Odpowiedź:
Samarytanie zajmowali teren należący dawniej do plemienia Efraim oraz połowy plemienia Manassesa. Stolicą kraju była Samaria, dawniej duże i piękne miasto. Gdy plemiona Efraima i Manassesa zostały deportowane do niewoli asyryjskiej, król Asyrii wysłał mieszkańców Kuty, Awwy, Chamatu i Sefarwaim, aby zamieszkali w Samarii (2 Ks. Królewska 17,24; Ks. Ezdrasza 4,2-11). Cudzoziemcy ci wymieszali się z ludnością izraelską, która wciąż mieszkała wokół Samarii, często tworząc mieszane małżeństwa/rodziny. Ci "Samarytanie" najpierw czcili swoich własnych bogów, ale przez to, że wciąż mieli kłopoty z lwami, myśleli, że prawdopodobnie dzieje się tak, ponieważ nie czczą Boga panującego na terytorium na którym mieszkali. Z tego powodu żydowscy kapłani zostali wysłani z Asyrii, aby udzielić im wskazówej odnośnie religii i praktyk żydowskich. Otrzymali oni nauki z Ks. Mojżeszowych, jednak trwali w bałwochwalczych praktykach. Samarytanie wypracowali religię, która była mieszaniną judaizmu i bałwochwalstwa (2 Ks. Królewska 17,26-28). Ze względu na to, że izraelscy mieszkańcy Samarii tworzyli mieszane małżeństwa z obcokrajowcami oraz przejmowali ich bałwochwalczą religię, toteż ogólnie uznawani byli za "mieszańców" i powszechnie pogardzani przez Żydów.
Poniżej przedstawiamy jeszcze inne powody wrogości pomiędzy Izraelitami a Samarytanami:
1. Żydzi po powrocie z Babilonu zaczęli odbudowę świątyni. Gdy Nehemiasz był zajęty budową muru wokół Jerozolimy, Samarytanie z zacięciem starali się udaremnić to przedsięwzięcie (Ks. Nehemiasza 6,1-14)
2. Samarytanie wybudowali własną świątynię na "Górze Gerazim", którą Samarytanie uznawali jedynym miejscem wyznaczonym przez Mojżesza jako miejsce w którym naród powinien oddawać Bogu cześć. Sanballat, przywódca Samarytan, ustanowił swojego zięcia Manassesa arcykapłanem. W ten sposób bałwochwalcza religia Samarytan została utrwalona.
3. Samaria stała się miejscem ucieczki wszystkich przestępców z Judy (Ks. Jozuego 20,7; 21,21). Samarytanie chętnie przyjmowali zbiegłych żydowskich kryminalistów i uciekinierów. Przestępcy prawa żydowskiego i ci, którzy zostali wykluczeni ze społeczności żydowskiej, odnajdywali bezpieczeństwo w Samarii, co przyczyniało się do pogłębiania nienawiści pomiędzy dwoma narodami.
4. Samarytanie uznawali tylko Pięcioksiąg Mojżesza a odrzucali księgi prorockie i wszystkie inne żydowskie tradycje.
Z wyżej wymienionych przyczyn powstały różnice między Izraelitami a Samartyaniami, które zdawały się nie do pogodzenia. Dlatego Żydzi pogardzali Samarytanami, uważając ich za najgorszą z ludzkich nacji (Ew. Jana 8,48) i nie chcieli mieć z nimi nic wspólnego (Ew. Jana 4,9). I pomimo istniejącej nienawiści pomiędzy Żydami a Samarytanami, Jezus łamał te bariery, zwiastując ewangelię pokoju Samarytanom (Jana 4,6-26), co również czynili póżniej apostołowie Jezusa (Dzieje Apostolskie 8,25).
