Pytanie: Czy chrześcijanie muszą wciąż prosić o przebaczenie za popełnione grzechy?
Odpowiedź:
Ludzie często zadają sobie pytanie: „co się stanie jeśli popełnię jakiś grzech, ale nie zdążę się Bogu z niego wyspowiadać?” Albo inne, równie powszechne, pytanie: „co się stanie, jeśli popełnię jakiś grzech, lecz zapomnę o nim i nigdy go Bogu nie wyznam?” Oba te pytania oparte są na błędnym założeniu. Zbawienie nie jest sprawą starania się wierzącego o wyznawanie i żałowanie za każdy grzech, który popełni przed śmiercią. Zbawienie nie zależy od tego, czy chrześcijanin wyzna i odpokutuje wszystkie popełnione grzechy. Owszem, ważne jest abyśmy wyznawali Bogu grzechy od razu, gdy uświadomimy sobie, że zgrzeszyliśmy. Aczkolwiek nie zawsze potrzebujemy prosić Boga o przebaczenie. Gdy pokładamy wiarę w Jezusa Chrystusa jako naszego Zbawiciela, to wiemy że wszystkie nasze grzechy są nam przebaczone. Dotyczy to przeszłości, teraźniejszość i przyszłości, zarówno tych dużych jak i małych. Wierzący nie muszą wciąż i na nowo prosić o przebaczenie i pokutować za grzechy. Jezus umarł, by zapłacić za wszystkie nasze grzechy i wszystkie są nam przebaczone (Kolosan 1.14; Dzieje Apostolskie 10.43).
To, co powinniśmy robić to je wyznawać: „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości” (1 Jana 1.9). Ten werset wskazuje, abyśmy ‘wyznawali’ Bogu swoje grzechy. Słowo ‘wyznawać’ oznacza ‘zgadzać się z’. Gdy wyznajemy swoje grzechy, to zgadzamy się z Bogiem, że źle uczyniliśmy i że zgrzeszyliśmy. Bóg nam odpuszcza, przez to że wyznajemy nasze grzechy, pamiętając że jest ‘wierny i sprawiedliwy.’ W jaki sposób Bóg jest ‘wierny i sprawiedliwy”? Jest wierny przez to, że odpuszcza grzechy, tym wszystkim którzy otrzymają Chrystusa jako Zbawiciela. Jest sprawiedliwy, gdyż stosuje Chrystusowe odkupienie naszych win, potwierdzając tym samym, że winy zostały odpuszczone.
Równocześnie jednak 1 Jana 1.9 wskazuje także, że przebaczenie jest zależne od wyznawania Bogu naszych grzechów. Jak to się dzieje, skoro nasze wszystkie grzechy są nam odpuszczone w momencie w którym otrzymujemy Chrystusa jako Zbawiciela? Wydaje się, że apostoł Jan opisuje tutaj przebaczenie, które wypływa z naszej relacji z Bogiem. Wszystkie nasze grzechy są nam przebaczone w momencie, gdy otrzymujemy Chrystusa jako Zbawiciela. Boże przebaczenie zapewnia nam zbawienie i daje obietnicę życia wiecznego w niebie. Gdy staniemy po śmierci przed Bogiem, Bóg nie odmówi nam wejścia do nieba, z powodu naszych grzechów. Tym właśnie jest Boże przebaczenie. Natomiast przebaczenie wynikające z relacji z Bogiem opiera się na fakcie, że gdy grzeszymy, to obrażamy Boga i zasmucamy Jego Ducha (Efezjan 4.30). Mimo, iż Bóg całkowicie przebaczył nam nasze grzechy, które popełniamy, to jednak stoją one na drodze do bliskiej z Nim relacji. Młody chłopiec, który grzeszy przeciwko ojcu, nie jest wyrzucony z rodziny. Boski ojciec wybacza swoim dzieciom bezwarunkowo. Równocześnie jednak dobra relacja ojca z synem nie jest możliwa do osiągnięcia, dopóki ich jedność nie zostanie naprawiona. Może się tak stać dopiero wtedy, gdy dziecko wyzna ojcu swoje błędy i przeprosi za nie. Z tego właśnie powodu wyznajemy swoje grzechy Bogu- nie po to, by uzyskać zbawienie, lecz po to by ponownie odnowić naszą głęboką relację z Bogiem, który nas kocha i przebacza.
