Odpowiedź:
12 plemion Izraela, do których należał Gad, zostało nazwanych na cześć dzieci Jakuba (lub wnuków, w przypadku Efraima i Manassesa). "Izrael" było Bożym imieniem dla Jakuba (1 Ks. Mojżeszowa 32.22-30); dlatego wyrażenie "dzieci Izraela" jest sposobem na odniesienie się do potomków Jakuba. Syn Jakuba, Gad, urodził się w Paddan Aram jako syn służącej pierwszej żony Jakuba, Zilpy (1 Ks. Mojżeszowa 35.26). Kiedy Jakub błogosławił swoich 12 synów, powiedział: "Gad - rozbójnicy napierać na niego będą, ale on będzie deptał piętę ich" (1 Ks. Mojżeszowa 49.19). Później Mojżesz pobłogosławił plemię Gada, mówiąc: "A o Gadzie rzekł: Błogosławiony ten, kto Gadowi dał szeroką przestrzeń; Przysiadł jak lwica, Urwał kęs od ramienia po ciemię, Upatrzył sobie część przednią, Gdyż tam został wyznaczony dział wodza, I zebrali się naczelnicy ludu; Sprawiedliwości Pana dopełnił I sądów jego z Izraelem" (5 Ks. Mojżeszowa 33.20-21; tłum. Biblia Warszawska).
Plemię Gada było jednym z trzech (pozostałe to Ruben i półplemię Manassesa), które walczyło i otrzymało ziemie na wschód od rzeki Jordan, bramy do Ziemi Obiecanej (Ks. Jozuego 12.6; 13.8-13). Kiedy Gad i inne plemiona po raz pierwszy zażądały tej ziemi poza Ziemią Obiecaną, Mojżesz ostrzegł, że ich działania mogą zniechęcić innych do wzięcia ziemi, którą dał Bóg, podobnie jak przerażający raport dziesięciu szpiegów czterdzieści lat wcześniej. Rubenici i Gadytowie powiedzieli: "Zbudujemy tutaj tylko zagrody dla naszych stad i miasta dla naszych dzieci, my zaś zbrojnie pociągniemy przed synami izraelskimi, aż zaprowadzimy ich do ich siedzib, dzieci zaś nasze pozostaną w warownych miastach z powodu mieszkańców tej ziemi. Nie powrócimy do naszych domów, dopóki synowie izraelscy nie obejmą każdy swego dziedzictwa. Nie weźmiemy też działu razem z nimi po tamtej stronie Jordanu i dalej, jeżeli otrzymamy nasze dziedzictwo z tej strony Jordanu po stronie wschodniej" (4 Ks. Mojżeszowa 32.16-19). Mojżesz zgodził się: "I rzekł do nich Mojżesz: Jeżeli tak postąpicie, jeżeli pociągniecie zbrojnie przed Panem na wojnę i każdy zbrojny z was przekroczy Jordan przed Panem, aż wypędzi On swoich wrogów przed sobą i ziemia ta zostanie podbita w obliczu Pana, i dopiero potem wrócicie, to będziecie niewinni wobec Pana i wobec Izraela, a ta ziemia stanie się waszą posiadłością przed Panem. Lecz jeżeli tak nie postąpicie, wtedy zgrzeszycie przed Panem, a wiedzcie, że kara za wasz grzech was spotka" (4 Ks. Mojżeszowa 32.20-23; tłum. Biblia Warszawska).
Plemiona były wierne swojemu zobowiązaniu (4 Ks. Mojżeszowa 32.25; Ks. Jozuego 22.1-6). Kiedy powrócili do swojej ziemi, zbudowali ołtarz. Inni Izraelici wystąpili przeciwko nim, myśląc, że buntują się przeciwko Panu. Ale plemiona Gada, Rubena i półplemienia Manassesa wzywały Pana, mówiąc, że On zna ich motywy i jeśli działali w buncie lub nieposłuszeństwie, nie powinni zostać oszczędzeni. W rzeczywistości zbudowali ołtarz nie po to, aby składać ofiary, ale "aby był świadkiem między nami a między wami i między potomkami naszymi po nas, że chcemy przy nim oddawać cześć Panu przez nasze ofiary całopalne, przez nasze ofiary zwykłe i przez nasze ofiary pojednania, i aby kiedyś w przyszłości nie mówili wasi synowie do naszych synów: Nie macie żadnej społeczności z Panem" (Ks. Jozuego 22.27). Chociaż plemiona osiedliły się po drugiej stronie Jordanu, nadal były bardzo zaangażowane w oddawanie czci Bogu. Nadal były częścią Izraela i chciały zapobiec temu, by rzeka Jordan, która stanowiła znaczący podział geograficzny między Gadem a większością innych plemion, duchowo podzieliła lud Boży wtedy lub w przyszłych pokoleniach (Ks. Jozuego 22.10-34). "I nazwali synowie Rubena i synowie Gada ten ołtarz Ed, bo - jak mówili - jest on świadkiem między nami, że Pan jest Bogiem" (Ks. Jozuego 22.34).
Gad, wraz ze wszystkimi innymi północnymi plemionami Izraela, został wysłany na wygnanie w 722 r. przed Chr. (2 Ks. Królewska 15.29-17.41). Szczególne okoliczności, w jakich znalazł się Gad, najwyraźniej wywołane niewiernością półplemienia Manassesa wobec Boga, zostały opisane w 1 Ks. Kronik 5.11-26.
Widzimy w plemieniu Gada wierność Bogu i zobowiązaniom wobec innych. Być może najważniejszą lekcją, jakiej uczymy się od Gada (i wszystkich innych plemion), jest uznanie potrzeby całkowitej wiary i zaufania Bogu. Bóg nakazał Mojżeszowi przypomnieć Izraelitom"Przestrzegajcie tedy słów tego przymierza i wypełniajcie je, by się wam powodziło we wszystkim, co będziecie czynić" (5 Ks. Mojżeszowa 29.9). "Niechże nie będzie wśród was mężczyzny ani kobiety, ani rodziny, ani plemienia, których serce odwróciłoby się dziś od Pana, Boga naszego, aby pójść i służyć bogom tych narodów. Niechaj nie będzie wśród was korzenia, wydającego truciznę i piołun" (5 Ks. Mojżeszowa 29.18).
