Odpowiedź:
Doktryna o sukcesji apostolskiej jest przekonaniem, że 12 apostołów przekazało swój autorytet swoim następcom, którzy następnie przekazali apostolski autorytet swoim następcom i tak jest to kontynuowane przez wieki aż do dziś. Kościół Rzymskokatolicki postrzega Piotra jako przywódcę apostołów, z największym autorytetem z tego powodu jego następcy posiadają ten sam największy autorytet. Kościół Rzymskokatolicki wiąże to przekonanie z koncepcją, że Piotr później stał się pierwszym biskupem Rzymu, i dlatego rzymscy biskupi podążając za Piotrem byli zaakceptowani przez wczesny kościół jako centralny autorytet nad wszystkimi kościołami. Sukcesja apostolska, połączona z Piotrowym zwierzchnictwem pośród apostołów, sprawiła, że rzymski biskup stał się najwyższym autorytetem w Kościele Katolickim – Papież.
Jakkolwiek, nigdzie w Piśmie, Jezus, apostołowie czy inni Nowotestamentowi pisarze nie przedkładali idei „sukcesji apostolskiej”. Ponadto, nigdzie Piotr nie był przedstawiany jako ”zwierzchnik” nad pozostałymi apostołami. Apostoł Paweł, w zasadzie, napomniał Piotra kiedy Piotr sprowadzał innych na manowce (Galacjan 2:11-14). Tak, Piotr miał wiodącą rolę. Tak, prawdopodobnie apostoł Piotr był przywódca wśród apostołów (chociaż Dzieje Apostolskie odnotowują apostoła Pawła i Jakuba brata Jezusa jako także posiadających wiodące role przywódcze). Tak czy owak, Piotr nie był “dowódcą” czy zwierzchnikiem autorytetu nad innymi apostołami. Nawet jeśli sukcesja apostolska mogła by być wykazana na podstawie Pisma, co jest niemożliwe, to jej rezultatem nie byłby absolutny autorytet następców Piotra nad następcami innych apostołów.
Jako przykład sukcesji apostolskiej Katolicy wskazują na Macieja wybranego aby zająć miejsce Judasza jako dwunastego apostoła (Dzieje Apostolskich rozdział 1).Maciej naprawdę był następcą Judasza jako apostoł, jakkolwiek taki argument za sukcesją apostolską nie ma sensu. Maciej wybrany na następcę Judasza jest jedynie argumentem dla kościoła aby zastępować bezbożnych i niewiernych liderów (tak jak Judasz), na pobożnych i wiernych (tak jak Maciej). Nigdzie w Nowym Testamencie nie ma wzmianki, że którykolwiek z dwunastu apostołów przekazywał swój autorytet apostolski jakiemuś następcy. W żadnym miejscu apostołowie nie przepowiadali że przekażą swój apostolski autorytet. Nie, Jezus ordynował apostołów do budowania fundamentu kościoła (Efezjan 2:20). Co jest fundamentem kościoła jaki budowali apostołowie? Nowy Testament – odnotowuje uczynki i nauczanie apostołów. Kościół nie potrzebuje sukcesji apostolskiej. Kościół potrzebuje nauczania apostołów dokładnie odnotowanego i zachowanego. To jest dokładnie to co Bóg zapewnił w Swoim Słowie (Efezjan 1:13; Kolosan 1:5; 2 Tymoteusza 2:15; 4:2).
W skrócie, sukcesja apostolska jest niebiblijna . Koncepcja sukcesji apostolskiej nie wypływa ze Słowa. To co wypływa ze Słowa to, że prawdziwy kościół będzie nauczał to co naucza Słowo i będzie porównywać wszystkie doktryny i praktyki do Słowa aby określić co jest prawdziwe i słuszne. Kościół Rzymskokatolicki uważa za brak trwającego apostolskiego autorytetu powoduje doktrynalne zamieszanie i chaos.
To jest nieszczęśliwa prawda (uznana przez apostołów) że powstaną fałszywi nauczyciele (2 Piotra 2:1). W prawdzie , brak “zwierzchniego autorytetu” pośród nie-katolickich kościołów powoduje wiele różnych interpretacji. Jakkolwiek, te różnice w interpretacji nie są rezultatem niejasności Biblii. Raczej, są rezultatem, również nie-Katolickich Chrześcijan dbających o katolicką tradycje, interpretujących Słowo zgodnie z ich własnymi tradycjami. Jeśli Pismo jest studiowane w jego całości i w jego właściwym kontekście, prawda może być z łatwością określona. Doktrynalne różnice i denominacyjne konflikty są rezultatem tego że niektórzy Chrześcijanie odmawiają zgodzenia się z tym co mówi Pismo– a nie rezultatem nie posiadania „zwierzchniego autorytetu” do interpretacji Biblii.
Zgodność z nauczaniem biblijnym, a nie sukcesją apostolską, jest decydującym czynnikiem prawdziwości kościoła. To o czym mówi Pismo to idea, że Boże Słowo ma być przewodnikiem za którym kościół podąża (Dzieje Apostolskie 20:32). To Pismo miało być nieomylnym wymiernikiem nauczania i praktyki. (2 Tymoteusza 3:16-17). To według Pisma mamy osądzać wszelkie nauki (Dzieje Apostolskie 17:10-12). Autorytet apostolski był przekazany poprzez pisma apostołów, nie poprzez sukcesje apostolską.
