Czego możemy się nauczyć od plemienia Lewiego / Lewitów?
Odpowiedź:
Patriarcha Jakub, tuż przed śmiercią, udzielił każdemu ze swoich dwunastu synów błogosławieństwa. Dwunastu synów było ojcami dwunastu plemion Izraela, a błogosławieństwa zawierały prorocze informacje o przyszłości każdego plemienia. W przypadku plemienia Lewiego, które w proroctwie zostało połączone z plemieniem Symeona, Jakub prorokował: "Symeon i Lewi - to bracia; miecze ich są narzędziami gwałtu. Nie bierz udziału, duszo moja w radzie ich, nie przyłączaj się do ich wspólnoty, serce moje, bo w gniewie zabili mężów, a w swawoli okaleczyli woły. Przeklęty ich gniew, bo jest gwałtowny, i zapalczywość ich, bo jest sroga. Rozdzielę ich w Jakubie i rozproszę ich w Izraelu" (1 Ks. Mojżeszowa 49.5-7; tłum. Biblia Warszawska). Oprócz odniesienia do przyszłości plemienia Lewiego, proroctwo to zawiera w sobie kilka lekcji dla nas wszystkich.
Jakub rzucił klątwę na gniew Lewiego (i Symeona) częściowo z powodu ich zdradzieckiego i brutalnego zniszczenia Szechemitów (1 Ks. Mojżeszowa 34.24-30). Gniew Lewiego był zły, ponieważ charakteryzował się zaciekłością i okrucieństwem. Sprawiedliwy gniew i oburzenie, które Jezus okazał na przykład podczas oczyszczania Świątyni, nigdy nie charakteryzuje się okrucieństwem. Miecze Lewiego, które powinny być jedynie bronią obronną, były bronią przemocy, aby czynić zło innym, a nie po to, by uchronić się przed złem lub chronić niewinnych.
Zapowiedź Jakuba: "Rozdzielę ich w Jakubie i rozproszę ich w Izraelu" z pewnością się spełniła. Plemię Lewiego zostało rozproszone po całym Izraelu. Jednak dzięki Bożej łasce i lojalności wobec Boga (2 Ks. Mojżeszowa 32.26-29) stało się plemieniem kapłańskim i mieszkańcami miast schronienia. Nigdy nie posiadali własnego wyznaczonego regionu, tak jak inne plemiona, ale urząd kapłański Lewiego był z pewnością uprzywilejowany.
Jako chrześcijanie uczymy się od plemienia Lewiego, że niepohamowany gniew jest przyczyną wielu grzechów. Gniew pozostawia po sobie spustoszenie, często z nieodwracalnymi konsekwencjami. Stwierdzenie Jakuba „Nie bierz udziału, duszo moja w radzie ich, nie przyłączaj się do ich wspólnoty" jest lekcją także dla nas. Nie powinniśmy przyjmować rad gniewnych ludzi, ponieważ są oni niestabilni i wykazują niezdolność do kontrolowania swoich namiętności. Kiedy gniew jest cechą charakterystyczną, wskazuje to na brak duchowego daru samokontroli, który charakteryzuje wszystkich wierzących (Galacjan 5.22-23). Gniewna osoba jest kiepskim doradcą i w rzeczywistości należy unikać jej towarzystwa, zwłaszcza gdy grzech gniewu nie został wyznany i nie ma próby poradzenia sobie z nim w pobożny sposób.
Wreszcie, ostateczną lekcją z plemienia Lewiego dla chrześcijan jest przywrócenie grzesznika do uprzywilejowanej pozycji dzieci Bożych. Dzięki arcykapłańskiemu wstawiennictwu Chrystusa, który dokonał zamiany swojej sprawiedliwości za nasze grzechy na krzyżu (2 Koryntian 5.21), stajemy się narodem kapłanów na własnych prawach. "Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości" (1 Piotra 2.9).
