Odpowiedź:
Termin "wędrowiec" w Biblii odnosi się do osoby, która jest tylko przejazdem. Synonimy w różnych tłumaczeniach to cudzoziemiec, wygnaniec i obcy. Podczas wyjścia z Egiptu Izraelici byli wędrowcami na pustyni (Psalm 105:12-13; 1 Kronik 16:19). Mimo że pozostawali na pustyni przez czterdzieści lat, nie była ona ich domem (Liczb 14:33-34). Byli tam jedynie wędrowcami, tęskniącymi za Ziemią Obiecaną, którą Bóg miał im dać jako stały dom.
Abraham przebywał w Egipcie, gdy Ziemię Obiecaną ogarnął głód (Rdz 12:10). Maria, Józef i dzieciątko Jezus również przebywali w Egipcie, gdy Herod chciał Go zabić (Mt 2:13-15). Apostoł Paweł wędrował od regionu do regionu, zakładając kościoły i głosząc ewangelię (Dzieje Apostolskie 13:1-3, 13-14, 51). Wszyscy ci ludzie mieszkali przez krótki czas w obcych miejscach.
Piotr napisał swój pierwszy list "do wybranych, którzy przebywają w rozproszeniu w Poncie, Galacji, Kapadocji, Azji i Bitynii" (1 Piotra 1:1). Inne wersje mówią o "wygnańcach", "cudzoziemcach", "obcych" lub "uchodźcach". Odbiorcami 1 Listu Piotra byli prześladowani chrześcijańscy Żydzi, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia Jerozolimy i obecnie zamieszkiwali tereny, które nazwalibyśmy Azją Mniejszą. W następnym rozdziale Piotr używa terminu "wędrowcy", który nabiera bardziej duchowego wydźwięku: "Umiłowani, napominam was, abyście jako pielgrzymi i wychodźcy wstrzymywali się od cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy" (1 Piotra 2:11).
Apel Piotra o świętość opierał się na tożsamości jego czytelników. Byli oni chrześcijanami, kupionymi przez krew Jezusa i uczynionymi współdziedzicami z Nim na wieczność (Rz 8:17). Nie byli obywatelami tego świata, a jedynie jego mieszkańcami. Nie mieli przyjmować jego zwyczajów ani światopoglądu (Rz 12:1-2). Jako wędrowcy, chrześcijanie muszą dawać przykład wartości i standardów swojego stałego domu, nieba. Paweł powtarza ten temat w Liście do Filipian 3:20, przypominając kościołowi, że "nasze obywatelstwo jest w niebie". Jesteśmy tutaj pielgrzymami, ambasadorami naszego Ojca, Króla (2 Koryntian 5:20).
Ten świat nie jest naszym domem. Świadomość, że jesteśmy pielgrzymami na tej ziemi, powstrzymuje nas od skupiania naszych serc na jej skarbach. Jezus ostrzegł nas, że skarby tego świata mogą zostać utracone. Dlatego musimy gromadzić skarby w niebie (Mt 6:19-20). Mamy trzymać wszystko, co Bóg nam daje, z otwartymi rękami, wiedząc, że wszelkie ziemskie zyski są tylko tymczasowe. Wędrowcy nie zapuszczają głębokich korzeni w miejscach, w których mieszkają, ponieważ wiedzą, że wkrótce się stąd wyprowadzą. Podobnie chrześcijanie nie wkładają swoich serc i pasji w rzeczy, które nie przetrwają. Mądry chrześcijanin to taki, który żyje każdego dnia ze spakowanymi torbami, gotowy ruszyć dalej, gdy Bóg tak zarządzi i chętny do opuszczenia tego świata, gdy nasz Ojciec wezwie nas do domu.
