Pytanie: Co mówi Biblia na temat oddawania organów?
Odpowiedź:
Biblia nie odnosi się dokładnie do kwestii transplantacji organów. Oczywiście, w czasach biblijnych przeszczepy organów nie były znane. Jednak istnieją wersety, które ilustrują szerokie zasady jakie można zastosować. Jednym z najbardziej przekonujących argumentów przemawiającym za oddawaniem narządów jest miłość i współczucie jakie ukazuje to działanie wobec innych. Nakaz, aby "kochać swoich bliskich" zostało przedstawione przez Jezusa (Ew. Mateusza 5.43-48), Pawła (Rzymian 13.9) oraz Jakuba (Jakuba 2.8), ale w rzeczywistości można to prześledzić wstecz aż do 3 Ks. Mojżeszowej 19.18. Od pierwszych dni Starego Testamentu, lud Boży został pouczony, aby okazywać miłość Bogu jak również swoim bliskim. Bycie chętnym do przekazania organu z własnego ciała wydaje się być skrajnym przykładem bezinteresownej ofiary dla kogoś innego.
Mamy najlepszy tego przykład w ofierze, którą złożył Jezus Chrystus gdy oddał swoje ciało za ludzkość. Jan dobrze podsumował ten nakaz, gdy napisał, "Umiłowani, jeżeli Bóg nas tak umiłował, i myśmy powinni nawzajem się miłować" (1 Jana 4.11). Gdy Jezus próbował przekazać to przesłanie o bezwarunkowej miłości innym, mówił o trosce o głodujących, spragnionych, bezdomnych, nagich, chorych i tych w więzieniu (Ew. Mateusza 25.35-46). Dalej wyjaśniał: "A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście" (Ew. Mateusza 25.40). Jezus użył również przypowieści o Dobrym Samarytaninie (Ew. Łukasza 10.25-37), aby nauczać, że my- chrześcijanie- mamy być mili i okazywać miłość innym. Jeśli jakaś praktyka czy postępowanie nie jest sprzeczne z biblijnymi zasadami, to powinna być uznana za dozwoloną i może być poparta przez wiernych chrześcijan.
Niektórzy ludzie postrzegają przekazywanie organów jako ostateczną formę okaleczania ciała ludzkiego. Często, fragmenty takie jak 1 Koryntian 6.19-20 są wykorzystywane do obrony koncepcji, że narządów nie powinno się pobierać z ciała innej osoby. Jako zarządcy Bożego stworzenia, powinniśmy traktować nasze ciała z szacunkiem i unikać wszelkiej formy ich uszkadzania. Gdy Paweł jednak napisał te słowa do chrześcijan w Koryncie, stwierdził: "Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym" (1 Koryntian 6.20), wskazując, że to było to coś, co należało wykonać, gdy dana osoba jeszcze żyła. Przypomniał im o tym w drugim liście apostoła do kościoła w Koryncie: "Wiemy bowiem, że jeśli ten namiot, który jest naszym ziemskim mieszkaniem, się rozpadnie, mamy budowlę od Boga, dom w niebie, nie rękoma zbudowany, wieczny" (2 Koryntian 5.1). Jednym z największych zmartwień pośród chrześcijan jest koncepcja, że całe ciało potrzebuje być obecne i zachowane w pewien sposób do zmartwychwstania. Tym samym, wielu chrześcijan jest niechętnych, aby przekazywać organy, ponieważ wierzą, że samo zmartwychwstanie wymaga "kompletnego" ciała. Po tym jednak jak Adam i Ewa zgrzeszyli w ogrodzie Eden, Bóg powiedział Adamowi, "W pocie oblicza twego będziesz jadł chleb, aż wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz" (1 Ks. Mojżeszowa 3.19). Zatem Bóg powiedział, że pewnego dnia nasze ziemskie ciała powrócą do postaci prochu ziemi.
Paweł, pisząc do Koryntian, dostarczył nam pewien wgląd w kwestie różnic pomiędzy ciałem fizycznym podczas śmierci (które można zutylizować na różne sposoby) i ciałem duchowym podczas zmartwychwstania (1 Koryntian 15.35-49). Użył analogii odnośnie różnic pomiędzy ziarnem, a owocem z tego ziarna, aby zilustrować różnicę pomiędzy ziemskim ciałem a ciałem zmartwychwstałym. Dalej skomentował: "zasiewa się ciało zmysłowe a powstaje ciało duchowe. Jeżeli jest ciało zmysłowe, jest też ciało duchowe" (1 Koryntian 15.44; tłum. Biblia Warszawsko- Praska). Jeśli wierzymy, że ciała powstałe podczas zmartwychwstania przedstawiają po prostu „ponowne zajęcie” naszych ziemskich ciał, wtedy posiadamy fałszywą koncepcję naszego zmartwychwstania względem tej przedstawionej w Biblii. Jest powiedziane, że nasze ziemskie "ciało i krew", nie wejdą do niebiańskiego dziedzictwa (1 Koryntian 15.50). Opierając się na tych faktach, chrześcijanie nie powinni bać się czy odrzucać przekazywania organów jedynie dlatego, by zachować ciało fizyczne w stanie nienaruszonym aż do zmartwychwstania.
