Odpowiedź:
Słowo rastafarianizm często przywołuje na myśl stereotypowe wyobrażenie człowieka z dredami (długimi warkoczykami czy naturalnie kręconymi włosami) i marihuaną, ulice Kingston, Jamajki i rytmy reggae Boba Marleya. Rastafarianie nie posiadają ogólnie uznanych przywódców czy też uniwersalnych zasad. Jest to ruch na rzecz ludzi czarnoskórych- Afro- Karaibów- i istnieje rozdział pomiędzy religią a towarzyszącą jej świadomością społeczną, przez co ludzie mogą doceniać to, co rastamani próbują czynić na rzecz rozwoju społecznego nie przyjmując jednak religii.
Nazwa ruchu wywodzi się od tytułu "Ras Tafari." W języku etiopskim (amharskim), ras oznacza "głowę", "księcia" czy "marszałka" natomiast "tafari" oznacza "bać się", "szanować". W systemie rastafarian tytuł ten odnosi się szczególnie do Ras Tafari Makonnena (1892-1975), który stał się etiopskim Cesarzem Haile Selassie I (to jego imię nadane podczas chrztu) podczas koronacji w 1930 roku, wtedy też został obwołany "Lwem Judy, Wybrańcem Boga, Królem Królów." Wydarzenie to było szokiem dla kultury Afro-Karaibskiej. Na ulicach Kingston na Jamajce, kaznodzieje tacy jak Joseph Hibbert zaczęli ogłaszać, że Haile Selassie jest długo oczekiwanym Mesjaszem, że to drugie przyjście Chrystusa. Tak narodził się ruch Rastafari, który widzi w Selassie żywego Boga i czarnego mesjasza, który obali obecny porządek i zapoczątkuje panowanie czarnych.
Inna gałąź rastanizmu wyrosła obok gałęzi mesjanistycznej. Ta grupa bierze swoje źródło w osobie Leonarda Percivala Howella i odnajdujemy tu elementy hinduskie. Na początku lat trzydziestych XX w. Howell napisał 14-to stronicową broszurę "Obiecany Klucz", która stworzyła podwaliny drugiej gałęzi rastafarianizmu z wpływami hinduizmu i różokrzyżowców. Wielu przywódców tej linii było masonami. W rezultacie powstał panteistyczny ruch rastafari, który widzi "Ducha Lwa w każdym z nas: ducha Chrystusa."
Podsumowując teologię rastafariańską jako dowody panteistycznej linii możemy przywołać: przekonanie, że "Bóg jest człowiekiem i człowiek jest Bogiem"; zbawienie dokonuje się tutaj na ziemi; ludzie są powołani do świętowania i ochrony życia; słowo wypowiedziane jako manifestacja boskiej obecności i mocy może (równocześnie) tworzyć i niszczyć; grzech jest równocześnie osobisty jak i zbiorowy; bracia rastianie są ludem wybranym, aby manifestować moc Boga i nieść pokój na świecie.
Obie linie rastanizmu stoją w jawnej sprzeczności względem objawionego Słowa Bożego- Biblii. Po pierwsze Haile Selassie nie jest Mesjaszem. Ci, co czczą go jako mesjasza, czczą fałszywego boga. Natomiast jedynym Królem Królów, jedynym Lwem Judy jest Jezus Chrystus (zobacz Ks. Objawienia 5,5; 19,16), i On powróci w przyszłości w chwale, aby ustanowić swoje Królestwo. Zanim jednak przyjdzie, nastąpi wielkie prześladowanie po którym cały świat zobaczy Jezusa "przychodzącego na obłokach nieba z wielką mocą i chwałą" (zobacz Ew. Mateusza 24,29-31). Haile Selassie był takim człowiekiem jak każdy inny człowiek, urodził się, żył i umarł. Jezus Chrystus jest prawdziwym Mesjaszem, On żyje i siedzi po prawicy Ojca (Hebrajczyków 10,12).
Panteistyczna linia rastanizmu jest również fałszywa, opiera się na tych samych kłamstwach które szatan powtarza człowiekowi począwszy od ogrodu Eden: "będziesz jak Bóg" (1 Ks. Mojżeszowa 3,4). Jest tylko jeden Bóg, a nie wielu bogów i pomimo, iż wierzący posiadają w sobie Ducha Świętego i należymy do Boga, to jednak nie jesteśmy Bogiem. "Ja jestem Bogiem i nie ma innego, jestem Bogiem i nie ma takiego jak Ja" (Ks. Izajasza 46,9). Ponadto zbawienia nie osiągnie się "ziemskimi" sposobami, to następna anty-duchowa idea - "zbawienie z uczynków". Żadne działanie czy dobre uczynki nie sprawią, że zostaniemy zaakceptowani przez świętego, doskonałego Boga, dlatego też posłał On swojego świętego i doskonałego Syna, aby zmarł na krzyżu czyniąc w ten sposób zapłatę za nasze grzechy (2 Koryntian 5,21). Kończąc, rastafarianie nie są wybranym bożym ludem. Pismo jasno stwierdza, że Żydzi są wybranym bożym ludem i że On jeszcze nie zakończył swojego planu odkupienia (2 Ks. Mojżeszowa 6,7; 3 Ks. Mojżeszowa 26,12; Rzymian 11,25-27).
