Pytanie: Co to znaczy, że Bóg pociąga nas do zbawienia?
Odpowiedź:
Najczytelniejszym wersetem mówiącym o tym, że Bóg pociąga nas do zbawienia jest ten zapisany w Ew. Jana 6.44, gdzie Jezus stwierdza "Nikt nie może przyjść do mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który mnie posłał, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym." Greckie słowo przetłumaczone jako "pociągnie" to helkuo, które oznacza "ciągnąć" (dosłownie lub przenośnie). Jasne jest zatem, że to pociągnięcie jest jednostronnym działaniem. To Bóg pociąga nas do zbawienia; my, jesteśmy pociągani, jesteśmy pasywną stroną w tym procesie. Nie ma wątpliwości, że my odpowiadamy na jego pociągniecie, ale wciąż proces ten w całości zainicjowany jest przez Boga.
Helkuo jest użyte w Ew. Jana 21.6 odnosząc się do ciężkiej siatki pełnej ryb, która została przyciągnięta do brzegu. W Ew. Jana 18.10 widzimy, że Piotr wyciąga swój miecz, a w Dziejach Apostolskich 16.19 helkuo jest używany do opisania Pawła i Sylasa będących zaciągniętymi na rynek przed zarządców. Jasne jest zatem, że sieć nie pełni żadnej aktywnej funkcji w tym, że zostaje zaciągnięta do brzegu, miecz Piotra nie miał udziału w byciu wyciągniętym, a Paweł i Sylas nie zaciągnęli się sami na rynek. To samo możemy powiedzieć jak Bóg pociąga do zbawienia. Niektórzy przychodzą chętnie, a niektórzy są pociągani z niechęcią, ale w końcu przychodzą, mimo iż nie mają udziału w tym, że Bóg ich do siebie pociąga.
Dlaczego Bóg musi pociągać nas do zbawienia? Mówiąc najprościej, jeśli On by tego nie zrobił, my nigdy byśmy do Niego nie przyszli. Jezus wyjaśnia, że żaden człowiek nie przyjdzie, jeśli go Ojciec nie pociągnie (Ew. Jana 6.56). Człowiek w swojej naturze nie ma zdolności do tego, aby przyjść do Boga, nawet nie ma takiego pragnienia. Ponieważ jego serce jest zatwardziałe, a jego umysł pozostaje w ciemności, nieodrodzona duchowo osoba nie pragnie Boga i właściwie jest wrogiem Boga (Rzymian 5.10). Gdy Jezus mówi, że żaden człowiek nie może przyjść do niego bez bycia pociągniętym przez Boga, to wygłasza stwierdzenie o całkowitym zepsuciu grzesznika i powszechności tego stanu u ludzi. Tak ciemne jest serce osoby nieodrodzonej, że nawet nie zdaje sobie z tego sprawy: "Podstępne jest serce, bardziej niż wszystko inne, i zepsute, któż może je poznać?" (Ks. Jeremiasza 17.9). Zatem, jedynie dzięki miłosiernemu i pełnemu łaski pociągnięciu Boga jesteśmy zbawieni. Podczas nawrócenia grzesznika, Bóg oświeca umysł (Efezjan 1.18), przekonuje wolę do siebie i wpływa na duszę, bez tego wszystkiego dusza pozostałaby nadal w ciemności, wciąż zbuntowana przeciwko Bogu. To wszystko dzieje się podczas procesu Bożego przyciągania grzesznika.
W pewnym sensie Bóg przyciąga wszystkich ludzi. Nazywamy to „powołaniem ogólnym" i różni się ono od "skutecznego wezwania" wybranych Bożych. Fragmenty takie jak Psalm 19.1-4 oraz Rzymian 1.20 potwierdza fakt, że Boża wiekuista moc oraz boska natura mogą być "oglądane w dziełach i poznane umysłem, tak iż nic nie mają [ludzie] na swoją obronę." Ale ludzie wciąż wypierają się Boga, a ci, którzy rozpoznają to, że Bóg istnieje, mimo wszystko nie przychodzą do poznania zbawienia. Tylko ci, którzy zostali pociągnięci poprzez szczególne objawienie- z mocy Ducha Świętego i łaski Boga- przyjdą do Chrystusa.
Istnieją rozpoznawalne (widoczne) sposoby, jakie ci, którzy są pociągani do zbawienia, doświadczają tego przyciągania/powołania. Po pierwsze Duch Święty przekonuje nas o naszym grzesznym stanie i naszej potrzebie Zbawiciela (Ew. Jana 16.8). Po drugie, rozbudza w nas wcześniej nieznane zainteresowanie sprawami duchowymi i tworzy pragnienie ich poznawania, czego wcześniej w nas nie było. Nagle nasze uszy stają się otwarte, nasze serca pociągane są do niego, a poznawanie jego Słowa staje się dla nas czymś nowym i fascynującym. Nasz duch zaczyna rozróżniać duchowe prawdy, które wcześniej nie miały żadnego znaczenia: "Ale człowiek zmysłowy nie przyjmuje tych rzeczy, które są z Ducha Bożego, bo są dlań głupstwem, i nie może ich poznać, gdyż należy je duchowo rozsądzać" (1 Koryntian 2.14). I na koniec, zaczynamy mieć nowe pragnienia. Umieszcza w nas nowe serce, które lgnie do niego, serce, które pragnie go poznawać, być mu posłuszne, i trwać w relacji "nowego życia" (Rzymian 6.4), które obiecał.
