Pytanie: Z jakiego powodu szatan myśli, że mógłby pokonać Boga?
Odpowiedź:
Trudno jest sobie wyobrazić, że istota taka jak Lucyfer (szatan) wierzy, że mogłaby nawet stawać do walki z Bogiem, a co dopiero go pokonać. Nawet najbardziej zepsuty umysł powinien być w stanie zobaczyć, że stworzenie nie ma możliwości konkurowania ze Stworzycielem. A jednak szatan próbował zdetronizować Boga i do dnia dzisiejszego walczy, aby przeciwstawić się Bożej władzy, pokrzyżować jego plany i prześladować jego lud.
Być może częściowym wyjaśnienie jest pycha, która przysłoniła szatanowi rzeczywistość. Fragmenty Starego Testamentu (Ks. Izajasza 14.12-15 oraz Ks. Ezechiela 28.11-19) opisują pierwotne położenie szatana i powody dla których traci tą pozycję. Teksty mówią o wywyższonej istocie anielskiej, jednej z Bożego stworzenia, która stała się pełna pychy. Szatan postanowił przejąć tron Boży. Bóg jednak usunął go z dotychczasowego miejsca.
Wpływ szatana na sprawy światowe jest jasno przedstawiony (Ew. Jana 12.31). Szatan jest niezwykle inteligentny. Dzięki swojej inteligencji zwiódł Adama i Ewę i zawładnął dla siebie samego ich prawo do rządzenia światem (1 Ks. Mojżeszowa 1.26; 3.1-7; 2 Koryntian 11.3). Jego spryt pozwala mu realizować jego zwodnicze działania niemal do woli, chociaż jego moc podlega Bożym ograniczeniom (Ks. Joba 1.12; Ew. Łukasza 4.6; 2 Tesaloniczan 2.7-8). Ma na swoim koncie kilka zwycięstw- chociaż w ramach granic wyznaczonych dla niego przez Boga- i być może te zwycięstwa pozwalają mu trwać w iluzji, że może odnieść zwycięstwo nad Bogiem.
Rządy Boga nad działaniem szatana są zilustrowane w prośbie szatana skierowanej do Boga, aby pozwolił mu wpływać na Joba (Ks. Joba 1.7-12). Szatan otrzymuje pozwolenie na dotknięcie ludu Bożego (Ew. Łukasza 13.16; 1 Tesaloniczan 2.18; Hebrajczyków 2.14), ale nigdy nie otrzymuje pozwolenia na odniesienie ostatecznego zwycięstwa nad nimi (Ew. Jana 14.30-31; 16.33). Częścią ciągłej ambicji szatana do tego, aby zastąpić Boga jest jego namiętna tęsknota, aby inni go czcili (Ew. Mateusza 4.8-9; Ks. Objawienia 13.4, 12). Szatan jest "niegodziwy" (Ew. Mateusza 13.19, 38), podczas gdy Bóg jest "Święty" (Ks. Izajasza 1.4).
Natura szatana jest złośliwa. Jego starania, aby przeciwstawić się Bogu, jego ludowi i jego prawdzie są niewyczerpane (Ks. Joba 1.7; 2.2; Ew. Mateusza 13.28). On jest zawsze przeciwny najlepszym interesom ludzi (1 Ks. Kronik 21.1; Ks. Zachariasza 3.1-2). Poprzez jego rolę wprowadzania grzechu do rodziny ludzkiej (1 Ks. Mojżeszowa 3), szatan zdobył moc śmierci- moc, którą Chrystus przełamał poprzez swoje ukrzyżowanie i zmartwychwstanie (Hebrajczyków 2.14-15). Szatan bezpośrednio kusił Chrystusa, próbując doprowadzić go do kompromisu, obiecując mu władzę i moc na świecie (Ew. Łukasza 4.5-8).
Pomimo osobistych złudzeń szatana, że może pokonać Boga, szatan jest skazany na porażkę. Jego ostateczna klęska przepowiedziana jest w Ew. Jana 12.31, Ks. Objawienia 12.9 i 20.10. Śmierć Chrystusa na krzyżu jest podstawą ostatecznej klęski szatana (Hebrajczyków 2.14-15; 1 Piotra 3.18, 22). To wydarzenie było wielkim punktem kulminacyjnym bezgrzesznego życia, podczas którego Jezus wielokrotnie triumfował nad wrogiem (Ew. Mateusza 4.1-11; Ew. Łukasza 4.1-13). Szatan prawdopodobnie cieszył się ze śmierci Chrystusa, wierząc że jest to jego zwycięstwo nad nim, ale podobnie jak wszystkie jego zwycięstwa, to również było krótkotrwałe. Gdy Jezus powstał z grobu, szatan ponownie został pokonany. Ostateczne zwycięstwo przyjdzie, gdy Jezus powróci, a szatan zostanie wrzucony do jeziora ognia (Ks. Objawienia 20.1-15).
Śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa zapewnia wierzącemu siłę do przezwyciężania grzechu. Mamy zapewnienie, że "Bóg pokoju rychło zetrze szatana pod stopami waszymi" (Rzymian 16.20). Takie osobiste zwycięstwo zależy jednak od Bożej łaski i mocy w naszym życiu oraz naszej woli stawienia oporu pokusom (Efezjan 4.25-27; Jakuba 4.7; 1 Piotra 5.8-9). Aby pomóc chrześcijanom zwyciężać te bitwy z szatanem, Bóg zapewnił moc krwi Chrystusa (Ks. Objawienia 12.11), ciągłe wstawiennictwo Chrystusa w niebie za wierzących (Hebrajczyków 7.25), prowadzenie Ducha Świętego (Galacjan 5.16) oraz różnego rodzaju broń do prowadzenia duchowej walki (Efezjan 6.10-18).
