Jakie jest znaczenie przypowieści o owcach i kozach?
Odpowiedź:
Przypowieść o owcach i kozach jest częścią nauczania na Górze Oliwnej. Znajduje się ona w Ewangelii Mateusza 25:31-46. Przypowieść to krótka, prosta historia porównawcza. Jezus używał przypowieści, aby nauczać prawd duchowych za pomocą ziemskich sytuacji.
Jezus rozpoczyna przypowieść, mówiąc, że dotyczy ona Jego powrotu w chwale, aby ustanowić swoje królestwo (Mt 25:31). Dlatego wydarzenie to rozgrywa się na początku tysiąclecia, po ucisku. Wszyscy przebywający w tym czasie na ziemi zostaną przyprowadzeni przed oblicze Pana, a On oddzieli ich "jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po swojej prawicy, a kozły po swojej lewicy" (wersety 32-33). Owce to ci, którzy zostali zbawieni podczas ucisku; kozły to niezbawieni, którzy przeżyli ucisk.
Owce po prawicy Jezusa są błogosławione przez Boga Ojca i otrzymują dziedzictwo. Powód jest podany: "Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść, byłem spragniony, a daliście Mi pić, byłem przybyszem, a zaprosiliście Mnie do siebie, potrzebowałem odzienia, a przyodzialiście Mnie, byłem chory, a zaopiekowaliście się Mną, byłem w więzieniu, a odwiedziliście Mnie" (wersety 35-36). Sprawiedliwi nie zrozumieją: kiedy zobaczyli Jezusa w tak żałosnym stanie i pomogli Mu? "Król odpowie: 'Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili'" (wersety 39-40).
Kozły po lewej stronie Jezusa są przeklęte wiecznym ogniem piekielnym, "przygotowanym dla diabła i jego aniołów" (werset 41). Powód jest podany: mieli okazję służyć Panu, ale nic nie zrobili (wersety 42-43). Potępieni pytają: "Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym lub spragnionym, obcym lub potrzebującym ubrania, chorym lub w więzieniu, a nie pomogliśmy Ci?". (werset 44). Jezus odpowiada: "Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili" (werset 45).
Następnie Jezus kończy nauczanie zestawieniem: "Oni odejdą na wieczną karę, ale sprawiedliwi do życia wiecznego" (werset 46).
W przypowieści o owcach i kozach przyglądamy się człowiekowi odkupionemu i zbawionemu oraz człowiekowi potępionemu i zgubionemu. Pobieżna lektura zdaje się sugerować, że zbawienie jest wynikiem dobrych uczynków. "Owce" działały dobroczynnie, dając jedzenie, picie i odzież potrzebującym. "Kozy" nie okazały miłosierdzia. Wydaje się, że skutkuje to zbawieniem owiec i potępieniem kozłów.
Jednak Pismo Święte nie przeczy samo sobie, a Biblia jasno i wielokrotnie naucza, że zbawienie jest przez wiarę dzięki łasce Bożej, a nie przez nasze dobre uczynki (zob. J 1:12; Dz 15:11; Rz 3:22-24; Rz 4:4-8; Rz 7:24-25; Rz 8:12; Ga 3:6-9; i Ef 2:8-10). W rzeczywistości sam Jezus wyjaśnia w tej przypowieści, że zbawienie "owiec" nie opiera się na ich uczynkach - ich dziedzictwo należało do nich "od stworzenia świata" (Mt 25:34), na długo przed tym, zanim mogły one wykonywać jakiekolwiek dobre uczynki!
Dobre uczynki wspomniane w przypowieści nie są przyczyną zbawienia, ale jego skutkiem. Jako chrześcijanie stajemy się podobni do Chrystusa (zob. Rz 8:29; 2 Kor 3:18; Kol 2:6-7). List do Galacjan 5:22 mówi nam, że owocami Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, łagodność, wierność i opanowanie. Dobre uczynki w życiu chrześcijanina są bezpośrednim wypływem tych cech i są akceptowalne przez Boga tylko ze względu na relację, jaka istnieje między sługą a panem, zbawionym a jego Zbawicielem, owcą a jej pasterzem (zob. Ef 2:10).
Głównym przesłaniem przypowieści o owcach i kozach jest to, że lud Boży będzie kochał innych. Dobre uczynki będą wynikiem naszej relacji z Pasterzem. Naśladowcy Chrystusa będą traktować innych z życzliwością, służąc im tak, jakby służyli samemu Chrystusowi. Ludzie nieodrodzeni żyją w odwrotny sposób. Podczas gdy "kozły" mogą rzeczywiście dokonywać aktów dobroci i miłosierdzia, ich serca nie są w porządku wobec Boga, a ich działania nie mają właściwego celu - czci i uwielbienia Boga.
