Odpowiedź:
Sikhizm powstał jako próba złagodzenia islamu i hinduizmu. Postrzeganie sikhizmu jako próby harmonizacji tych dwóch religii nie jest właściwym podejściem do uchwycenia wyjątkowego teologicznego i kulturowego aspektu sikhizmu. Nazywanie sikhizmu kompromisem pomiędzy islamem a hinduizmem byłoby obraźliwe; to tak jakbyśmy nazywali chrześcijanina heretykiem żydowskim. Sikhizm nie jest ani sektą ani połączeniem tych dwóch religii, ale oddzielnym ruchem religijnym.
Uznanym założycielem sikhizmu jest Nanak (1469-1538), który urodził się w Indiach z ojca hindusa i matki muzułmanki. Istnieje przekonanie, że Nanak otrzymał od Boga powołanie by stać się guru. Wkrótce stał się znany w Punjab, regionie północnowschodnich Indii, dzięki swojemu oddaniu, bogobojności i skromności oraz odważnemu stwierdzeniu: "Nie ma muzułmanina i nie ma hindusa." Skupił wokół siebie całkiem sporą grupę uczniów (sikhów). Nauczał, że jest jeden Bóg i określał Boga jako Sat Nam ("prawdziwe imię") albo Ekankar, to kombinacja sylab ek ("jeden"), aum (mistyczny dźwięk wyrażający Boga), oraz kar ("Pan"). Monoteizm ten nie zawiera w sobie osobowego Boga czy też nie powinien być mylony z rodzajem wschodniego panteizmu (Bóg jest wszystkim). Jednakże Nanak zachował doktryny o reinkarnacji i karmie, które są ważnymi założeniami wschodnich religii takich jak buddyzm, hinduizm czy taoizm. Nanak nauczał, że można uwolnić się z (przekleństwa) cyklu reinkarnacji (samsara) tylko poprzez mistyczne zjednoczenie się z Bogiem w oddaniu i rytualnym śpiewie. Nanak miał swoich następców w postaci linii dziewięciu wyznaczonych guru, którzy stali się późniejszymi przywódcami aż do XVIII wieku (1708).
Oryginalnie sikhizm był ruchem pacyfistycznym jednak nie pozostał taki zbyt długo. Z powodu odrzucenia wyższości proroka Mahometa, sikhizm został uznany za bluźnierczy i spotkał się w dużą opozycją ze strony wojowniczej wiary islamu. W okresie panowania dziesiątego guru, Gobinda Raia znanego również jako Gobinda Singha ("lew"), zostało powołane do życia- znane na cały świat- bractwo wojowników- Khalsa (Bractwo Czystych). Khalsa charakteryzowało się koncepcją pięciu "K": kesh (długie włosy), kangha (stalowy grzebień we włosach), kach (krótkie spodnie), kara (stalowa bransoleta) oraz kirpan (sztylet lub miecz noszony u boku). Brytyjczycy, którzy w tym czasie kolonizowali Indie, korzystali z usług Khalsa jako wojowników i osobistą ochronę. Gobind Singh został zamordowany przez muzułmanów i był ostatnim guru. Kto został jego następcą? Święta księga Sikhów - Adi Granth zajęła jego miejsce, o czym wskazuje również inna nazwa tej księgi- guru Granth. Księga Adi Granth nie jest czczona, jednak w oczach sikhów posiada boski status.
Pomimo pacyfistycznych korzeni, sikhizm stał się znany jako religia wojownicza, co jest bardzo niefortunne, ponieważ ich wojowniczość wynika z wpływów geograficznych nie będących jednak pod kontrolą sikhów. Napięcia na granicy Indii i Pakistanu w roku 1947 spowodowały podział regionu Punjab, na którym sikhowie mieli dużą autonomię. Wysiłki aby zachować ich polityczną i społeczną tożsamość często upadały. Do powstania stanu sikhów - Khalistan przyczynili się w dużej mierze terroryści, jednak musimy pamiętać, że większość sikhów to ludzie, którzy zabiegają o pokój.
Chrześcijanie i sikhowie mogą się ze sobą identyfikować w tym, że obie tradycje religijne przeszły wiele prześladowań i obie czczą tylko jednego Boga. Chrześcijanie i sikhowie mogą utrzymywać między sobą pokój i darzyć się wzajemnym szacunkiem. Jednak sikhizm i chrześcijaństwo nie mogą się zjednoczyć. Niektóre kwestie ich wiary są ze sobą zbieżne jednak ostatecznie posiadają różne spojrzenie na Boga, różne spojrzenie na Jezusa, różne spojrzenie na Pismo i różne spojrzenie na zbawienie.
Po pierwsze, koncepcja Boga u sikhów jako bezosobowa i abstrakcyjna idea stoi bezpośrednio w sprzeczności z kochającym, troszczącym się "Abba, Ojcem", Bogiem objawionym w Biblii (Rzymian 8,15; Galacjan 4,6). Nasz Bóg jest mocno związany ze swoimi dziećmi, wie kiedy siedzimy i kiedy wstajemy, rozumie naszą każdą myśl (Psalm 139,2). Kocha nas nieskończoną miłością i prowadzi do niego samego w cierpliwości i wierności (Jeremiasza 31,3). Daje też jasno do zrozumienia, że nie możemy mylić go z jakimkolwiek innym bogiem innej religii: "przede mną Boga nie stworzono i po mnie się go nie stworzy" (Izajasza 43,10) oraz "Ja jestem Pan i nie ma innego, oprócz mnie nie ma Boga." (Izajasza 45,5).
Po drugie, sikhizm odrzuca unikalny status Jezusa Chrystusa. Pismo Święte twierdzi, że zbawienie możemy osiągnąć tylko przez Niego: "Ja jestem drogą i prawdą i życiem; nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przeze mnie" (Jana 14,6). " I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni." (Dzieje Apostolskie 4,12). Jakąkolwiek pozycję sikhowie nadają Chrystusowi, pozycja ta nie jest tą na jaką zasługuje, na pewno nie traktują go jak naucza Biblia, że jest Synem Boga i Zbawicielem świata.
Po trzecie, zarówno sikhowie jak i chrześcijanie twierdzą, że posiadają unikalne, natchnione Pismo. Źródłem ksiąg chrześcijańskich i sikhów nie może być ten sam "jedyny Bóg". Chrześcijanie twierdzą, że Biblia jest Słowem Bożym. Biblia jest tchnieniem Boga, napisana dla wszystkich którzy szukają poznania i zrozumienia, Słowo jest "...pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany" (2 Tymoteusza 3,16-17). Biblia została dana przez naszego Niebiańskiego Ojca abyśmy mogli Go znać i Go kochać, aby wszyscy "doszli do poznania prawdy." (1 Tymoteusza 2,4) i abyśmy mogli przyjść do Niego, aby mieć życie wieczne.
Po czwarte, pogląd sikhów na temat zbawienia odrzuca ofiarę przebłagalną Chrystusa. Sikhizm naucza równocześnie doktryny o karmie i uwielbieniu Boga. Karma jest niepoprawnym wytłumaczeniem grzechu i żadne dobre uczynki nie mogą zrekompensować nawet jednego grzechu przeciwko nieskończenie świętemu Bogu. Doskonała świętość nie może zareagować inaczej jak tylko nienawiścią przeciwko złu. A ponieważ Bóg jest sprawiedliwy, nie może po prostu przebaczyć grzechu bez odpowiedniego zadośćuczynienia, które wywołuje grzech. Ponieważ On jest dobry dlatego nie może dopuścić aby grzeszni ludzie weszli do niebiańskiej szczęśliwości niezmienieni. Jednak w Chrystusie, który jest Bogiem i człowiekiem, mamy ofiarę nieskończonej wartości która zapłaciła nasz dług. Nasze przebaczenie ma niewyobrażalną wartość, wartość na którą żaden człowiek nie może sobie pozwolić. Jednak możemy otrzymać to przebaczenie jako dar od Boga. To właśnie Biblia nazywa łaską. Chrystus zapłacił nasz dług, którego w żaden sposób nie mogliśmy spłacić. On poświęcił swoje życie za nas, abyśmy mogli z Nim żyć na wieki. Musimy tylko uwierzyć w Niego. Sikhizm z drugiej strony ponosi klęskę, ponieważ nie uznaje wiecznych konsekwencji grzechu, znaczenia Bożej dobroci i sprawiedliwości oraz nie dostrzega totalnej deprawacji człowieka.
Podsumowując możemy powiedzieć, że sikhizm ma historyczne i teologiczne wpływy zarówno hinduizmu jak i islamu, ale nie możemy postrzegać go jedynie jako kombinacji tych dwóch religii. Sikhizm rozwinął się i stał się oddzielnym systemem religijnym. Chrześcijanie mogą w niektórych kwestiach dostrzec podobieństwa z sikhami, ale ostatecznie ani chrześcijaństwo ani skihizm nie może być połączony w jedno.
