Odpowiedź:
Doktryna o powszechnej łasce odnosi się do suwerennej łaski Bożej udzielanej całej ludzkości bez względu na ich wybór. Innymi słowy, Bóg zawsze obdarzał swoją łaskawością/ miłosierdziem wszystkich ludzi w każdym zakątku świata w każdym czasie. Chociaż doktryna o powszechnej łasce zawsze była jasno przedstawiona w Piśmie Świętym, w 1924 r. Reformowany Kościół Chrześcijański przyjął doktrynę o powszechnej łasce na Synodzie Kalamazoo (Michigan, USA) i sformułował postulaty znane jako "trzy punkty łaski powszechnej."
Pierwszy punkt odwołuje się do przychylnej postawy Boga względem Jego stworzenia, a nie jedynie do wybranych. "Dobry jest Pan dla wszystkich, A miłosierdzie jego jest nad wszystkimi jego dziełami" (Psalm 145.9). Jezus powiedział, że Bóg sprawia, że "słońce jego wschodzi nad złymi i dobrymi i deszcz pada na sprawiedliwych i niesprawiedliwych" (Ew. Mateusza 5.45) i Bóg "dobrotliwy jest i dla niewdzięcznych, i dla złych" (Ew. Łukasza 6.35). Barnaba i Paweł powiedzą później te same rzeczy: "jednakże nie omieszkał [Bóg] dawać o sobie świadectwa przez dobrodziejstwa, dając wam z nieba deszcz i czasy urodzajne, napełniając pokarmem i radością serca wasze" (Dz. Apostolskie 14.17). W odniesieniu do Jego współczucia, dobroci i łagodności, Bóg również udzielił Swojej cierpliwości zarówno na wybranych i niewybranych. Chociaż Boża cierpliwość dla wybranych jest niewątpliwie różna od Jego cierpliwości wobec tych, których nie wybrał, Bóg nadal okazuje „cierpliwość” wobec tych, których nie wybrał (Ks. Nahuma 1.3). Każdy oddech bezbożnego człowieka jest przykładem miłosierdzia naszego świętego Boga.
Drugi punkt powszechnej łaski określa powstrzymywanie grzechu w życiu pojedynczych osób i w społeczeństwie. Pismo Święte opisuje Boga bezpośrednio ingerującego i powstrzymującego pojedyncze osoby przez grzechem. W 1 Ks. Mojżeszowej 20 Bóg powstrzymuje Abimelecha przed dotykaniem Sary, żony Abrahama i potwierdza mu to w śnie mówiąc, "Ja też wiem, że uczyniłeś to w szczerości serca. Dlatego nie pozwoliłem, abyś dopuścił się niesprawiedliwości, powstrzymałem cię przed zbliżeniem się do niej" (1 Ks. Mojżeszowa 20.6; tłum. Biblia Warszawsko- Praska). Innym przykładem tego, jak Bóg powstrzymuje niegodziwe serca złych ludzi, jest ochrona przez Boga ziemi Izraela przed najazdem pogańskich narodów na ich granicy. Bóg nakazał Izraelitom, aby trzy razy w roku opuszczali swoją ziemię, aby iść i stawić się przed Nim (2 Ks. Mojżeszowa 34.23). Aby zapewnić ochronę ludu Bożego przed inwazją w tych czasach, mimo że otaczające ich narody pogańskie pragnęły ich ziemi przez cały czas, Bóg obiecał, że "nikt nie pokusi się o ziemię twoją, gdy pójdziesz, aby oglądać oblicze Pana, Boga twego, trzy razy w roku" (2 Ks. Mojżeszowa 34.24). Bóg również powstrzymał Dawida przed dopuszczeniem się zemsty na Nabalu za zlekceważenie posłańców, których Dawid wysłał na powitanie Nabala (1 Ks. Samuela 25.14). Abigail, żona Nabala rozpoznała Bożą łaskę, gdy błagała Dawida, aby nie szukał zemsty na jej mężu skoro "powstrzymał Pan od przelewu krwi i od ratowania siebie swoją własną ręką..." (1 Ks. Samuela 25.26). Dawid uznał tą prawdę odpowiadając "Lecz jako żyje Pan, Bóg Izraela, który powstrzymał mnie od wyrządzenia ci krzywdy..." (1 Ks. Samuela 25.34).
Ten drugi punkt wspólnej łaski obejmuje nie tylko powstrzymywanie przez Boga zła, ale także Jego suwerenne uwalnianie zła dla swoich celów. Gdy Bóg zatwardza serca pojedynczych osób (2 Ks. Mojżeszowa 4.21; Ks. Jozuego 11.20; Ks. Izajasza 63.17), czyni to poprzez to, że nie powstrzymuje ich serc przed złem, tym samym oddając ich grzechowi, który w nich przebywa. W swoim wymierzeniu kary wobec Izraela za ich bunt, Bóg zostawił "ich w zatwardziałości serca, by postępowali według zamysłów swoich" (Psalm 81.13). Fragment Pisma Świętego najlepiej znany z tego, że mówi o uwolnieniu przez Boga ograniczeń, znajduje się w Rzymian 1, gdzie Paweł opisuje tych, którzy tłumią prawdę swoją niegodziwością. Bóg "wydał ich na pastwę niecnych zmysłów, aby czynili to, co nie przystoi" (Rzymian 1.28).
Trzeci punkt powszechnej łaski przyjęty przez Reformowany Kościół Chrześcijański odwołuje się do "sprawiedliwości obywatelskiej nieodrodzonych." Oznacza to, że Bóg bez odnowienia serca, wywiera taki wpływ, że nawet nieodrodzeni ludzie są zdolni czynić dobre uczynki wobec swoich współobywateli. Jak Paweł powiedział do grupy nieodrodzonych pogan, oni "nie mając zakonu, z natury czynią to, co zakon nakazuje, są sami dla siebie zakonem, chociaż zakonu nie mają" (Rzymian 2.14). Potrzeba Bożego powstrzymywania serc nieodrodzonych (od popełniania grzechu) staje się wyraźna, gdy rozumiemy biblijną doktrynę o totalnym zepsuciu. Gdyby Bóg nie powstrzymywał zła, które drzemie w sercach wszystkich ludzi, sercach „podstępnych i rozpaczliwie niegodziwych” (Ks. Jeremiasza 17.9), ludzkość zniszczyłaby samą siebie wieki temu. Ale ze względu na to, że On czyni to poprzez powszechną łaskę udzielaną wszystkim ludziom, Boży suwerenny plan dla historii nie jest udaremniony złymi uczynkami serc. W doktrynie o powszechnej łasce widzimy, że cele Boga są trwałe, Jego lud błogosławiony, a Jego chwała powiększona.
