Pytanie: Czy 1 Piotra 3.21 naucza, że chrzest jest konieczny do zbawienia?
Odpowiedź:
Podobnie jak z innymi wersetami czy fragmentami, najpierw przyglądamy się innym fragmenty Pisma, które w jasny sposób nauczają na dany temat. W przypadku chrztu i zbawienia, Biblia jasno stwierdza, że zbawienie jest z łaski przez wiarę w Jezusa Chrystusa, a nie przez jakiekolwiek zasługi, włączając w to chrzest (Efezjan 2.8-9). Stąd też, jakakolwiek interpretacja, która prowadzi do wniosku, że chrzest czy jakikolwiek inny uczynek potrzebny jest do zbawienia, jest fałszywa. Jeśli chcesz dowiedzieć się o tym więcej, zachęcamy Cię do przeczytania naszego artykułu: „Czy zbawienie jest jedynie przez wiarę, czy także przez uczynki?
Ci, którzy wierzą, że chrzest potrzebny jest do zbawienia zbyt pochopnie używają fragmentu z 1 Piotra 3.21 jako „tekstu potwierdzającego” ich stanowisko, ponieważ pojawia się tam stwierdzenie „chrztu, który teraz i was zbawia.” Czy Piotr rzeczywiście mówił o tym, że chrzest jest tym co nas zbawia? Gdyby tak twierdził, to zaprzeczałby wielu innym fragmentom Pisma Świętego, które w jasny sposób pokazują, że ludzie są zbawieni (czego dowodem jest otrzymanie Ducha Świętego), zanim zostają ochrzczeni lub w ogóle nie są ochrzczeni (podobnie jak skazaniec na krzyżu z Ew. Łukasza 23.39-43). Dobrym przykładem człowieka, który otrzymał zbawienie zanim został ochrzczony, jest Korneliusz i jego domostwo o którym czytamy w 10 rozdziale Dziejów Apostolskich. Wiemy, że byli zbawieni zanim zostali ochrzczeni, ponieważ otrzymali Ducha Świętego jako potwierdzenie ich zbawienia (Rzymian 8.9; Efezjan 1.13; 1 Jana 3.24). Dowód ich zbawienia był powodem dla którego Piotr mógł ich ochrzcić. Niezliczone fragmenty Pisma Świętego wyraźnie nauczają, że zbawienie jest rezultatem tego, że człowiek uwierzył ewangelii, to właśnie wtedy wierzący zostaje „zapieczętowany obiecanym Duchem Świętym” (Efezjan 1.13).
Na szczęście jednak nie musimy zgadywać, co Piotr miał na myśli w tym wersecie, ponieważ wyjaśnia nam to w wyrażeniu „[chrztu, który] jest nie pozbyciem się cielesnego brudu, lecz prośbą do Boga o dobre sumienie...” Gdy Piotr łączy chrzest ze zbawieniem, to nie odnosi się tutaj do aktu chrztu (zbawienie to nie jest pozbyciem się cielesnego brudu). Poprzez zanurzenie w wodzie nie dokonuje się nic innego jak obmycie z brudu cielesnego. To, do czego odnosi się Piotr w tym wersecie podkreśla, że chrzest jest obrazem, tego co nas zbawia (jest to prośba do Boga o dobre sumienie przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa). Innymi słowy, Piotr po prostu łączy chrzest z wiarą. To nie ‘obmycie/pokropienie’ nas wodą sprawia że jesteśmy zbawieni; a raczej nasza „prośba do Boga o dobre [czyste, przyp. tłum.] sumienie”. Prośba do Boga zawsze jest pierwsza. Najpierw przychodzi wiara i odwrócenie się od grzechów, potem chrzest , który jest publicznym potwierdzeniem naszej nowej tożsamości w Chrystusie.
Świetne wytłumaczenie tego fragmentu przedstawił dr Kenneth Wuest, autor książki „Word Studies in the Greek New Testament” [Studium słowa w Grece Nowego Testamentu]. „Jasnym jest to, że Apostoł mówi o chrzcie wodnym, a nie o chrzcie Duchem Świętym, ponieważ mówi o wodach Potopu które zbawiły (uratowały) niewielu w arce, również i w tym wersecie mówi o chrzcie zbawiającym wierzących. Ale mówi, że chrzest jest obrazem zbawienia, potwierdzającym rzeczywistość zbawienia. Może on być jedynie obrazem rzeczywistości zbawienia, a nie samym dziełem. Ofiary w Starym Testamencie były obrazem wskazującym na rzeczywistość w Chrystusie. One nie zbawiały wierzących, a były jedynie jego typem. Nie jest tutaj powiedziane, że te ofiary są analogią do chrześcijańskiego chrztu wodą. Autor używa ich po prostu jako pewnej ilustracji w odniesieniu do użycia słowa ‘obraz’”.
”Zatem chrzest wodny jest obrazem (typem) zbawienia człowieka wierzącego. Żyd w Starym Testamencie był zbawiony zanim złożył ofiarę. Ta ofiara była jedynie zewnętrznym świadectwem, że ich wiara została złożona na Baranka Bożego, czego te ofiary były zapowiedzią (obrazem)... Chrzest wodny jest zewnętrznym świadectwem (typem) potwierdzającym wiarę wierzącego. Osoba zostaje zbawiona w chwili gdy zaufa Jezusowi Chrystusowi. Chrzest wodny jest widocznym świadectwem (typem) poświadczającym jego wiarę oraz zbawienie jakiego dostąpił w odpowiedzi na tą wiarę. Piotr w ostrożny sposób informuje swoich czytelników, że nie naucza na temat odrodzenia poprzez chrzest, ale stwierdza, że osoba, która przystępuje do chrztu już jest osobą nowo narodzoną, gdyż mówi, że chrzest ‘jest nie pozbyciem się cielesnego brudu.’ Chrzest, jak tłumaczy Piotr, nie obmywa brudu cielesnego, ani w sensie dosłownym jako obmycie ciała, ani w sensie metaforycznym jako oczyszczenie duszy. Żadne ceremonie nie mają wpływu na stan naszej duszy. Lecz definiuje on, co to znaczy być zbawionym, gdy mówi, że chrzest ‘jest prośbą do Boga o dobre sumienie’ i opisuje jak zbawienie jest osiągane, ‘przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa’, gdy grzesznik, który zaufa Chrystusowi zostaje utożsamiony z nim w jego zmartwychwstaniu” [tłum. własne].
Zamieszanie związane z tym fragmentem po części wynika z tego, że na wiele sposobów cel chrztu jako publicznego wyznania wiary w Chrystusa i utożsamienia się z nim, został zamieniony/ bywa określany jako „podjęcie decyzji pójścia za Chrystusem” albo „modlitwą grzesznika.” Chrzest został odsunięty na dalszy plan, jako coś co robi się później. Jednak dla Piotra czy każdego innego wierzącego chrześcijanina, żyjącego w I wieku, pomysł jakoby osoba wyznała Chrystusa jako swojego Zbawiciela, a nie została ochrzczona w najbliższym możliwym czasie, w ogóle nie wchodziłaby w rachubę. Zatem nie powinno nas dziwić to, że Piotr postrzegał chrzest jako element silnie związany z doświadczeniem zbawienia. Jednak Piotr w tym wersecie w wyraźny sposób wskazuje, że nie jest to jakiś rytuał, który ma moc zbawczą, lecz jest potwierdzeniem tego, że zjednoczyliśmy się z Chrystusem w jego zmartwychwstaniu poprzez wiarę, ‘jako prośbę do Boga o dobre sumienie przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa’ (1 Piotra 3.21).
Zatem, chrzest o jakim Piotr mówi że zbawia, jest obrazem potwierdzającym to, że dana osoba przyjęła wcześniej (przez wiarę) doskonałą ofiarę Chrystusa, będącą jedyną możliwą drogą pojednania jej z Bogiem (Rzymian 3.25-26; 4.5). Chrzest jest zewnętrznym znakiem tego, co Bóg uczynił „przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego” (Tytusa 3.5).
