Pytanie: Jak chrześcijanin powinien postrzegać relikwie?
Odpowiedź:
Drzazga z krzyża Jezusa została znaleziona w Turcji. Kocyk dzieciątka Jezus pojawił się w Niemczech. Palec wskazujący Jana Chrzciciela jest obecnie wystawiony w relikwiarzu w muzeum w Missouri w USA. Relikwie - starannie zachowane artefakty religijne, które mają być czczone - od dawna odgrywały rolę w wielu religiach, w tym w chrześcijaństwie. W średniowieczu istniały setki domniemanych miejsc pochówku dwunastu apostołów. Mówi się, że ze wszystkich kawałków drewna, które rzekomo pochodzą z krzyża Jezusa, można by zbudować dużą łódź. Najsłynniejsza relikwia chrześcijańska, Całun Turyński, przyciąga co roku setki tysięcy zwiedzających. Czy chrześcijanie powinni interesować się relikwiami?
Niezaprzeczalnie byłoby to niezwykle interesujące, gdyby udało się odkryć i zweryfikować rzeczywisty kawałek krzyża Jezusa lub cierń z korony cierniowej. Problem w tym, że nie ma absolutnie żadnego sposobu, aby dowiedzieć się, czy kawałek judejskiego drewna pochodzi z I wieku po Chr. Ktoś mógłby twierdzić, że pochodzi on z krzyża Jezusa, ale jak to twierdzenie można by uzasadnić? Równie dobrze drewno mogło pochodzić z judejskiego słupka ogrodzeniowego. We wczesnych wiekach Kościoła Rzymskokatolickiego relikwie stały się ogromnym oszustwem przynoszącym zyski. Wygląda na to, że każdy kościół w całej Europie miał jakąś relikwię, aby przyciągnąć podróżnych. Jeśli kościół w pobliskim mieście "odkrył" ważniejszą relikwię, rozpoczynała się rywalizacja, a "odkrywane" relikwie stawały się coraz bardziej imponujące. Wszystko to oznacza, że jest bardzo mało prawdopodobne, aby którakolwiek z chrześcijańskich relikwii odkrytych w ciągu ostatnich 2000 lat miała jakikolwiek prawdziwy związek z Jezusem lub apostołami.
Jednym z niebezpieczeństw związanych z czcią relikwii jest pokusa popełnienia bałwochwalstwa. Tak właśnie stało się w starożytnym Izraelu. Bóg kazał Mojżeszowi zrobić węża z brązu, aby uchronić Hebrajczyków przed plagą jadowitych węży (4 Ks. Mojżeszowa 21.8-9). Ten wąż z brązu był przechowywany przez Izraelitów jako przypomnienie o Bożej dobroci i zbawieniu, jednak za czasów króla Ezechiasza "relikwia" stała się przedmiotem kultu. Reformy Ezechiasza obejmowały rozbicie "węża miedzianego, którego sporządził Mojżesz; do tego bowiem czasu synowie izraelscy spalali mu kadzidło, nazywając go Nechusztan" (2 Ks. Królewska 18.4; tłum. Biblia Warszawska). Fizyczne pomoce służące wierze, jeśli nie są nakazane przez Boga, są niepotrzebne i nieuchronnie prowadzą do przesądów i bałwochwalstwa.
W relikwiach chrześcijańskich nie ma absolutnie żadnej mocy. Nawet gdyby odkryto cały krzyż Jezusa w nienaruszonym stanie, nie miałby on żadnej wartości duchowej. Relikwie w żaden sposób nie pozwalają nam zbliżyć się do Boga. Do relikwii nie należy się modlić, oddawać im czci, ani w żaden sposób wykorzystywać ich jako środka do lepszego połączenia z Bogiem. Używanie relikwii w taki talizmaniczny sposób jest jawnym bałwochwalstwem (2 Ks. Mojżeszowa 20.3; Ks. Izajasza 42.8). Wysublimowany kościół wypełniony relikwiami nie jest bardziej uzasadnionym miejscem kultu niż prosty namiot w dżungli. Czcimy Pana w duchu i w prawdzie (Ew. Jana 4.24), a nie przez bożki, ikony, czy relikwie, prawdziwe lub fałszywe.
