Jakie znaczenie miał nów księżyca w czasach biblijnych?
Odpowiedź:
Znaczenie nowiu księżyca w czasach biblijnych polega na tym, że oznaczał on początek nowego miesiąca (kalendarz hebrajski jest oparty na księżycu) i był to czas, w którym Izraelici mieli przynieść ofiarę dla Boga. Początek miesiąca nie był znany z obliczeń astronomicznych, ale z zeznań posłańców wyznaczonych do obserwowania pierwszego widocznego pojawienia się nowiu księżyca. Gdy tylko pojawił się pierwszy skrawek księżyca, fakt ten był ogłaszany w całym kraju za pomocą ognisk sygnałowych na szczytach gór i dęcia w trąby. Hebrajskie słowo oznaczające "miesiąc" (hodesh) dosłownie oznacza "nów księżyca".
W Księdze Liczb 28:11 po raz pierwszy nakazana jest ofiara nowiu: "W każdy pierwszy dzień każdego waszego miesiąca złożycie Panu na ofiarę całopalną dwa cielce, jednego barana i siedem rocznych jagniąt bez skazy". Każdej ofierze ze zwierząt miała towarzyszyć ofiara z ziarna i ofiara z napoju (wersety 12-14). Oprócz ofiar całopalnych Panu, miał być składany kozioł jako ofiara za grzech (werset 15). Święto nowiu księżyca oznaczało poświęcenie Bogu każdego nowego miesiąca w roku. Święta nowiu księżyca oznaczały ofiary, dęcie w trąby nad ofiarami (Liczb 10:10), zawieszenie wszelkiej pracy i handlu (Nehemiasza 10:31) oraz uczty społeczne lub rodzinne (1 Samuela 20:5).
Podobnie jak w przypadku każdego rytuału religijnego, istniało niebezpieczeństwo obchodzenia świąt nowiu księżyca bez prawdziwego serca podążającego za Bogiem. W późniejszym okresie swojej historii Izraelici nadal zewnętrznie obchodzili święta nowiu księżyca, nawet po tym, jak ich serca stały się zimne wobec Boga. Chętnie rozstawali się ze swoimi bykami, barankami i kozłami, ale nie porzucali swoich grzechów. Polegali na zewnętrznych rytuałach, które miały ich oczyścić, mimo że w ich sercach wciąż tkwiło zło. Bóg miał surowe słowa dla takiej hipokryzji: "Nie składajcie już ofiary daremnej, kadzenie, nowie i sabaty mi obrzydły, zwoływanie uroczystych zebrań - nie mogę ścierpieć świąt i uroczystości. Waszych nowiów i świąt nienawidzi moja dusza, stały mi się ciężarem, zmęczyłem się znosząc je." (Izajasza 1:13-14). Grzech jest znienawidzony przez Boga i żadne rytuały, ceremonie czy sakramenty nie są w stanie zrekompensować grzesznego serca. "Oto miłujesz prawdę chowaną na dnie duszy" (Ps 51:8; zob. także Ozeasza 6:6).
Przestrzeganie świąt nowiu księżyca i ich ofiar nie jest już wymagane. Kiedy pojawiła się doskonała Ofiara, nieskazitelny Baranek Boży, sprawił, że przestrzeganie tych obrzędów nie jest już konieczne. Wszystkie sprawiedliwe wymagania Prawa zostały przez Niego wypełnione (Mt 5:17), a Jego dzieło na krzyżu oznacza, że nie są już wymagane ofiary za grzech. Paweł przypomina nam o tym fakcie: "Niechże was tedy nikt nie sądzi z powodu pokarmu i napoju albo z powodu święta lub nowiu księżyca bądź sabatu. Wszystko to są tylko cienie rzeczy przyszłych; rzeczywistością natomiast jest Chrystus." (Kol 2:16-17).
