Pytanie: Co Biblia mówi o osobistej odpowiedzialności?
Odpowiedź:
Częścią dorastania jest branie odpowiedzialności za siebie. Zaczynamy jako niemowlęta bez żadnej osobistej odpowiedzialności - wszystko, co musimy zrobić, jest robione za nas. W miarę jak przechodzimy przez różne etapy dzieciństwa, bierzemy na siebie coraz większą odpowiedzialność. Uczymy się wiązać własne buty, sprzątać własne pokoje i odrabiać własne prace domowe. Uczymy się, że odpowiedzialność ma swoje zalety, a nieodpowiedzialność ma inne, mniej niż pożądane skutki. Pod wieloma względami różnica między dzieckiem a mężczyzną polega na chęci wzięcia osobistej odpowiedzialności za swoje czyny. Jak mówi Paweł: "gdy na męża wyrosłem, zaniechałem tego, co dziecięce" (1 Koryntian 13.11; tłum. Biblia Warszawska).
Biblia naucza koncepcji osobistej odpowiedzialności: "Człowiek, który grzeszy, umrze. Syn nie poniesie kary za winę ojca ani ojciec nie poniesie kary za winę syna. Sprawiedliwość będzie zaliczona sprawiedliwemu, a bezbożność spadnie na bezbożnego" (Ks. Ezechiela 18.20). Osobista odpowiedzialność jest ściśle związana z prawem siania i zbierania (Galacjan 6.7-8). "Szczęśliwy sprawiedliwy, gdyż dobrze mu się powiedzie, bo owoc uczynków swoich będzie spożywać! Biada bezbożnemu, źle mu się powiedzie, bo mu według uczynków jego rąk odpłacą!" (Ks. Izajasza 3.10-11) (tłum. Biblia Warszawska).
Przykazania Starego Testamentu wiązały się z błogosławieństwami za posłuszeństwo i karami za nieposłuszeństwo; innymi słowy, Prawo podkreślało odpowiedzialność jednostek za reagowanie w moralnie właściwy sposób na objawioną przez Boga prawdę. Bóg jasno zdefiniował dobro i zło, a Jego lud miał czynić to, co słuszne. Tak było od czasu Ogrodu Eden, kiedy Adam otrzymał konkretne polecenie i oczekiwano od niego posłuszeństwa. Później syn Adama, Kain, został ostrzeżony przez Boga, że będzie osobiście odpowiedzialny za swoje czyny (1 Ks. Mojżeszowa 4.7).
Achan został pociągnięty do odpowiedzialności za swój grzech w Jerychu (Ks. Jozuego 7.14-15). Jonasz został pociągnięty do odpowiedzialności za swój wybór ucieczki przed Panem (Ks. Jonasza 1.7-8). Lewici byli odpowiedzialni za opiekę nad przybytkiem (4 Ks. Mojżeszowa 18.5). Diakoni wczesnego kościoła ponosili osobistą odpowiedzialność za zaspokajanie niektórych praktycznych potrzeb kościoła (Dz. Apostolskie 6.3). Paweł był odpowiedzialny za przetarcie szlaku ewangelii dla pogan (Efezjan 3.2).
Biblia oczekuje od nas osobistej odpowiedzialności we wszystkich dziedzinach życia. Zdolni do pracy ludzie powinni pracować na swoje utrzymanie. "Kto nie chce pracować, niechaj też nie je” (2 Tesaloniczan 3.10). Mężczyźni powinni brać odpowiedzialność za utrzymanie swoich gospodarstw domowych (1 Tymoteusza 5.8).
Czasami ludzie starają się unikać osobistej odpowiedzialności, zwykle poprzez przerzucanie winy. Adam próbował obwinić Ewę za swój grzech (1 Ks. Mojżeszowa 3.12). Kain próbował uniknąć odpowiedzialności (1 Ks. Mojżeszowa 4.9). Piłat próbował uwolnić się od winy za ukrzyżowanie Chrystusa: "Nie jestem winien krwi tego sprawiedliwego, wasza to rzecz" (Ew. Mateusza 27.24). Ostatecznie takie próby są daremne. "…wiedzcie, że kara za wasz grzech was spotka" (4 Ks. Mojżeszowa 32.23; tłum. Biblia Warszawska).
Każdy z nas ponosi osobistą odpowiedzialność "upamiętajcie się i wierzcie ewangelii" (Ew. Marka 1.15), a następnie powinniśmy chwalić Pana dobrymi uczynkami (Efezjan 2.10). "Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota" (1 Jana 5.12). Ci, którzy decydują się odrzucić prawdę Bożą, "nic nie mają na swoją obronę" (Rzymian 1.20). Nie możemy uchylać się od osobistej odpowiedzialności za przyjęcie wiary w Chrystusa.
