa w naszym imieniu. 2 Koryntian 5.21 mówi, "On tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą." Gdy dokonujemy tej boskiej zmiany na krzyżu, Bóg postanawia widzieć nas jako sprawiedliwych. To nie jest nasza sprawiedliwość, lecz sprawiedliwość Chrystusa którą widzi Bóg (Tytusa 3.5). On zamienia nasze konto: naszą przepełnioną listę na jego doskonale czystą kartkę. Od tego momentu mamy pełną aprobatę i akceptację Boga.
Ale co się dzieje, gdy popełniamy grzech po otrzymaniu tej doskonałej karty? Wyobraź sobie, że stoisz przy południowym oknie w mroźny, zimowy dzień. Powietrze jest lodowate, ale słońce świeci przez okno. Zaczyna cię ogrzewać, a ty wygrzewasz się w jego blasku. Potem zaciągasz zasłonę. Nagle, ciepło przestaje działać. Czy to przez to, że słońce przestało świecić? Nie, to dlatego, że coś stanęło pomiędzy tobą a słońcem. Gdy tylko odsłonisz zasłonę, słońce znowu może cię ogrzewać. Ale to zależy od ciebie. Bariera jest wewnątrz domu, a nie na zewnątrz.
Niewyznany grzech działa jak ta zasłona. Bóg raduje się swoimi dziećmi (Psalm 37.23; Rzymian 8.38-39). On pragnie nam błogosławić, mieć z nami relację i okazywać swoją aprobatę wobec nas (Psalm 84.11; 115.13; 1 Ks. Samuela 2.30). On chce, abyśmy wygrzewali się w cieple jego uśmiechu. Lecz gdy wybieramy grzech, budujemy barierę pomiędzy nami i naszym świętym Ojcem. Zaciągamy zasłonę w naszej relacji z nim i zaczynamy odczuwać chłód duchowej samotności. Wiele razy, złośliwie oskarżamy Boga o opuszczenie nas, gdy tak naprawdę, my go opuszczamy. Gdy uparcie odmawiamy pokuty, zostaniemy zdyscyplinowani przez naszego kochającego Ojca (Hebrajczyków 12.7-11). Dyscyplinowanie Pana może być dotkliwe, nawet prowadzić do śmierci, gdy serce tak bardzo zatwardziło się, że nie chce powrotu (1 Koryntian 11.30; 1 Jana 5.16). Bóg tęskni do odnowionej społeczności nawet bardziej niż my (Ks. Izajasza 65.2; 66.13; Ew. Mateusza 23.37; Ks. Joela 2.12-13). On zabiega o nas, dyscyplinuje nas i kocha nas nawet w naszym grzechu (Rzymian 5.8). Lecz pozostawia naszą wolę nienaruszoną. Musimy odrzucić zasłonę poprzez wyznanie i pokutowanie.
Jeśli, jako dzieci Boże, wybieramy pozostanie w naszym grzechu, to wybieramy również konsekwencje jakie łączą się z tym wyborem. Zniszczona społeczność i brak wzrostu duchowego. Ci, którzy trwają w grzechu potrzebują ponownie zbadać to, czy rzeczywiście mają prawdziwą relację z Bogiem (2 Koryntian 13.5). Pismo Święte jest wyraźne w tym, że ci którzy znają Boga nie prowadzą już stylu życia z niewyznanym grzechem (1 Jana 2.3-6; 3.7-10). Pragnienie świętości jest znakiem rozpoznawczym tych, którzy znają Boga. Poznanie Boga jest związane z kochaniem go (Ew. Mateusza 22.37-38). Kochanie go związane jest z pragnieniem sprawiania mu przyjemności (Ew. Jana 14.15). Niewyznany grzech staje na drodze, aby go zadowolić, zatem prawdziwe dziecko Boże chce wyznawać grzech, zmieniać to i odnawiać relację z Bogiem.
