Odpowiedź:
Współczesna idea ofiary pokoju, znanej również jako ofiara społeczności, to "przebłagalny lub pojednawczy dar". Mężczyzna, który obraził swoją żonę, często odwiedza kwiaciarnię z myślą, że przyniesienie do domu kwiatów pomoże załagodzić sytuację - bukiet będzie swego rodzaju "ofiarą pokoju". "Przebłagać" oznacza "sprawić, by ktoś był zadowolony lub mniej zły, dając lub mówiąc coś pożądanego", a "pojednawczy" oznacza "mający na celu ułagodzenie lub uspokojenie". Definicje te są interesujące, ponieważ wyrażenie "ofiara pokoju" zaczęło oznaczać coś zupełnie innego - niemal dokładne przeciwieństwo tego, co pierwotnie oznaczało w Biblii.
Ofiara pokoju w Prawie Starego Testamentu została opisana w Księdze Kapłańskiej 7:11-21. Była to dobrowolna ofiara składana Bogu w trzech konkretnych przypadkach. Po pierwsze, ofiara pokoju mogła być składana jako ofiara dobrowolna, co oznaczało, że czciciel składał ofiarę pokoju, aby podziękować za Bożą hojność. Zasadniczo był to po prostu sposób na wychwalanie Boga za Jego dobroć. Drugim sposobem na złożenie ofiary pokoju było wypełnienie ślubu. Dobrym tego przykładem była sytuacja, gdy Anna wypełniła swój ślub wobec Boga, przyprowadzając Samuela do świątyni; przy tej okazji przyniosła również ofiarę pokoju, aby wyrazić pokój w swoim sercu wobec Boga w związku z jej ofiarą - był to sposób na powiedzenie: "Nie mam pretensji; nie wstrzymuję niczego w spłacie mojego ślubu". Trzecim celem ofiary pokojowej było dziękczynienie za Boże wybawienie w godzinie wielkiej potrzeby. Żaden z tych trzech powodów do składania ofiar nie miał nic wspólnego z przebłaganiem, uspokojeniem Boga, czy ugłaskaniem Go.
W Starym Przymierzu składano ofiary, które miały reprezentować przebłaganie (Kpł 1-2; 4), ale ze zrozumieniem, że Bóg zawsze był Bogiem łaski (zob. Ef 2:8-9). Nie oczekuje On, że będziemy Go uspokajać naszymi uczynkami, a jedynie, że wyznamy naszą potrzebę i zależność od Niego. Pod Starym Przymierzem relacja ta była wyrażana przez system ofiarniczy, który zawsze oczekiwał na ofiarę Mesjasza. Pod Nowym Przymierzem Prawo zostało wypisane na naszych sercach (2 Koryntian 3:3), a Boży Duch Święty daje nam moc, by żyć zgodnie z nim (Rzymian 8:1-8; 1 Tesaloniczan 1:5). Ofiary, które teraz składamy, są duchowe (Hbr 13:15) i żywe (Rz 12:1).
Większość ofiar w systemie Starego Testamentu nie była spożywana przez czcicieli, ale ofiara pokoju była przeznaczona do spożycia - tylko część zwierzęcia lub ziarna przyniesionego na ołtarz była spalana; reszta była oddawana czcicielowi oraz biednym i głodnym. Pięknym obrazem jest tutaj Boże zaopatrzenie dla Jego ludu, zarówno fizycznie, jak i duchowo. Jego łaska i dobroć są obecne we wszystkich ofiarach. W ofierze pokoju Bóg zapewniał to, czego potrzebujemy: sposób na podziękowanie Mu za Jego dobroć i fizyczne pożywienie.
Bóg nie jest zainteresowany braniem od nas. To w ogóle nie leży w Jego sercu. Jednak kłamstwem, w które tak często wierzymy, jest to, że nasze dobre uczynki powodują Jego dobroć, a nasze grzeszne uczynki muszą być opłacone osobistą ofiarą. Ofiara pokoju pokazuje, że czciciele w Starym Testamencie nie byli bardziej odpowiedzialni za swoje zbawienie niż czciciele w Nowym Testamencie. Na przestrzeni wieków ludzie ulegali pokusie myślenia, że ofiary tworzą Bożą przychylność. To przekonanie jest widoczne w naszym współczesnym rozumieniu ofiary pokojowej jako przebłagania za złe uczynki. Ale tylko ofiara Chrystusa uaktywnia łaskę u Boga i zakrywa złe uczynki, a ofiary Starego Testamentu były obrazem tego przyszłego postanowienia.
