Odpowiedź:
Ruch Charyzmatyczny jest ruchem odnowy chrześcijańskiej wewnątrz denominacji, jednym z najbardziej popularnych i najprężniej rozwijających się we współczesnym świecie chrześcijańskim. Ruch ten bierze swoje początki w 1906 r., podczas spotkania przy ulicy Azusa w Los Angeles, Kalifornii, przebudzeniu którego inicjatorem był Kościół Metodystyczny. Zebrani tam ludzie twierdzili, że zostali „ochrzczeni Duchem Świętym” w taki sposób, o jakim czytamy w 2 rozdziale Dziejów Apostolskich, podczas Zielonych Świąt. Ludzie mówiący na językach oraz cuda uzdrowieńcze wzbudziły w ludziach duchowe szaleństwo. Ludzie, którzy uczestniczyli w tych spotkaniach rozsiewali swój entuzjazm na całe Stany Zjednoczone, co dało początek Ruchowi Zielonoświątkowemu/ Charyzmatycznemu.
Do lat 70-tych XX wieku, ruch ten pojawił się w Europie, a w latach 80-tych rozprzestrzenił się, z kilkoma nowymi denominacjami, które z niego powstały. Nie jest to czymś niezwykłym, że jego działanie miało wpływ na wiele innych denominacji: baptystyczne, episkopalne czy luterańskie, podobnie jak i kościołów niedenominacyjnych (wspólnoty niezrzeszone).
Ruch bierze swoją nazwę od greckiego słowa charis, z którego pochodzi słowo ‘łaska’ oraz mata, co w Grece oznacza ‘dary.’ Stąd też charismata oznacza „dary łaski.” Ruch ten podkreśla, że dary Ducha Świętego są znakiem obecności Ducha Świętego. Dary te znane są w Biblii jako „charyzmaty,” lub dary duchowe, które dodają jakiejś osobie autorytetu czy znaczenia nad większą liczbą ludzi. Najbardziej znanymi darami są „charyzmaty” mówienia językami czy prorokowania. Charyzmatycy utrzymują, że manifestacje Ducha Świętego, jakie miały miejsce w kościele w I- wszym wieku mogą i powinny być nadal doświadczane i praktykowane.
Ruch Charyzmatyczny najbardziej znany jest z praktyki mówienia językami (znane również jako glosolalia), boskiego uzdrawiania i proroctw jako dowodów potwierdzających obecność Ducha Świętego. Większość spotkań skoncentrowanych jest na duchowej modlitwie i śpiewie, tańcach, krzykach „w duchu” czy podnoszeniu rąk w modlitwie. Częstą praktyką jest także namaszczanie chorych olejem. To są główne powody dla których ten ruch się rozprzestrzenia i staje popularny. Mimo, iż wzrost liczebny i popularność jest czymś pożądanym, to jednak nie mogą być to argumenty świadczące o prawdzie.
Pozostaje pytanie: czy Ruch Charyzmatyczny jest biblijny? Na to pytanie najlepiej odpowiedzieć w ten sposób: wiemy, że od momentu stworzenia ludzkości, szatan uknuł doskonały plan, aby rozciągnąć zasłonę pomiędzy Bożymi dziećmi a Bożym nieomylnym Słowem. Rozpoczęło się to w Ogrodzie Eden, gdzie wąż zapytał Ewę, „Czy Bóg rzeczywiście...?” (1 Księga Mojżeszowa 3.1), tym samym poddając w wątpliwość władzę i prawdziwość tego, co Bóg powiedział. Od tamtego czasu, wciąż atakuje nieomylność i suwerenność Biblii. Bez wątpienia, wiemy także, że i w tej sprawie szatan zastosował swoją strategię (1 Piotra 5.8).
Współcześnie obserwujemy rozprzestrzenianie się demonicznego wpływu w temacie czynienia cudów. Tam gdzie szatanowi nie udaje się wydrzeć Biblii, tam usilnie stara się odsunąć nas od niej. Czyni to w ten sposób, że skupia uwagę chrześcijan na twierdzeniach mężczyzn i kobiet odnośnie ich ponadnaturalnych doświadczeń. W efekcie czego, ci którzy skupiają się i poszukują odpowiedzi w doświadczeniach innych, nie mają ani czasu ani chęci do badania Słowa i szukania Bożej prawdy.
Bez wątpienia Bóg nadal dokonuje cudów. Niektóre z rzeczy, które pojawiają się w Ruchu Charyzmatycznym mogą być jak najbardziej pracą Ducha Świętego. Jednak podstawowa prawda jest taka: Ciało Chrystusa nie potrzebuje nowych apostołów, ani nowych uzdrowicieli, ani też cudotwórców czyniących coś własnymi sposobami. To, czego Kościół potrzebuje to powrót do Słowa Bożego i ogłaszania całego pocieszenia Bożego w mocy i miłości Ducha Świętego.
