Odpowiedź:
Bycie samym i bycie samotnym to dwie różne rzeczy. Osoba może być sama, ale niekoniecznie samotna i ktoś może być samotny w zatłoczonym pokoju. Samotność jest zatem stanem umysłu, emocją wywołaną uczuciem oddzielenia od innych ludzi. Poczucie izolacji jest głęboko odczuwane przez tych, którzy są samotni. Hebrajskie słowo przetłumaczone jako "opuszczony" lub "samotny" w Starym Testamencie oznacza "tylko jeden; samotny, opuszczony, nieszczęśliwy." Nie ma głębszego smutku, który kiedykolwiek przychodzi na myśl, niż myśl, że jesteśmy sami na świecie, że nie mamy przyjaciela, że nikt się o nas nie troszczy, że nikt nie przejmuje się tym, co może nam się przydarzyć albo że nikogo nie obchodzi to, czy umrzemy.
Nikt bardziej nie czuł samotności niż Dawid. W serii gorliwych, szczerych zawołań do Boga, Dawid krzyczał w swej samotności i rozpaczy. Jego własny syn powstał przeciwko niemu, mężczyźni Izraela poszli za nim i został zmuszony do ucieczki z miasta, opuszczenia swojego domu i rodziny. Samotny i cierpiący (Psalm 25.16), jego jedynym wyjściem było zwrócenie się do Boga i błaganie o miłosierdzie i Bożą interwencję (Psalm 25.16-21), ponieważ jego jedyna nadzieja była w Bogu. Interesujące jest to, aby zauważyć, że słowo "samotny" nigdy nie jest używane w Nowym Testamencie do opisania ludzi. W Nowej Testamencie, słowo "samotny" pojawia się tylko dwa razy i w obu przypadkach odnosi się do opuszczonych miejsc (Ew. Marka 1.45; Ew. Łukasza 5.16), gdzie Jezus udał się na pustynię, aby być sam.
Niezależnie od przyczyny samotności, dla chrześcijanina lekarstwem jest zawsze to samo- pocieszająca społeczność Chrystusa. Ta cudowna relacja z naszym Mistrzem zapewniła i dodała otuchy niezliczonym tysiącom osób, które gniły w więzieniach, a nawet szły na śmierć ze względu na Niego. On jest przyjacielem, który "jest bardziej przywiązany niż brat" (Ks. Przyp. Salomona 18.24), który składa swoje życie za swoich przyjaciół (Ew. Jana 15.13-15), i który obiecał, że nigdy nas nie pozostawi czy nie opuści, lecz jest z nami aż do skończenia świata (Ew. Mateusza 28.20). Możemy pocieszyć się słowami starego hymnu, który mówi to najlepiej: "Przyjaciele mogą mnie zawieść, wrogowie mnie atakują, On jest ze mną do końca. Alleluja, co za Zbawiciel!"
