Odpowiedź:
Premilenializm jest punktem widzenia mówiącym o tym, że powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na ziemię będzie poprzedzało tysiącletnie królestwo, i że król milenijny będzie rządził dosłownie 1000 lat. Aby zrozumieć i móc właściwie zinterpretować wersety Pisma Świętego, które mówią o czasach ostatecznych, musimy zrozumieć dwie rzeczy. (1) Po pierwsze musimy posiadać właściwą metodę interpretacji Biblii, i (2) po drugie musimy rozróżniać między Izraelem (Żydami) a Kościołem (ciałem Jezusa Chrystusa).
Po pierwsze właściwa metoda interpretacji Pisma Świętego wymaga, aby traktować dany fragment Biblii jako nierozłączną część całości. Oznacza to, że dany cytat należy interpretować jako skierowany przez osobę, która go napisała, do czytelników, do których był skierowany, o których opowiada, itp. Niezmiernie ważne jest, byśmy znali autora, czytelników, do których się zwracał, i tło historyczne każdego z cytatów, jakie zamierzamy zinterpretować. Historyczne i kulturowe tło często tłumaczy, jakie jest poprawne znaczenie danego wersetu. Oznacza to, że często fragment biblijny mówi na jakiś temat, o którym mówi także inny fragment biblijny. Ważne jest zatem, by interpretować dany fragment biblijny razem z tym drugim.
W końcu, i co najważniejsze, cytaty muszą zawsze być odczytywane w ich zwykłym, dosłownym i prostym znaczeniu, chyba że kontekst tego wersetu mówi, że ma on być zrozumiały w przenośni. Dosłowna interpretacja nie wyklucza możliwości użycia przenośni. Zamiast tego zachęca to osobę interpretującą do nie dodawania przenośnych znaczeń do tych cytatów, chyba że jest to właściwe w kontekście. Ważne jest, aby nie szukać „głębszego, bardziej duchowego” znaczenia, niż to, które zostało nam ukazane. Jest to niebezpieczne, ponieważ kiedy to czynimy, podstawą do właściwego interpretowania jest nasz umysł, a nie Pismo Święte. W tym wypadku nie ma obiektywnych standardów interpretacji, ale zamiast tego Pismo Święte staje się poddane interpretacji każdej osoby, która decyduje, co znaczy dany fragment Pisma. 2 List św. Piotra 1:20-21 przypomina nam: … „To przede wszystkim miejcie na uwadze, że żadne proroctwo Pisma nie jest dla prywatnego wyjaśnienia. Nie z woli bowiem ludzkiej zostało kiedyś przyniesione proroctwo, ale kierowani Duchem Świętym mówili /od Boga/ święci ludzie.”
Stosując te zasady biblijnej interpretacji musimy zrozumieć, że Izrael (fizyczni potomkowie Abrahama) i Kościół (wszyscy wierzący) stanowią dwie różne grupy. Jest to zadanie pierwszej wagi, byśmy rozpoznali i zrozumieli, iż Kościół i Izrael to nie to samo, ponieważ jeśli nie będziemy tego świadomi, będziemy źle interpretowali Pismo Święte. Jest łatwo źle zrozumieć i źle zinterpretować szczególnie wersety, które mówią o obietnicach danych Izraelowi (zarówno spełnionych, jak i niespełnionych), jeśli będziemy się starać zastosować je do Kościoła, i odwrotnie. Pamiętaj, kontekst danego wersetu będzie decydował o tym, do kogo jest on zaadresowany, i będzie on wskazywał na najwłaściwszą interpretację!
Świadomi tych pojęć spójrzmy teraz na różne cytaty Pisma Świętego, które mówią o przyjściu Chrystusa przed jego tysiącletnim panowaniem. Zacznijmy od Księgi Rodzaju 12:1-3. Przeczytamy tam: „Pan rzekł do Abrama: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi.”
Bóg obiecał tu Abrahamowi trzy rzeczy: że będzie on miał wielu potomków, że naród powstały z jego potomków będzie posiadał i zajmował dane terytorium, i że ogólne błogosławieństwo spocznie na całej ludzkości pośrednio poprzez potomków Abrahama (Żydów). W Księdze Rodzaju 15:9-17 Bóg zatwierdza swoje przymierze z Abrahamem. Poprzez sposób, w jaki to czyni, Pan kładzie jedyną odpowiedzialność za przymierze, na siebie samego. Oznacza to, że nic, co Abraham zrobił, lub czego nie robił, nie mogło unieważnić przymierza, jakie zawarł z nim Bóg. Także w tym wersecie ustalone zostają granice ziemi, w jakiej Żydzi będą mieszkać. Szczegółowa lista granic została opisana w Księdze Powtórzonego Prawa 34. Inne wersety, które mówią o Ziemi Obiecanej są w Księdze Powtórzonego Prawa 30:3-5 i w Księdze Ezechiela 20:42-44.
2 Księga Samuela 7 mówi o tysiącletnim panowaniu Chrystusa na ziemi. 2 Księga Samuela 7: 11-17 mówi o obietnicy danej Dawidowi przez Boga. Tutaj Bóg obiecuje Dawidowi, że ten będzie miał potomków, a z tych potomków Bóg wywiedzie wieczne królestwo. Jest to nawiązanie do tysiącletnich rządów Chrystusa, które będą trwały później po wieczne czasy. Ważne jest, byśmy pamiętali o tym, że ta obietnica musi zostać spełniona dosłownie, i nie została ona jeszcze spełniona. Niektórzy wierzą, że rządy Salomona były dosłownym wypełnieniem się tej obietnicy, ale jest z tą interpretacją pewien problem: terytorium, nad którym rządził Salomon nie jest dziś we władaniu Izraela, i Salomon też nie rządzi już dziś Izraelem! Pamiętaj, że Bóg obiecał Abrahamowi, że jego potomkowie odziedziczą ziemię na zawsze, co jeszcze się nie stało. Także 2 Księga Samuela 7 mówi, że Bóg chciał koronować na króla kogoś, kto rządziłby wiecznie. Salomon zatem nie mógł spełnić obietnicy danej Dawidowi. Zatem jest to obietnica, która ma się dopiero spełnić!
Biorąc pod uwagę to wszystko, przestudiuj słowa z Apokalipsy 20:1-7: „Potem ujrzałem anioła, zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści i wielki łańcuch w ręce. I pochwycił Smoka, Węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. I wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył, by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem ma być na krótki czas uwolniony. I ujrzałem trony - a na nich zasiedli /sędziowie/, i dano im władzę sądzenia - i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla Słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi i nie wzięli sobie znamienia na czoło swe ani na A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat się skończyło. To jest pierwsze zmartwychwstanie. Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat. A gdy się skończy tysiąc lat, z więzienia swego szatan zostanie zwolniony.”
Tysiąc lat, o których ustawicznie wspomina Apokalipsa 20:1-7 nawiązuje do dosłownego tysiącletniego królowania Chrystusa na ziemi. Pamiętaj, że obietnica, którą Bóg dał Dawidowi na temat władcy, miała spełnić się dosłownie, i nie spełniła się jeszcze. Według teorii premilenijnej ten werset opisuje przyszłe spełnienie tej obietnicy z Chrystusem na tronie. Bóg zawarł bezwarunkowe przymierza zarówno z Abrahamem, jak i z Dawidem. Żadne z tych przymierzy nie zostało w pełni i na zawsze spełnione. Dosłowne, fizyczne rządy Chrystusa to jedyny sposób, by przymierza wypełniły się tak, jak Bóg chciał, by się wypełniły.
Zastosowanie dosłownej metody interpretacji Pisma Świętego skutkuje tym, że poszczególne części układanki zaczynają tworzyć całość. Wszystkie Starotestamentowe proroctwa dotyczące pierwszego przyjścia Jezusa spełniły się dosłownie. Zatem powinniśmy spodziewać się tego, że wszystkie proroctwa na temat Jego drugiego przyjścia także spełnią się dosłownie. Teoria premilenijna jest jedyną teorią, która zgadza się z dosłowną interpretacją Bożych przymierzy i proroctw o czasach ostatecznych.
