Pytanie: Co dzieje się z tymi, którzy nigdy nie słyszeli o Ewangelii? Czy Bóg odrzuci osoby, które nigdy o Nim nie słyszały?
Odpowiedź:
Wszyscy ludzie liczą się dla Boga, bez względu na to, czy usłyszeli o Nim, czy też nie. Biblia mówi, że Bóg objawił się w naturze (List św. Pawła do Rzymian 1:20) i w ludzkiej wyobraźni ( Księga Koheleta 3:11). Problem polega jednak na tym, że człowiek jest grzeszny. Odrzucamy całą wiedzę o Bogu, i buntujemy się przeciwko Niemu (List św. Pawła do Rzymian 1:21-23). Z dala od Bożej łaski, jesteśmy wydani na swoje własne, grzeszne pożądliwości, i Bóg pozwala nam zobaczyć, jak bezsensowne i nieszczęśliwe jest życie z dala od Niego. Oto, co spotyka tych, którzy odrzucili Go (List św. Pawła do Rzymian 1:24-32).
W rzeczywistości, nie chodzi o to, że jacyś ludzie nie słyszeli Dobrej Nowiny o Bogu. Raczej chodzi o to, że to, co usłyszeli o Nim, i co widzą ich oczy w naturze, odrzucili. Księga Powtórzonego Prawa 4:29 mówi: „Wtedy będziecie szukali Pana, Boga waszego, i znajdziecie Go, jeżeli będziecie do Niego dążyli z całego serca i z całej duszy”. Werset ten mówi nam o ważnej zasadzie: ktokolwiek naprawdę szuka Boga, odnajdzie Go. Jeśli ktoś naprawdę ma pragnienie, by poznać Boga, Bóg mu się objawi.
Jednak nasz problem, to że: „nie ma rozumnego, nie ma, kto by szukał Boga” (List św. Pawła do Rzymian 3:11). Ludzie odrzucają Boga obecnego w naturze i we własnej duszy, i w zamian wybierają uwielbienie składane bogu, stworzonego ludzkimi rękami. Pytanie o to, czy Bóg był sprawiedliwy, gdy posłał kogoś do piekła dlatego, że nigdy nie słyszał o Chrystusie, wydaje się bezcelowe. Ludzie są odpowiedzialni przed Bogiem za to, co zostało im już objawione w stworzeniu. Pismo Święte powiada, że ludzie odrzucili tę wiedzę, i dlatego Bóg, potępiając ich, jest sprawiedliwy.
Zamiast zastanawiać się nad losem ludzi, którzy nigdy nie słyszeli o Bogu, my, jako chrześcijanie, powinniśmy starać się o to, by ludzie żyjący mogli jeszcze o Nim usłyszeć. Jesteśmy powołani do tego, by głosić Dobrą Nowinę wszystkim narodom (Ewangelia wg św. Mateusza 28:19-20; Dzieje Apostolskie 1:8). To, że wiemy, iż ludzie odrzucili Boga objawionego im w naturze, powinno motywować nas do głoszenia Dobrej Nowiny o zbawieniu przez Jezusa Chrystusa. Jedynie uznając Ewangelię o Bożej łasce przez Pana Jezusa Chrystusa ludzie mogą być zbawieni z grzechów i uratowani od wiecznej męki z dala od Boga w piekle.
Jeśli będziemy wierzyć, że ci, którzy nigdy nie usłyszeli o Bogu, dostąpią łaski, zaakceptujemy olbrzymią niekonsekwencję. Jeśli wszyscy, którzy nie słyszeli o Bogu, są zbawieni, nikt nigdy nie powinien usłyszeć Ewangelii... Najgorszą rzeczą byłoby podzielenie się z tą osobą Dobrą Nowiną, i jej późniejsze odrzucenie Ewangelii. Gdyby tak się stało, osoba ta byłaby potępiona. Ludzie, którzy nie słyszeli Ewangelii, na pewno są potępieni, gdyż inaczej Ewangelia nie ma sensu. Czemu mielibyśmy ryzykować, mówiąc ludziom o Jezusie, i spowodować ich potępienie, skoro wcześniej byli oni zbawieni, nigdy o Nim nie słysząc?
