www.gotquestions.org/Polski



Jakie jest znaczenie przypowieści o poście na uczcie weselnej, starym płótnie i bukłakach?

Odpowiedź: W Ewangelii Mateusza 9 Jezus odpowiada na pytanie uczniów Jana Chrzciciela: "Wtedy przyszli do niego uczniowie Jana i pytali: Dlaczego my i faryzeusze pościmy, a uczniowie twoi nie poszczą?". (werset 14). W odpowiedzi Jezus opowiada trzy przypowieści: przypowieść o oblubieńcu i jego gościach, przypowieść o starej szacie i przypowieść o bukłakach (wersety 15-17). Ta sama rozmowa została zapisana w Ew. Marka 2:18-22 i Łukasza 5:33-39.

Pytanie postawione przez uczniów Jana Chrzciciela ujawnia pewne zdziwienie z ich strony. Jeśli Jezus naprawdę był Mesjaszem, dla którego Jan przygotowywał drogę, to dlaczego nauki Jezusa tak bardzo różniły się od nauk Jana w kwestii postu? Jan nauczał o potrzebie postu (relacja Łukasza wspomina również o modlitwie). Faryzeusze przestrzegali podobnego protokołu. Ale uczniowie Jezusa nie przestrzegali takiego kodeksu postępowania. W rzeczywistości byli oni znani z tego, że "jadali z celnikami i grzesznikami" (Mt 9:11).

W tym miejscu warto przypomnieć, co Prawo Mojżeszowe mówi o poście. Tylko jeden dzień postu był wymagany od Żydów rocznie, w Dniu Pojednania (Kpł 16:29, 31). To wszystko. Wszystkie inne posty były dobrowolne, jeśli chodzi o prawo. Tak więc post, o którym mowa w Ewangelii Mateusza 9:14, nie jest tym, co było nakazane przez prawo; była to jedna z wielu "tradycji starszych" (Marka 7:3) dodanych do prawa.

Zauważmy, że uczniowie Jana wspominają, że "często poszczą" (Mt 9:14). Faryzeusze w tamtym czasie przyjęli zasadę poszczenia dwa razy w tygodniu i wydaje się, że uczniowie Jana poszli w ich ślady. Modlitwy wspomniane w Łukasza 5:33 to te związane z tymi samymi rytualnymi postami - to znaczy publiczne modlitwy towarzyszące publicznym postom, wykonywane jako rzecz oczywista w przestrzeganiu zasad stworzonych przez człowieka. Jezus wypowiedział się przeciwko takim postom i modlitwom w Ewangelii Mateusza 6 jako część Kazania na Górze.

W swojej odpowiedzi Jezus przedstawia trzy krótkie migawki z codziennego życia, aby zilustrować potrzebę zmiany:

1. Przypowieść o panu młodym i jego gościach.

Jezus mówi: "Czyż mogą goście weselni się smucić, dopóki z nimi jest oblubieniec? Nastaną jednak dni, gdy oblubieniec zostanie im zabrany, a wtedy pościć będą." (Mateusza 9:15). Uczta weselna to czas radości. Post, przeciwnie, jest oznaką smutku lub niepokoju. Post podczas uczty weselnej nie miałby sensu. W tej metaforze Jezus jest Oblubieńcem, a Jego uczniowie są gośćmi. Uczniowie nie smucą się, gdy Jezus jest obecny na tym świecie. Radują się, że ich Mesjasz i Pan przyszedł.

Jezus powiedział, że Jego uczniowie będą pościć w dniu, w którym zostanie od nich "zabrany" (Mk 2:20). Tymi słowami Jezus nie ustanowił czasu regulowanego postu i modlitwy jako oficjalnej części życia kościoła; raczej nawiązywał do faktu, że zostanie nagle zabrany od swoich uczniów (poprzez aresztowanie i ukrzyżowanie), a to rzeczywiście będzie dzień żałoby. W tym traumatycznym czasie, gdy uczniowie Jezusa stracili swojego Pana, pościli.

Wierzący pod Nowym Przymierzem poszczą i modlą się dzisiaj. Nie ma jednak wymogu, aby to robić, zwłaszcza w sposób ceremonialny, rytualny lub formalny (przestrzeganie określonych dni postu, odmawianie określonych modlitw itp.) Stare religijne rytuały i tradycje są przeszły do historii pod Nowym Przymierzem. Kiedy przychodzisz do Chrystusa w wierze, porzucasz stworzone przez człowieka wymagania, by pościć w określone dni i modlić się w określony sposób.

2. Przypowieść o starej szacie.

Jezus kontynuował: "A nikt nie wstawia w starą szatę łaty z sukna nowego, bo taka łata ściąga cały materiał i rozdarcie staje się gorsze." (Mateusza 9:16). Tkanina naturalnie kurczy się podczas prania. Słuchacze Jezusa wiedzieli, że nałożenie nowej łaty na starą szatę tylko pogłębi problem. Kiedy nowa łata nieuchronnie skurczy się w praniu, oderwie się od starszego ubrania, czyniąc rozdarcie jeszcze gorszym niż wcześniej. W tej metaforze starą szatą jest system zasad i tradycji ludzkich; nową łatą jest droga Chrystusa. Jezus nie zajmował się "łataniem" starego systemu religijnego praktykowanego przez faryzeuszy; On ustanawiał nowe przymierze, nawet gdy wypełniał prawo (zob. Mt 5:17).

3. Przypowieść o bukłakach.

Na koniec Jezus powiedział: "I nie wlewają wina młodego do starych bukłaków, bo inaczej bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki niszczeją. Ale młode wino wlewa się do nowych bukłaków, a wtedy zachowuje się jedno i drugie." (Mateusza 9:17). Nowe wino rozszerza się podczas procesu fermentacji, zwiększając ciśnienie w pojemniku. Jeśli świeże wino zostało przelane do nowego bukłaka, nie było problemu - skóra była wystarczająco elastyczna, aby się rozciągnąć, dostosowując się w ten sposób do rozszerzania się płynu. Gdyby jednak nowe wino zostało wlane do starego bukłaka, który stracił swoją elastyczność, bukłak pękłby w szwach pod wpływem ciśnienia, a całe przechowywane w nim wino zostałoby utracone. W tej przypowieści Jezus ponownie podkreśla fakt, że czyni coś nowego. Stare oczekiwania - takie jak oczekiwanie, że wszyscy muszą pościć w określone dni wyznaczone przez przywódców religijnych - były nieadekwatne. Nadszedł czas, aby dostosować oczekiwania. Służba Jezusa nie miała pasować do z góry przyjętych idei i przestarzałych rytuałów. Nieelastyczne trzymanie się starych sposobów doprowadzi do duchowej straty.

Ewangelia Łukasza zawiera dodatkowe stwierdzenie Jezusa dotyczące tej przypowieści: "I nikt napiwszy się starego, nie chce od razu młodego; mówi bowiem: Stare jest lepsze." (Łk 5:39). Jest to komentarz do postawy uczniów Jana i faryzeuszy. Parafrazując, moglibyśmy powiedzieć: "Ci (tacy jak faryzeusze), którzy kochają swoje stare rytuały i spersonalizowane tradycje, uznają nowe przykazania Chrystusa za niesmaczne. Naturalne jest trzymanie się starych sposobów, tak jak naturalne jest przedkładanie starego wina nad nowe".

Nie można mieszać starych rytuałów religijnych z nową wiarą w Jezusa. Jezus wypełnił prawo, dlatego nie ma już potrzeby, aby je kontynuować. Jeszcze mniejsza jest potrzeba kontynuowania starych, stworzonych przez człowieka rytuałów. Jezusa nie można dodać do religii opartej na uczynkach: "Nie mogę odrzucić łaski danej przez Boga. Jeżeli zaś usprawiedliwienie dokonuje się przez Prawo, to Chrystus umarł na darmo." (Galacjan 2:21, tłum. Biblia Tysiąclecia).