Co to znaczy zasmucać Ducha Świętego (Efezjan 4:30)?
Odpowiedź:
W rozszerzonym praktycznym nauczaniu na temat świętego życia (Efezjan 4:17-5:21), apostoł Paweł mówi wierzącym: "A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia." (Efezjan 4:30). Jego polecenie, by nie zasmucać Ducha, mieści się w początkowych instrukcjach Pawła dotyczących tego, czego nie należy robić, aby kultywować świętość i chodzić w chrześcijańskiej czystości.
Greckie słowo przetłumaczone jako "zasmucać" w Liście do Efezjan 4:30 oznacza "powodować odczuwanie smutku, bólu, nieszczęścia lub niepokoju". Jako trzecia Osoba Trójcy Świętej, Duch Święty ma osobowość i zdolność odczuwania emocji takich jak radość (Łukasza 10:21), oburzenie (Hebrajczyków 10:29) i smutek (Efezjan 4:30).
W Dziejach Apostolskich 7:51 Szczepan potępia "opieranie się" Duchowi, a w 1 Liście do Tesaloniczan 5:19 Paweł poucza wierzących, by nie "gasili" Ducha. Jednak jedyny raz, w Nowym Testamencie wspomina się o "zasmucaniu" Ducha, ma miejsce w Liście do Efezjan 4:30. Polecenie Pawła, by nie zasmucać Ducha wydaje się być zainspirowane dwoma wersetami Starego Testamentu, które mówią o tym, że Duch Boży jest "strapiony", "zasmucony" (Izajasza 63:9-10) i "rozgoryczony" (Psalm 106:33). Zarówno w Księdze Izajasza 63:9-10, jak i w Liście do Efezjan 4:30, zasmucenie Ducha Świętego wiąże się z niewłaściwą reakcją ludu Bożego na Jego odkupienie.
"Nie zasmucajcie Ducha" wydaje się uzupełniać początkowe napomnienie Pawła: " Napominam was tedy ja, więzień w Panu, abyście postępowali, jak przystoi na powołanie wasze, (2) z wszelką pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości, (3) starając się zachować jedność Ducha w spójni pokoju:" (Ef 4:1-3). Wierzący zasmucają Ducha, gdy nie utrzymują pokoju i harmonii w ciele Chrystusa.
Następnie Paweł podaje konkretne sposoby, w jakie zasmucamy Ducha, żyjąc tak, jak żyliśmy przed naszym zbawieniem, kiedy byliśmy "oddzieleni od życia Bożego" (Ef 4:17-19). Zasmucamy Go, gdy nie mówimy prawdy naszym braciom i siostrom w Chrystusie (Ef 4:25), gdy pozwalamy, by gniew kontrolował nasze działania (4:26-27), gdy okradamy się nawzajem (4:28) i gdy mówimy do siebie obelżywe i obraźliwe słowa, zamiast słów podnoszących na duchu i zachęcających (4:29). Zasmucamy również Ducha Świętego, gdy panuje " Wszelka gorycz i zapalczywość, i gniew, i krzyk, i złorzeczenie" (Efezjan 4:31), a także gdy nie potrafimy być "jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie." (Efezjan 4:32).
Duch Święty Boga mieszka w chrześcijaninie (Jana 14:17; 2 Tymoteusza 1:14). Jesteśmy Jego świątynią (1 Koryntian 3:16), a kiedy nie chodzimy w świętości i miłości Chrystusa oraz w harmonii ze współwierzącymi, zasmucamy Ducha Bożego naszymi grzesznymi myślami i zachowaniami (Efezjan 5:1-21).
Zasmucanie Ducha Świętego jest podobne do "gaszenia" Ducha Świętego (1 Tesaloniczan 5:19), ponieważ oba negatywnie wpływają na wierzącego, kościół i świat. Gaszenie Ducha mówi o dławieniu lub tłumieniu ognia Ducha Bożego, który płonie w każdym wierzącym. Duch Święty pragnie wyrażać się w naszych działaniach i postawach. Kiedy nie pozwalamy, by Duch Boży był widoczny w naszym zachowaniu, kiedy robimy to, o czym wiemy, że jest złe, tłumimy lub gasimy Ducha. Nie pozwalamy Duchowi Świętemu objawić się tak, jak On tego pragnie, poprzez "miłość, radość, pokój, wyrozumiałość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i opanowanie" (Ga 5:22-23).
Zarówno gaszenie Ducha, jak i zasmucanie Ducha utrudniają pobożny styl życia. Dzieje się tak, gdy grzeszymy przeciwko Bogu i podążamy za własnymi światowymi pragnieniami, żyjąc tak, jak przed przyjęciem zbawienia Chrystusa. Jedyną właściwą drogą jest ta, która prowadzi wierzącego bliżej Boga i czystości, a dalej od świata i grzechu. Tak jak nie lubimy być zasmucani i tak jak nie staramy się gasić tego, co dobre, nie powinniśmy gasić ani zasmucać Ducha Świętego, odmawiając podążania za Jego przewodnictwem.
