Odpowiedź:
W 1 Ks. Mojżeszowej rozdz. 49 patriarcha Jakub, przeczuwając zbliżającą się śmierć, gromadzi swoich synów przy swoim łóżku, aby ich pobłogosławić. Każdy z synów stał się protoplastą jednego z dwunastu plemion Izraela. Beniamin, jako najmłodszy, otrzymuje błogosławieństwo ojca jako ostatni: "Beniamin - wilk drapieżny, rano pożera zdobycz, wieczorem dzieli łup" (1 Ks. Mojżeszowa 49.27). Wojownicza natura małego plemienia Beniamina stała się dobrze znana, co pokazali ich wojownicy (Ks. Sędziów 20.15-16; 1 Ks. Kronik 8.40, 12.2; 2 Ks. Kronik 14.8, 17.17) oraz ich bezbożna obrona skrajnej niegodziwości w Gibea (Ks. Sędziów rozdz. 19-20).
Błogosławieństwo Beniamina składa się z trzech części. Porównując je do wilka, jego błogosławieństwo ma dwie ramy czasowe, rano i wieczorem; ma dwa działania, pożeranie i dzielenie; oraz dwa wyniki, zdobycz i łup. Stanowi to rodzaj doświadczenia "przed i po" dla Beniamina i jego potomstwa.
Pismo Święte pokazuje, że co najmniej czterech wielkich ludzi pochodziło z plemienia Beniamina, mimo że było ono najmniejszym z dwunastu plemion (1 Ks. Samuela 9.21). Pierwszym z nich był Ehud, wielki wojownik, który wyzwolił Izraela spod Moabu (Ks. Sędziów 3.12-30). Następnie Saul został pierwszym królem Izraela (1 Ks. Samuela 9.15-27). W późniejszej historii Żydów, gdy wielu z nich mieszkało w Persji, Bóg posłużył się Mordochajem i Esterą, pochodzącymi z plemienia Beniamina, aby wybawić Żydów od śmierci (Ks. Estery 2.5-7). Wreszcie, w Nowym Testamencie apostoł Paweł potwierdza, że on również pochodził z Beniamina. "Pytam więc: Czy Bóg odrzucił swój lud? Bynajmniej. Przecież i ja jestem Izraelitą, z potomstwa Abrahama, z pokolenia Beniamina" (Rzymian 11.1; tłum. Biblia Warszawska). Paweł powtarza to stwierdzenie w Filipian 3.4-5.
Plemię Beniamina miało jednak swoją ciemną stronę. Jego wojownicza natura ujawniła się nie tylko w obronie ojczyzny, ale także w deprawacji wewnątrz kraju. W Ks. Sędziów rozdz. 19-21 plemię Beniamina wystąpiło przeciwko pozostałym jedenastu plemionom Izraela, co doprowadziło do wojny domowej. W tym okresie każdy robił to, co było słuszne w jego własnych oczach (Ks. Sędziów 21.25). Tym, co doprowadziło do wojny domowej, było straszliwe znęcanie się i śmierć bezimiennej konkubiny Lewity (Ks. Sędziów 19.10-28). Jedenaście plemion zwróciło się przeciwko plemieniu Beniamina i prawie je unicestwiło z powodu odmowy wydania sprawców (Ks. Sędziów 20.1-21.25). Ostatecznie plemiona te odbudowały plemię Beniamina, znacznie zmniejszone z powodu wojny, a kraj ponownie się zjednoczył.
W kulturze żydowskiej dzień zaczyna się wieczorem. Tutaj zaczyna się "potem" dla Beniamina. Proroctwo Beniamina kończy się wieczorem, początkiem nowego dnia, w którym "podzieli łup". Ma to dwa aspekty. Po pierwsze, przez apostoła Pawła, który świadczy: "Prawdziwa to mowa i w całej pełni przyjęcia godna, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, z których ja jestem pierwszy" (1 Tymoteusza 1.15). W apostole Pawle plemię Beniamina miało obywatela, który potężnie służył Bogu, jak mówi o sobie: "Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem" (2 Tymoteusza 4.7).
Ale "dzielenie łupów" przez Beniamina ma jeszcze jedno spełnienie w przyszłości. W Ks. Objawienia 7.8, podczas okresu ucisku, 12 000 mężczyzn z Beniamina, wraz z 12 000 z każdego z pozostałych plemion Izraela, dotrze z ewangelią do ludności świata. Rezultatem będzie wielki tłum zbawionych, "którego nikt nie mógł zliczyć, z każdego narodu i ze wszystkich plemion, i ludów, i języków, którzy stali przed tronem i przed Barankiem, odzianych w szaty białe, z palmami w swych rękach." (Ks. Objawienia 7.9). Drugi podział łupu dla Benjamina nastąpi w tysiącletnim królestwie, kiedy otrzyma on miejsce w ziemi Izraela wraz z bramą z jego imieniem w Jerozolimie (Ks. Ezechiela 48.32). Oni, wraz z innymi plemionami Izraela, znajdą ostateczny podział łupów w Nowym Jeruzalem, ponieważ każda brama ma nazwę jednego z plemion, w tym Benjamina (Ks. Objawienia 21.12-13). Cóż za wspaniałe zakończenie! Jakaż to łaska!
Benjamin ma do przekazania wspaniałe prawdy. Po pierwsze, Bóg nie patrzy tak jak ludzie, ponieważ Bóg patrzy na serce. Bóg dostrzegł w Beniaminie wojownika. Na zewnątrz inni postrzegali go jako najmłodszego syna, a jego plemię jako najmniejsze. Ale Bóg widział w nim coś więcej, człowieka, który będzie zarówno pożerał, jak i dzielił. Drugą lekcją dla nas są dwaj Saulowie, którzy pochodzili z plemienia Beniamina. Król Saul, uosobienie grzesznej natury i jej wojny przeciwko Bogu, oraz Saul/Paweł, którego natura została zmieniona przez Boga z morderczego faryzeusza na apostoła łaski. Paweł jest przykładem tego, co Bóg czyni dla tych, którzy przychodzą do Chrystusa w wierze.
