Odpowiedź:
Dwanaście plemion Izraela zostało nazwanych na cześć dzieci Jakuba lub, w przypadku Efraima (i Manassesa), jego wnuków. Efraim urodził się w Egipcie z żony Józefa, Asenat. Józef nazwał swojego drugiego syna "Efraim", ponieważ "Bóg uczynił mnie płodnym w ziemi mojego cierpienia" (1 Ks. Mojżeszowa 41.52). Kiedy Jakub udzielił błogosławieństwa swoim wnukom Efraimowi i Manassesowi, postanowił pobłogosławić młodszego Efraima jako pierwszego, pomimo protestów Józefa. Czyniąc to, Jakub zauważył, że Efraim będzie większy od Manassesa (1 Ks. Mojżeszowa 48.5-21).
W całym Starym Testamencie imię Efraim często odnosi się do dziesięciu plemion tworzących Północne Królestwo Izraela, a nie tylko do pojedynczego plemienia nazwanego na cześć syna Józefa (Ks. Ezechiela 37.16; Ks. Ozeasza 5.3). Królestwo Północne, zwane także "Izraelem", zostało wzięte do niewoli przez Asyryjczyków w 722 r. przed Chr. (Ks. Jeremiasza rozdz. 7). Królestwo Południowe, znane również jako Juda, zostało podbite przez Babilończyków prawie 140 lat później (586 r. przed Chr.).
Od plemienia Efraima (i innych plemion) uczymy się o naszej naturze ludzkiej, o tym, kim jesteśmy jako ludzie. Historia pierwszych Izraelitów odzwierciedla naszą powszechnie ułomną i grzeszną naturę. Jak czytamy w Rzymian: "Wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej" (Rzymian 3.23).
Istnieje kilka konkretnych wydarzeń dotyczących plemienia Efraima, z których możemy wyciągnąć wnioski. Chociaż Bóg obdarzył to plemię zdolnościami wojowniczymi i dzielnymi mężami (1 Ks. Kronik 12.30), Efraim nie wykonał Bożego rozkazu usunięcia Kananejczyków z Ziemi Obiecanej (2 Ks. Mojżeszowa 23.23-25; Ks. Sędziów 1.29; Ks. Jozuego 16.10).
W czasach sędziów Efraimici rozgniewali się na Gedeona, ponieważ początkowo nie poprosił ich o pomoc w walce z Midianitami (Ks. Sędziów 8.1). Gedeon mądrze okazał bożą dobroć i wychwalał zaangażowanie plemienia oraz chęć służenia Panu, tym samym łagodząc to, co mogło stać się okropną sytuacją (Ks. Sędziów 8.2-3).
Jednak później doszło do tragedii, którą ponownie można powiązać z dumą, zazdrością i egocentryzmem Efraima. Kiedy Jefta zdecydował się walczyć (i pokonać) Ammonitów bez pomocy dumnych wojowników z Efraima, wybuchła wojna domowa, w której zginęło 42 000 wojowników z Efraima. Jak powiedział Jezus w Kazaniu na Górze, mamy najpierw szukać królestwa Bożego (Ew. Mateusza 6.33). Nie szukaj chwały dla siebie; wszelka cześć i chwała zawsze należą do Boga, a nie do człowieka.
Często Bóg decyduje się użyć nas w sposób mniej efektowny lub spektakularny, niż byśmy tego chcieli. Czy dąsamy się? Czy pragniemy chwały? Czy kontrolujemy naszą dumę i zazdrość i akceptujemy Bożą wolę? Wielu z nas, podobnie jak Efraimici, ma trudności z nauczeniem się tych lekcji. Bóg mówi, że powinniśmy akceptować to, co nas spotyka, jako Jego wolę, niezależnie od tego, jak dobre lub złe wydają się nam te okoliczności (1 Tesaloniczan 5.16-18).
Inne lekcje Efraima dopełniają obrazu szerokiego zakresu ludzkich zachowań. Widzimy, jak Efraim odwraca się od Boga i czyni niegodziwe rzeczy (Ks. Izajasza 28.1-3), ale widzimy też, że plemię to uznaje potrzebę pokuty i posłuszeństwa, postępując zgodnie z instrukcjami proroka Odeda (2 Ks. Kronik 28.12).
Największą lekcją z historii Efraima jest to, że Bóg kocha nas jako Doskonały Ojciec pomimo naszych upadków. Jest cierpliwy i miłosierny ponad nasze zrozumienie. Słyszy nasze krzyki udręki, dyscyplinuje nas i prowadzi, zna nasze chwile skruchy i pragnie, abyśmy byli w doskonałej społeczności z Nim (Ks. Jeremiasza 30.22; 31.18-20).
