Odpowiedź:
Odwet oznacza odpłacenie tym samym. Zwykle mówimy o odwecie w negatywnym kontekście, więc jest to prawie wyłącznie odwzajemnienie zła za zło. Ktoś nas krzywdzi, a my odwdzięczamy się tym samym. Wyrównanie rachunków jest naturalną reakcją na krzywdę, ale Bóg wzywa nas do życia ponad naszymi naturalnymi reakcjami. Zademonstrował On świętość poprzez Swojego Syna Jezusa Chrystusa i oferuje nam moc poprzez Swojego Ducha Świętego, abyśmy mogli żyć ponad naszymi samolubnymi instynktami. Boże drogi nie są podobne do naszych dróg, więc to, co Biblia mówi o odwecie, może być sprzeczne z naszymi naturalnymi odczuciami (Ks. Izajasza 55.9; 1 Koryntian 1.27-29).
Odwet za wyrządzoną krzywdę to światowy sposób na naprawienie sytuacji. Ale Boży sposób polega na tym, że "węgle rozżarzone zgarniesz na jego głowę", odmawiając zniżenia się do poziomu przestępcy (Ks. Przyp. Salomona 25.22; Rzymian 12.20). Kiedy odpłacamy złem za zło, jednoczymy się z naszym przestępcą w jego złych intencjach. Jezus powiedział nam, byśmy nie odpłacali złem za zło, ale zwyciężali zło dobrem (Rzymian 12.21; Ew. Mateusza 5.39). Odwet ma miejsce wtedy, gdy wyrywamy sprawy z Bożych rąk i nalegamy, by samemu je naprawić. Jednakże Bóg powiedział: "Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę" (Hebrajczyków 10.30). Rzymian 12.19 zawiera jasne instrukcje dotyczące tego, jak chrześcijanie mają reagować, gdy zostaną skrzywdzeni: "Najmilsi! Nie mścijcie się sami, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu, albowiem napisano: Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan".
Te nakazy przeciwko odwetowi dotyczą jednostek i nie powinny być stosowane bez odpowiednich ograniczeń w odniesieniu do narodów lub organów ścigania. Kiedy próbujemy zastosować słowa Jezusa o kochaniu innych do spraw bezpieczeństwa narodowego, rozpadają się one na kawałki. Naśladowcy Jezusa powinni starać się praktykować każdą biblijną zasadę w życiu osobistym i rodzinnym. Ale rządy muszą działać według innych standardów. Rząd został ustanowiony przez Boga dla wspólnego dobra ludzi (Rzymian 13.1-2). Zdarzają się sytuacje, w których naród musi podjąć działania odwetowe w celu zachowania swojej wolności i swoich obywateli, takie jak reakcja Stanów Zjednoczonych na zbombardowanie Pearl Harbor przez Japonię w 1941 roku. Naród otrzymuje od Boga pozwolenie na użycie siły i odwet na innych narodach w obronie swoich obywateli (1 Ks. Samuela 15.2-3; 1 Ks. Samuela 30.1-2, 8, 17-18). Państwo może również "brać odwet" na łamiących prawo dla wspólnego dobra (Rzymian 13.3).
Boże nakazy zawsze sprowadzają się do postawy serca (1 Ks. Samuela 16.7; Ew. Marka 2.8). Bóg wydał przykazania regulujące zewnętrzne zachowania, ponieważ zna wewnętrzne zło, które je motywuje (Ew. Mateusza 15.18-19). Człowiek używający broni, by zemścić się na swoim sąsiedzie za nieskoszenie trawnika, grzeszy, ponieważ jego motywacją jest egoistyczny odwet. Jednak ten sam człowiek używający broni, by chronić swoją rodzinę przed intruzem, nie grzeszy, ponieważ jego motywacją jest ochrona niewinnych, a nie zemsta.
Naszym zadaniem jako chrześcijan jest przebaczanie, a nie odwet (Ew. Łukasza 6.27-31). Możemy wyznaczać zdrowe granice w destrukcyjnych relacjach. Możemy chronić się przed dalszą krzywdą i zgłaszać władzom osoby łamiące prawo (Jakuba 5.20). Jednak w Piśmie Świętym nigdy nie ma przyzwolenia na osobiste wymierzanie sprawiedliwości. Dwie krzywdy nie czynią dobra. Mamy Wyższy Autorytet, do którego się odwołujemy, a On obiecał naprawić wszystkie krzywdy wyrządzone Jego sługom (Ks. Izajasza 54.17). Gdy postępujemy zgodnie z Jego przykazaniami, by kochać, przebaczać i czynić dobro tym, którzy nas krzywdzą (Ew. Mateusza 5.44), możemy ufać, że nasz Obrońca uczyni to, co słuszne.
