Odpowiedź:
Sumienie jest częścią psyche, wywołujący niepokój i poczucie winy, gdy je naruszamy lub uczucie zadowolenia i przyjemności, gdy nasze czyny, myśli i słowa są zgodne z uznanym systemem wartości. Greckie słowo tłumaczone w Nowym Testamencie jako „sumienie” odnosi się do suneidesis, co oznacza „moralną świadomość” albo „moralną odpowiedzialność.” Nasze sumienie reaguje, gdy nasze czyny, myśli lub słowa dostosowują się do systemu naszych wartości lub gdy są sprzeczne ze standardem tego co według nas jest właściwe, a co nie.
W Starym Testamencie nie ma hebrajskiego terminu, które byłoby ekwiwalentem słowa suneidesis użytego w Nowym Testamencie. Brak hebrajskiego odpowiednika słowa „sumienie” może wynikać ze światopoglądu żydowskiego, które podkreślało myślenie grupowe (życia w komunie), a nie podejście indywidualne. Hebrajczycy (Żydzi) uważali się za członków wspólnoty przymierza, która odnosiła się w całości do Boga i jego praw, a nie do poszczególnych osób. Innymi słowy, Żyd był pewien swojej relacji z Bogiem, gdy naród żydowski jako całość miał z nim właściwą relację.
Nowotestamentowa koncepcja sumienia jest bardziej indywidualna w swojej naturze i opiera się na trzech głównych prawdach. Po pierwsze, sumienie jest zdolnością nadaną człowiekowi przez Boga do tego, by kształtować własny rozwój. Paweł kilkakrotnie odnosi się do swojego sumienia jako „dobrego” lub „czystego” (Dzieje Apostolskie 23.1; 24.16; 1 Koryntian 4.4). Paweł bada swoje słowa i czyny i dostrzega w nich zgodność ze swoimi zasadami moralnymi i systemem wartości, które opierały się na Bożych standardach. Jego sumienie weryfikowało integralność jego serca.
Po drugie, Nowy Testament przedstawia sumienie jako świadka pewnych wydarzeń. Paweł wspomina, że sumienia pogan niosły ze sobą świadectwo obecności prawa Bożego wypisanego w ich sercach, mimo iż nie posiadali Prawa Mojżeszowego (Rzymian 2.14-15). Odnosił się również do swojego sumienia, jako świadka potwierdzającego prawdę jego słów (Rzymian 9.1) i tego, że poświęcił się w prawdzie i w szczerej służbie dla ludzi (2 Koryntian 1.12). Mówi również, że jego sumienie wskazuje na to, czy jego czyny są właściwe zarówno względem Boga jak i innych ludzi (2 Koryntian 5.11).
Po trzecie sumienie jest podległe systemowi wartości. Niedojrzały albo słaby system wartości tworzy słabe sumienie, natomiast w pełni ukształtowany system tworzy silne poczucie tego co słuszne, a tego co nie. W życiu chrześcijańskim sumienie człowieka może być zwiedzione niewłaściwym zrozumieniem prawd biblijnych i może doprowadzić do poczucia winy czy wstydu względem rozstrzyganej kwestii. Dojrzewanie w wierze wzmacnia sumienie.
Ostatnia funkcja sumienia dotyczy tego, do czego Paweł się odniósł udzielając wskazówek na temat jedzenia poświęconego innym bogom. Przedstawia on temat w ten sposób, że skoro bałwany nie są prawdziwymi bogami, to nie ma różnicy w tym czy jedzenie to zostało im poświęcone czy też nie. Ale w kościele korynckim było wielu słabych w wierze, którzy wierzyli, że tacy bogowie rzeczywiście istnieją. Ci niedojrzali wierzący byli przerażeni na myśl o jedzeniu czegoś, co zostało poświęcone tym bogom, przez to, że ich sumienia były przepełnione błędnymi stereotypami i przesądnymi poglądami. Dlatego Paweł zachęca tych dojrzalszych wierzących, aby nie korzystali ze swojej wolności w jedzeniu tego co chcą, i aby nie pobudzali do zgorszenia słabszych braci w wierze. Lekcja jaka płynie z tej nauki dotyczy tego, że jeśli nasze sumienie jest czyste ze względu na naszą dojrzałą wiarę i poznanie, to mamy nie dopuścić do tego, by słabsi w wierze upadli z powodu naszych czynów.
Inne odniesienie mówiące o sumieniu w Nowym Testamencie mówi o sumieniu naznaczonym piętnem występku (1 Tymoteusza 4.1-2). Takie sumienie jest zatwardziałe i bezduszne, i nic już nie czuje. Osoba z takim sumieniem nie słucha podpowiedzi i poddaje się działaniu grzechu, zwodząc samego siebie myśleniem, że wszystko jest w porządku, a innych traktuje źle i bez współczucia.
Jako chrześcijanie mamy utrzymywać swoje sumienia w czystości poprzez posłuszeństwo Bogu i właściwą z nim relację. Czynimy tak stosując się do jego Słowa, odnawiając się nieustannie i poddając swoje serce ciągłym przemianom. Powinniśmy słabych w wierze (tych, którzy mają słabe sumienia) obdarzać chrześcijańską miłością i współczuciem.
