Odpowiedź:
Biblia nic nie mówi o preegzystencji dusz, ponieważ to jest koncepcja stworzona przez ludzi, nie oparta na prawdzie. Biblia jasno wskazuje, że każdy człowiek/ istota ludzka jest wyjątkowym stworzeniem Bożym (1 Ks. Mojżeszowa 2.7; Ks. Zachariasza 12.1; Ks. Jeremiasza 1.5). Każda wyjątkowa dusza ludzka ma swój początek wraz z poczęciem (Psalm 139.13-16; Ks. Izajasza 44.24) i będzie trwała na wieki, ponieważ jesteśmy stworzeni jako istoty wieczne (1 Ks. Mojżeszowa 9.6; Ks. Izajasza 40.28; Ew. Mateusza 25.46).
Nie można wyciągnąć logicznego wniosku o koncepcji preegzystencji. Preegzystencja oznacza jedną z trzech rzeczy: 1) dusza od zawsze istniała, 2) dusza została stworzona we wcześniejszym czasie i czekała, bezcieleśnie, aż do czasu gdy mogła zamieszkać w ciele na ziemi lub 3) dusza przebywała w innym ciele w przeszłości i transmigrowała do jej obecnego ciała. Jeśli opcja 1 jest prawdą i dusze od zawsze istniały, to istoty ludzkie są częścią Boga- niestworzone i samookreślone. Ta koncepcja jest w jawnej sprzeczności z twierdzeniami biblijnymi, że nie ma innego Boga jak tylko Jahwe (1 Ks. Mojżeszowa 5.1; 1 Tymoteusza 2.5; 1 Jana 4.12; Ks. Malachiasza 2.10; 1 Koryntian 8.5-6). Jeśli opcja 2 jest prawdziwa i dusza oczekuje w niebiańskim żłobku przed ziemskimi narodzinami, to 1 Ks. Mojżeszowa 2.7 myli się: "ukształtował Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i tchnął w nozdrza jego dech życia. Wtedy stał się człowiek istotą żywą." Słowa "stał się człowiek istotą żywą" wskazuje określony początek w którym dusza Adama i ciało zaczęły żyć w tym samym czasie. Jeśli 3 opcja jest prawdziwa i dusza zamieszkuje inne ciało w minionej epoce, to w którym momencie dusza została stworzona i z jakiego powodu? Biblia jasno wskazuje, że każda osoba odpowie za swoje życie (Ks. Objawienia 20.13; Rzymian 2.6; Ks. Jeremiasza 32.19). Gdy umarło poprzednie ciało, dokąd poszła dusza? Hebrajczyków 9.27 mówi, "A jak postanowione jest ludziom raz umrzeć, a potem sąd." To odnosi się do każdego.
Biblia odnosi się do śmierci jako czasu gdy osoba zostanie "przyłączona do swojego ludu" (5 Ks. Mojżeszowa 32.50; 4 Ks. Mojżeszowa 20.24). To wskazuje, że przy śmierci, dusza człowieka opuszcza ciało i dołącza się do tych, którzy odeszli wcześniej. W przypowieści Jezusa o bogaczu i Łazarzu (Ew. Łukasza 16.19-31), dusza Łazarza odchodzi na "łono Abrahama" (werset 22). Dusza bogacza była w miejscu cierpienia (werset 23). Żadna z tych dusz nie zasiedla innego ciała, nic też nie wskazuje na to, że ich dusze istniały wcześniej. Każda z nich przyjęła konsekwencje życiowych wyborów (werset 25). Przy zmartwychwstaniu, będziemy znów zjednoczeni z naszymi pierwotnymi ciałami w uwielbionej formie (1 Koryntian 15.42; Filipian 3.21). Gdyby preegzystencja w innym ciele była możliwa, które ciało zamieszkałaby dusza?
Jezus był jedynym dzieckiem narodzonym na tym świecie, który istniał przed swoim urodzeniem (Ew. Jana 1.1; 17.5; Kolosan 1.17). Gdy Jan Chrzciciel ujrzał Jezusa ogłosił, "To jest Ten, o którym powiedziałem: Za mną idzie mąż, który był przede mną, bo pierwej był niż ja" (Ew. Jana 1.30). Jan został poczęty sześć miesięcy przed Jezusem (Ew. Łukasza 1.26, 36), a jednak wskazał, że Jezus istniał zanim on był. Gdyby dusza Jana preegzystowała, nie mógłby wypowiedzieć takiego twierdzenia. Jezus, jako Bóg, istniał jako jedno z Ojcem od początku. On powiedział żydowskim przywódcom, "pierwej niż Abraham był, Jam jest" (Ew. Jana 8.57-58). Jego ludzkie narodziny były wyjątkowym wydarzeniem, nigdy nie powtórzonym na żadnym poziomie. Bóg znał nasze imiona zanim zostaliśmy stworzeni, ponieważ On jest wszechpotężny i przebywa poza czasem (Efezjan 1.4; Ks. Objawienia 13.8). Ale każdy z nas jest człowiekiem; jesteśmy wyjątkowymi duszami umieszczonymi w wyjątkowych ciałach i wszyscy staniemy przed Bogiem, aby zdać sprawę z wyjątkowego ziemskiego życia, które otrzymaliśmy (Rzymian 14.10; Ks. Objawienia 22.12).
