Odpowiedź:
Słowo odpadnięcie (odejście od wiary) w kontekście chrześcijańskim dotyczy odejścia od Chrystusa. Osoba, która odchodzi od wiary jest kimś, kto podąża w złym kierunku w sensie duchowym. Raczej się cofa aniżeli wzrasta. Osoba odpadająca kiedyś przejawiała zaangażowanie w Chrystusa lub spełniała określone standardy zachowania, ale teraz wraca do starych zwyczajów. Odpadanie od wiary może przejawiać się na kilka sposobów, np. porzuceniem uczestnictwa w kościele, utratą zapału dla Pana, odejściem od służby czy rodziny lub popadnięciem w stare nawyki.
Niektórzy ludzie wykorzystują słowo odejście na określenie osoby, która utraciła swoje zbawienie. Jednak, skoro zbawiona osoba jest chroniona w Chrystusie (Ew. Jana 10.28-29)- Bóg nie wyrzuci swoich dzieci ze swojej rodziny- to nie jest to sposób w jaki byśmy wykorzystali to słowo. Gdy mówimy o odchodzeniu to raczej mamy na myśli osobę, która staje się oziębła/ chłodna wobec Chrystusa. Odejście może wskazywać, że osoba nigdy tak naprawdę nie była zbawiona- i w tym przypadku, osoba odchodząca pokazuje tylko swoje prawdziwe oblicze. Ale możliwe jest, że dzieci Boże na jakiś czas odchodzą od Boga.
Biblia używa wyrażenia odpadania zamiast odstępstwa, ale koncepcja jest podobna. W Biblii "odpadanie" może oznaczać dwie, różne rzeczy. W pierwszym przypadku, osoba jest zbawiona, ale doświadcza tymczasowo okresu zwątpienia, które moglibyśmy nazwać "kryzysem wiary." W drugim przypadku, osoba nigdy nie została zbawiona, ale jedynie przez jakiś czas zachowywała się jak osoba zbawiona. Nazwalibyśmy to "jazdą próbą" w chrześcijaństwie.
Odejście- kryzys wiary:
W Ew. Marka 14.27 Jezus mówi swoim uczniom, "Wy wszyscy się zgorszycie..." To, co miał wtedy na myśli, gdy został pojmany, miało ujawnić ich kryzys wiary, wydarzenie życiowe, które będzie tak szokujące, że uciekną od Jezusa i zaczną kwestionować podstawy ich przekonań. To była noc obrazy, noc zgorszenia dla nich. Jednak to był stan tymczasowy. Trzy dni później, Jezus powstał z martwych i ukazał się swoim uczniom. Ich wiara i nadzieja zostały odnowione, wzmocnione bardziej niż kiedykolwiek.
Apostoł Paweł mówi nam jak postępować z wierzącym, który upadnie: "Bracia, jeśli człowiek zostanie przyłapany na jakimś upadku, wy, którzy macie Ducha, poprawiajcie takiego w duchu łagodności, bacząc każdy na siebie samego, abyś i ty nie był kuszony" (Galacjan 6.1). Jakub zgadza się: "Jeśliby ktoś z was zboczył z [drogi] prawdy, a ktoś inny nawróciłby go (Jakuba 5.19, tłum. Biblia Poznańska). Osoba odpadająca odeszła od miejsca gdzie powinna być i "utknęła" w grzechu, ale kościół poprowadzi ją w odnowieniu i postawi z powrotem na ścieżce sprawiedliwości.
Są wydarzenia w życiu, takie jak śmierć ukochanej osoby, które mogą wywołać zwątpienie w Boga. To jest w porządku, tak długo jak idziemy z tymi pytaniami do Boga, a nie używamy ich jako wymówki do życia w buncie. Efektem kryzysu wiary jest często to, że poznajemy Boga w bardziej intymny sposób. W chwilach próby, powinniśmy zanurzyć się w Słowie, modlić z wytrwałością (Ew. Łukasza 18.1) oraz otoczyć się tymi, którzy są mocni w wierze.
Odstępcza jazda próbna:
Widzimy również inny rodzaj "odpadania" w Hebrajczyków 6.4-6 oraz Ew. Łukasza 8.13. Hebrajczyków 6 opisuje apostatę, kogoś kto jedynie "zakosztowali Słowa Bożego, że jest dobre" (werset 5), a później je odrzucili. W Ew. Łukasza 8.13 Jezus obrazuje apostazję jako kamienistą glebę- niektórzy odpadają czy odchodzą, ponieważ "nie mają korzeni." W każdym z tych fragmentów, osoba jest chrześcijaninem jedynie zewnętrznie, przynajmniej przez jakiś czas, jednak nie powierzyła siebie Bogu. Taka osoba może uczestniczyć w spotkaniach kościelnych, czytać Biblię, słuchać muzyki chrześcijańskiej i spotykać się z przyjaciółmi chrześcijańskimi. Ta osoba lubi całą tą atmosferę i dobre towarzystwo, które daje przebywanie wśród chrześcijan. Jednak serce tej osoby nie zostało przemienione; nigdy nie doświadczyła narodzenia na nowo. Ostatecznie, odpada lub odrzuca wiarę. Przyjęła chrześcijaństwo "na próbę" i postanowiła w to nie wchodzić.
Zbawienie przychodzi przez szczere wyznanie Jezusa jako Pana, przyjęcie Jezusa do swojego serca, które wierzy w śmierć Jezusa i jego zmartwychwstanie (Rzymian 10.9-10). Jeśli osoba, która prawdziwie została zbawiona później odpada- to znaczy, kieruje się do niszczących postaw i zachowań- to upadek taki będzie tymczasowy. Karanie Pana sprowadzi go z powrotem (zobacz Hebrajczyków 12.4-13). Dobry Pasterz będzie szukał zagubionej owcy (Ew. Łukasza 15.3-7).
Jeśli jakaś osoba nigdy tak naprawdę nie była zbawiona, a jedynie przybierała zewnętrzne pozory- w tym sensie, że zrzuciła maskę i pokazała prawdziwe swoje oblicze- to jej stan końcowy będzie gorszy niż przedtem (Hebrajczyków 10.26- 31). Jak możemy rozróżnić jedno odejście od drugiego? Nie zawsze możemy, jedynie czas to pokaże, a często nawet wtedy nie wiemy ile Bóg potrzebuje czasu, aby odnowić osobę, która odpadła. Jedynie Bóg widzi serca.
