Odpowiedź:
Biblia często mówi o skruszonym sercu. W Księdze Izajasza 66:2 Pan mówi: "… Ja patrzę na tego, który jest pokorny i przygnębiony na duchu i który z drżeniem odnosi się do mojego słowa". A w Psalmie 51:19 Dawid pisze: " Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, Sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże". Skrucha jest określana jako coś, co Bóg lubi i jest powiązana w tych wersetach z pokorą, złamaniem i zdrowym strachem przed Słowem Bożym. Co więc dokładnie oznacza bycie skruszonym?
Według Międzynarodowej Encyklopedii Biblijnej "skruszone serce to takie, w którym naturalna duma i samowystarczalność zostały całkowicie upokorzone przez świadomość winy". Hebrajskie i greckie słowa często tłumaczone jako "skruszone" w rzeczywistości oznaczają "zmiażdżone, okaleczone lub złamane". Kiedy skrucha modyfikuje serce, otrzymujemy obraz sumienia, które jest przygniecione ciężarem własnej winy. Kiedy ludzki duch przestaje usprawiedliwiać swoje złe wybory, dostrzega głębię swojej deprawacji i pokornie akceptuje sprawiedliwe Boże potępienie grzechu, pojawia się skrucha. Skruszone serce nie oferuje wymówek i nie zrzuca winy. W pełni zgadza się z Bogiem co do tego, jak bardzo jest złe. Skruszone serce biegnie w kierunku Bożego miłosierdzia, wiedząc, że nie zasługuje na nic poza sprawiedliwym gniewem (Izajasza 6:5; Psalm 41:4).
Miejsce skruchy jest błogosławionym miejscem. Bóg mówi: "Króluję na wysokim i świętym miejscu, lecz jestem też z tym, który jest skruszony i pokorny duchem, aby ożywić ducha pokornych i pokrzepić serca skruszonych." (Izajasza 57:15). Skruszonym obiecane jest mieszkanie z Bogiem. Ich złamane serca zostaną ożywione.
Jezus ilustruje, jak wygląda skruszone serce w Ewangelii Łukasza 18:10-14. Pokorna skrucha, której pragnie Bóg, jest przeciwstawiona zadufaniu w sobie w przypowieści o faryzeuszu i celniku. Wymowna modlitwa dumnego faryzeusza nie dotarła do serca Boga, ale pokorne wołanie skruszonego grzesznika przyniosło przebaczenie. Obaj potrzebowali miłosierdzia, ale tylko skruszone serce było w stanie je przyjąć.
Jezus odniósł się również do skruszonego serca w Błogosławieństwach, kiedy powiedział: "Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni" (Mt 5:4). "Smutek" oznacza tutaj żal z powodu własnego grzechu. Miłosierdzie i przebaczenie Boga pocieszają tych, którzy widzą swój grzech tak, jak On go widzi.
Skruszone serce nie uznaje Bożego przebaczenia za coś oczywistego. Jest zasmucone z powodu własnego grzechu i tego, co ten grzech kosztował Syna Bożego (2 Koryntian 5:21). Skrucha jest kluczowym czynnikiem prawdziwej pokuty. Bez niego jesteśmy jak dumny faryzeusz, który wykonuje ruchy religijne, ale w sercu nosi arogancję. Skrucha zgadza się, że serce, które chce podążać za Chrystusem, musi odrzucić zło we wszystkich jego formach. Skruszone serce nie myśli o ponownym popełnieniu grzechu; szuka raczej Bożej siły, by przezwyciężyć grzech i podążać ku świętości (1 Piotra 1:15-16).
