Pytanie: Prawo kontra łaska- dlaczego jest tak dużo konfliktu pośród chrześcijan w tej kwestii?
Odpowiedź:
Jedna strona mówi, "Zbawienie jest z łaski i tylko z łaski." Inna strona twierdzi, "Ta idea prowadzi do bezprawia. Standard Bożej sprawiedliwości w Prawie musi być utrzymany." A ktoś inny wtrąca "Zbawienie jest z łaski, ale łaska przychodzi tylko do tych, którzy są posłuszni Bożemu Prawu." Korzeniem dyskusji są odmienne poglądy dotyczące zbawienia. Znaczenie tej kwestii napędza intensywność dyskusji.
Gdy Biblia mówi o "Prawie" odnosi się do szczegółowego standardu jaki Bóg przekazał Mojżeszowi, począwszy od 20 rozdziału 2 Ks. Mojżeszowej z Dziesięcioma Przykazaniami. Boże Prawo wyjaśnia Jego wymogi dla świętego ludu i obejmuje trzy kategorie: prawa cywilnego, ceremonialnego/ obrzędowego i moralnego. Prawo zostało nadane, aby oddzielić lud Boży od złych narodów ich otaczających i aby zdefiniować grzech (Ks. Ezdrasza 10.11; Rzymian 5.13; 7.7). Prawo również wyraźnie pokazywało, że żaden człowiek nie może wystarczająco się oczyścić, aby zadowolić Boga- np. Prawo odsłaniało naszą potrzebę Zbawiciela.
W czasach Nowego Testamentu przywódcy religijni przejęli Prawo i dodali do niego własne zasady i tradycje (Ew. Marka 7.7-9). Podczas gdy samo Prawo było dobre, to jednak było słabe w tym, że brakowało mu mocy aby zmieniać grzeszne serca (Rzymian 8.3). Przestrzeganie Prawa, tak jak interpretowali je faryzeusze stało się uciążliwym i przytłaczającym ciężarem (Ew. Łukasza 11.46).
To w tym legalistycznym klimacie przyszedł Jezus i konflikt z obłudnymi sędziami Prawa był nieunikniony. Ale Jezus, Dawca Prawa powiedział, "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić" (Ew. Mateusza 5.17; tłum. Biblia Tysiąclecia). Prawo nie było złe. Służyło jako lustro, aby ukazać stan ludzkiego serca (Rzymian 7.7). Ew. Jana 1.17 mówi, "Zakon bowiem został nadany przez Mojżesza, łaska zaś i prawda stała się przez Jezusa Chrystusa." Jezus ucieleśniał doskonałą równowagę pomiędzy łaską a Prawem (Ew. Jana 1.14).
Bóg zawsze był pełen łaski (Psalm 116.5; Ks. Joela 2.13) i ludzie byli zawsze zbawieni przez wiarę w Boga (1 Ks. Mojżeszowa 15.6). Bóg nie zmienia się między Starym i Nowym Testamentem (4 Ks. Mojżeszowa 23.19; Psalm 55.19). Ten sam Bóg, który dał Prawo dał również Jezusa (Ew. Jana 3.16). Jego łaska została zademonstrowana poprzez Prawo przez zapewnienie systemu ofiarniczego by zakryć grzech. Jezus został zrodzony "pod Prawem" (Galacjan 4.4) i stał się ofiarą ostateczną, aby przynieść wypełnienie Prawa i ustanowić Nowe Przymierze (Ew. Łukasza 22.20). Teraz każdy, kto przychodzi do Boga poprzez Chrystusa, jest uznany sprawiedliwym (2 Koryntian 5.21; 1 Piotra 3.18; Hebrajczyków 9.15).
Konflikt pomiędzy Jezusem a ludźmi uznającymi siebie za sprawiedliwych powstał natychmiast. Wielu spośród tych, którzy już dawno żyli pod opresyjnym systemem faryzejskim chętnie przyjęło miłosierdzie Chrystusa oraz wolność jaką On ofiarował (Ew. Marka 2.15). Niektórzy jednak widzieli ten nowy przejaw łaski jako niebezpieczeństwo: co powstrzymywałoby człowieka od odrzucenia wszelkich ograniczeń moralnych? Paweł rozprawiał się z tą kwestią w 6 rozdziale listu do Rzymian: "Cóż więc powiemy? Czy mamy pozostać w grzechu, aby łaska obfitsza była? Przenigdy! Jakże my, którzy grzechowi umarliśmy, jeszcze w nim żyć mamy?" (wersety 1-2). Paweł wyjaśnił to, czego nauczał Jezus: Prawo pokazuje nam czego Bóg chce (świętości), a łaska daje nam pragnienie i moc do bycia świętymi. Zamiast zatem zaufać Prawu, że nas zbawi, ufamy Chrystusowi. Jesteśmy uwolnieni od więzów Prawa przez Jego ofiarę, złożoną raz na zawsze (Rzymian 7.6; 1 Piotra 3.18).
Nie ma konfliktu pomiędzy łaską a Prawem- właściwie rozumianym. Chrystus wypełnił Prawo w naszym imieniu i zaoferował moc Ducha Świętego, który motywuje odrodzone serca do życia w posłuszeństwie Jemu (Ew. Mateusza 3.8; Dz. Apostolskie 1.8; 1 Tesaloniczan 1.5; 2 Tymoteusza 1.14). Jakuba 2.26 mówi, "Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa." Łaska, która ma moc zbawiać ma również moc do motywowania grzesznego serca do świętości. Gdzie nie ma impulsu do bycia świętym, nie ma wiary.
Jesteśmy zbawieni z łaski przez wiarę (Efezjan 2.8-9). Przestrzeganie Prawa nie może nikogo zbawić (Rzymian 3.20; Tytusa 3.5). W rzeczywistości, ci, którzy ogłaszają się sprawiedliwymi na podstawie swojego przestrzegania Prawa tylko myślą, że przestrzegają Prawo; to była jedna z głównych kwestii nauczanych w Kazaniu na Górze (Ew. Mateusza 5.20-48; zobacz także Ew. Łukasza 18.18-23).
Celem Prawa było zasadniczo przyprowadzenie nas do Chrystusa (Galacjan 3.24). Gdy już jesteśmy zbawieni, Bóg pragnie uwielbić siebie poprzez nasze dobre uczynki (Ew. Mateusza 5.16; Efezjan 2.10). Zatem dobre uczynki następują po zbawieniu; nie poprzedzają go.
Konflikt pomiędzy "łaską" a "Prawem" może pojawić się, gdy ktoś 1) nie rozumie celu Prawa; 2) redefiniuje łaskę jako coś innego niż Boża życzliwość dla niezasługujących (zobacz Rzymian 11.6); 3) próbuje zasłużyć sobie na własne zbawienie czy "uzupełnić" ofiarę Chrystusa; 4) naśladuje błąd faryzeuszy i dołącza do swojej doktryny rytuały i tradycje stworzone przez człowieka lub 5) nie skupia się na "całej woli Bożej" (Dz. Apostolskie 20.27).
Gdy Duch Święty prowadzi nasze badanie Pisma Świętego, możemy "stanąć przed Bogiem jak wypróbowany pracownik" (2 Tymoteusza 2.15; tłum. Biblia Poznańska) i odkryć piękno łaski, która przynosi dobre uczynki.
