Odpowiedź:
Pokuta to pobożny akt mający na celu okazanie żalu lub skruchy z powodu grzechu. Słowo pokuta pojawia się w dwóch przekładach Biblii: New Living Translation (NLT), współczesnym przekładzie, oraz New American Bible (NAB), katolickiej wersji opublikowanej po raz pierwszy w 1970 roku. W każdym z nich słowo pokuta występuje tylko w jednym fragmencie: "Upokarzacie się, przechodząc przez ruchy pokuty, pochylając głowy jak trzciny uginające się na wietrze. Ubieracie się w płótno i przykrywacie popiołem. Czy to nazywacie postem? Czy naprawdę myślicie, że to spodoba się Panu?" (Izajasza 58:5, NLT).
New American Bible oddaje ten fragment w następujący sposób: "Czy to jest sposób postu, którego pragnę, zachowania dnia pokuty: Aby człowiek pochylił głowę jak trzcina i leżał w worze i popiele? Czy nazywasz to postem, dniem miłym Panu?" (Izajasza 58:5 NAB).
Bardziej dosłowne tłumaczenia Biblii, takie jak New American Standard Bible (NASB) i English Standard Version (ESV), oddają ten fragment podobnie: "Czy to jest post taki, jak ten, który wybieram, dzień dla człowieka, aby się ukorzył? Czy to dla pochylenia głowy jak trzcina I dla rozłożenia wora i popiołu jako łoża? Czy nazwiesz to postem, a nawet dniem przyjemnym dla Pana?" (Izajasza 58:5, NASB). Słowo pokora zastępuje pokutę.
W przekładach polskich słowo pokuta występuje np. w Biblii Tysiąclecia i Biblii Gdańskiej w Liście do Hebrajczyków 6,1: "Dlatego pominąwszy podstawowe nauki o Chrystusie przenieśmy się do tego, co doskonałe, nie zakładając ponownie fundamentu, jaki stanowią: pokuta za uczynki martwe i /wyznanie/ wiary w Boga"
Pokuta jest jednym z sakramentów Kościoła rzymskokatolickiego. Jest używana jako forma dyscypliny lub kary nałożonej na osobę w celu okazania żalu za grzechy. Katolicy nazywają to "czynieniem pokuty". Penitent najpierw wyznaje swój grzech (grzechy) księdzu. Następnie penitent otrzymuje instrukcje dotyczące tego, co powinien zrobić, aby odpokutować za swoje grzechy. Zazwyczaj pokuta przybiera formę odmawiania określonych modlitw określoną liczbę razy, postu lub spędzania czasu przed ołtarzem. Jest to niebiblijne. Pismo Święte nigdzie nie naucza, że wykonywanie uczynków lub karanie samego siebie jest zadośćuczynieniem za grzech. Biblia uczy nas o nawróceniu (Dz 11:18; Dz 20:21; Łk 15:7). Upamiętać się lub nawrócić oznacza zmienić zdanie lub postawę wobec Boga. Żalowi za grzechy towarzyszy wiara w Jezusa Chrystusa; są one nierozłączne. Katolickie nauczanie o "czynieniu pokuty" jako sposobie zadośćuczynienia za grzech lub uspokojenia Boga nigdzie nie jest nauczane w Biblii. To nie nasze uczynki czynią nas sprawiedliwymi przed Bogiem. W rzeczywistości nasze uczynki są uważane za nic więcej niż "brudne szmaty" w Jego oczach (Izajasza 64:6). To krew Chrystusa czyni nas prawymi: "O ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy służyli Bogu żywemu" (List do Hebrajczyków 9:14).
Rzymskokatolicka praktyka "pokuty" jest niebiblijna, ponieważ koncentruje się na uczynkach człowieka w celu uzyskania przebaczenia, a nie na krwi Jezusa i naszej relacji z Nim. Jan mówi nam: "Jeśli zaś chodzimy w światłości, jak On jest w światłości, społeczność mamy z sobą, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu" (1 Jana 1:7).
