Odpowiedź:
Ściana Płaczu, znana również Ścianą Zachodnią/Murem Zachodnim, to wysoka na prawie 57 metrów część starożytnego muru zbudowanego przez Heroda Wielkiego jako mur oporowy kompleksu Wzgórza Świątynnego. Ściana Płaczu znajduje się po zachodniej stronie Wzgórza Świątynnego na Starym Mieście w Jerozolimie. Herod Wielki zbudował najstarsze warstwy muru pomiędzy 20 a 19 r. przed Chr., kiedy budowano drugą żydowską świątynię. Ściana rozciąga się na prawie 488 metrów, ale zbudowane pod nią domy zasłaniają większość jej długości. Dziś odsłonięta część Ściany Płaczu wychodzi na duży plac w dzielnicy żydowskiej i jest miejscem pielgrzymek i modlitwy Żydów od XVI w. Należy zauważyć, że Żydzi zwykle nie używają terminu 'Ściana Płaczu', preferując termin 'Ściana Zachodnia' lub 'Ha-Kotel' („Mur”).
Co najmniej siedemnaście warstw kamieni Ściany Płaczu znajduje się poniżej poziomu gruntu, ale masywne dolne kamienie, zwane aszlarskimi w widocznej części muru pochodzą z czasów Heroda. Te kolosalne kamienie wapienne, każdy o wadze od jednej do ośmiu ton, zostały wykonane z mistrzowską precyzją, dzięki czemu idealnie do siebie pasują bez zaprawy. Jednak erozja spowodowała, że powstały liczne szczeliny, w których ortodoksyjni Żydzi umieszczają swoje spisane modlitwy w niższych partiach muru. Na co dzień wielu Żydów gromadzi się w tym miejscu, aby się modlić, śpiewać i kołysać przed ścianą. Odbywają codzienne i szabatowe modlitwy oraz celebrują Bar i Bat Micwę.
Nazwa Ściana Płaczu pochodzi od tradycyjnego arabskiego terminu 'El-Mabka' („Miejsce Płaczu”), ze względu na smutek, jaki Żydzi odczuwali i wyrażali z powodu utraty świątyni. Żydzi przestali używać terminu 'Ściana Płaczu' po Wojnie Sześciodniowej w 1967 roku. Kiedy Jerozolima ponownie znalazła się pod władzą Izraela, Żydzi przyjęli oficjalne stanowisko, że Ściana Płaczu powinna być miejscem powszechnego świętowania zamiast żałoby.
Każdego roku w sierpniu w Tisza B'Av Żydzi obchodzą post, aby upamiętnić zniszczenie obu świątyń, a wierni recytują Lamentacje i inne fragmenty. Pierwsza świątynia, Świątynia Salomona, została zbudowana za jego panowania w latach 970- 930 przed Chr. i zniszczona przez Nabukadnesara i Babilończyków w 586 r. przed Chr. Świątynia została odbudowana w 516 r. przed Chr., ze znaczną rozbudową w 19 r. przed Chr. przez Heroda. Rzymianie pod rządami Tytusa zniszczyli Świątynię Heroda w 70 r. po Chr., aby stłumić żydowski bunt, który trwał cztery lata.
Zniszczenie Świątyni Heroda w 70 r. po Chr. zostało przepowiedziane przez Jezusa w Ew. Mateusza 24.1-2 oraz Ew. Łukasza 23.28-31. Biblia również przepowiedziała przywrócenie Żydów do ich ojczyzny (Ks. Ezechiela 36.24, 33-35). Państwo Izrael zostało ponownie ustanowione na mocy Rezolucji Narodów Zjednoczonych 15 maja 1948r.
Chociaż Żydzi zostali przywróceni jako państwo, zarówno w sensie geograficznym jak i politycznym, nie zostali jeszcze przywróceni do swojego przymierza z Bogiem, ponieważ odrzucili swojego Mesjasza, Jezusa Chrystusa. W konsekwencji odrzucenia przez nich Mesjasza, Bóg wstrzymał swoje dzieło z fizycznym narodem Izraela. Izrael zostanie ostatecznie odrodzony, a Bóg spełni wszystkie swoje obietnice wobec niego. Bóg działa dzisiaj poprzez swój kościół, w każdym (wierzącym)- w życiu Żyda i nawróconego poganina-w którym zamieszkuje Duch Święty (Rzymian 1.16; 2.28–29).W erze Nowego Przymierza w Jezusie Chrystusie ci, którzy otrzymają przebaczenie i zbawienie przez ofiarę odkupieńczą Jezusa, stają się dziećmi Bożymi i dlatego są nazywani „nasieniem Abrahama” (Galacjan 3.26–29).
