www.gotquestions.org/Polski

Pytanie: Co to jest dzień szabatu?

Odpowiedź: Na pierwszy rzut oka, pytanie "Co to jest dzień szabatu?" wydaje się całkiem proste. Zgodnie z 2 Ks. Mojżeszową 20.8-11 szabat był siódmym dniem tygodnia, w którym mamy odpocząć na pamiątkę tego, że Bóg stworzył wszechświat w sześć dni i później "odpoczął" siódmego dnia. Jednak, z powodu niezrozumienia i błędnej interpretacji niektórych grup chrześcijańskich, znaczenie odpoczynku w dniu szabatu zostało pomylone.

Niektóre grupy chrześcijańskie, takie jak Adwentyści Dnia Siódmego, postrzegają szabat jako dzień uwielbienia, dzień w którym chrześcijanie powinni uczestniczyć w nabożeństwie kościelnym. I chociaż te grupy zazwyczaj nauczają również, że żadnej pracy się nie wykonuje w dzień szabatu, koncepcja "dnia uwielbienia" jest czasami bardziej podkreślona niż "dzień odpoczynku." Oryginalnie szabat był dniem odpoczynku i ten cel był zachowany w Prawie Mojżeszowym (2 Ks. Mojżeszowa 16.23-29; 31.14-16; 35.2-3; 5 Ks. Mojżeszowa 5.12-15; Ks. Nehemiasza 13.15-22; Ks. Jeremiasza 17.21-27). Za czasów Starego Przymierza, ofiary były składane codziennie w świątyni. "Uwielbienie" było stałe. I były specjalne nakazy dane Izraelowi odnośnie "świętych zgromadzeń" odbywających się w szabat (3 Ks. Mojżeszowa 23.3; por. 4 Ks. Mojżeszowa 28.9). Przestrzeganie szabatu było "znakiem" przymierza pomiędzy Izraelem a Panem (2 Ks. Mojżeszowa 31.13).

Nowy Testament opisuje Żydów i nawróconych na judaizm spotykających się w synagodze w szabat (Ew. Marka 6.2; Ew. Łukasza 4.31; Ew. Łukasza 13.10-16; Dz. Apostolskie 13.14, 27, 42-44; 15.21; 16.13; 17.2; 18.4). Oczywiście, bez żadnej pracy wykonywanej w ten dzień, dzień szabatu byłby idealnym dniem na zorganizowanie nabożeństw. Jednak Nowy Testament nie nakazuje, aby szabat był dniem oddawania czci. Kościół nie podlega Prawu Mojżeszowemu.

Kościół jest pod Nowym Przymierzem, ustanowionym przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Biblia nigdzie nie opisuje chrześcijan, którzy przedkładają dzień szabatu jako szczególny dzień oddawania czci Bogu. Jedyne fragmenty Pisma, które w jakikolwiek sposób opisują chrześcijan spotykających się w szabat, w rzeczywistości wskazują na ewangelizacje organizowane w żydowskich synagogach, które odbywały się w szabat. Dz. Apostolskie 2.46 opisują wczesnych chrześcijan spotykających się każdego dnia. Berejczycy studiowali Pisma każdego dnia (Dz. Apostolskie 17.11). Zarówno Dz. Apostolskie 20.7 oraz 1 Koryntian 16.2 wspominają o chrześcijanach spotykających się pierwszego dnia tygodnia. Nie ma dowodów w Nowym Testamencie, że apostołowie czy wcześni chrześcijanie w jakimś sensie obchodzili dzień szabatu jako wyznaczony dzień uwielbienia.

Tradycyjnie chrześcijanie utrzymywali, że główne, wspólne nabożeństwa odbywają się w niedzielę, w pierwszy dzień tygodnia, na pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa, które miało miejsce w niedzielę (Ew. Mateusza 28.1; Ew. Marka 16.2; Ew. Łukasza 24.1; Ew. Jana 20.1). Ważne, aby zrozumieć jednak, że niedziela nie jest nakazanym dniem wspólnego nabożeństwa. Nie ma wyraźnego, biblijnego nakazu, że sobota czy niedziela była dniem uwielbienia. Pismo Święte w takich fragmentach jak Rzymian 14.5-6 oraz Kolosan 2.16 dają chrześcijanom wolność do praktykowania szczególnego dnia lub praktykowania każdego dnia jako wyjątkowy. Bożym pragnieniem jest to, abyśmy wielbili i służyli Jemu stale, każdego dnia, a nie tylko w sobotę czy niedzielę.