Odpowiedź:
Szczerość to cecha bycia wolnym od udawania, oszustwa lub hipokryzji. Szczerzy ludzie przedstawiają siebie uczciwie, a ich słowne wypowiedzi są wolne od dwulicowości, plotek, pochlebstw czy upiększania. Biblia przywiązuje dużą wagę do szczerości: "Miłość niech będzie nieobłudna" (Rzymian 12.9; por. 2 Koryntian 6.6). Tak samo wiara musi być szczera (1 Tymoteusza 1.5).
Biblia ma wiele do powiedzenia na temat potrzeby szczerości w oddawaniu czci Bogu. Starożytnych Izraelitów ostrzegano, by służyli Panu bez udawania i bez kompromisów: "Oddajcie tedy Panu zbożną cześć i służcie mu szczerze i wiernie: usuńcie bogów, którym służyli wasi ojcowie za Rzeką i w Egipcie, a służcie Panu" (Ks. Jozuego 24.14; tłum. Biblia Warszawska).
Ważne jest, aby zrozumieć, że szczerość nie jest cnotą samą w sobie. Osoba może się przecież szczerze mylić. To, że ktoś szczerze wierzy w Marsjan, nie oznacza, że życie pozaziemskie istnieje. A to, że ktoś szczerze wierzy, że Kryszna jest bogiem, nie wpływa na prawdę. Tylko wtedy, gdy szczerość jest stosowana do naszego poszukiwania Boga i Jego sprawiedliwości, podoba się Panu (Ew. Mateusza 6.33; Ks. Jeremiasza 29.13).
Apollos był szczery, choć początkowo szczerze mylił się w pewnej ważnej sprawie (Dz. Apostolskie 18.24-28). Apollos kochał Boga i nauczał szczerze i z mocą, ale miał niekompletne przesłanie. Ponieważ jednak szczerze pragnął nauczać prawdy, Pan posłał Pryscyllę i Akwilę, aby go pouczyli. Gdy Apollos lepiej zrozumiał przesłanie ewangelii, był jeszcze odważniejszy w głoszeniu o Jezusie Chrystusie. Bóg był w stanie pobłogosławić jego posługę, nawet jeśli Apollos początkowo nie miał jeszcze pełnego zrozumienia, ze względu na jego szczere pragnienie nauczania Słowa Bożego.
Gdy przychodzimy pod krzyż powierzając się Jemu, Bóg nam przebacza. Tylko ci, którzy szczerze żałują i wierzą, otrzymują przebaczenie, ponieważ nie możemy Boga oszukać naszym udawaniem. Kiedy zgadzamy się z Nim co do naszego grzesznego stanu, Bóg bierze spis naszych przewinień i przybija go do krzyża (Kolosan 2.14). Wymazuje naszą przeszłość i daje nam nowy początek (2 Koryntian 5.17). Czyniąc to, Bóg eliminuje wszelką potrzebę życia w udawaniu lub hipokryzji. Jesteśmy wolni, by żyć autentycznie, ponieważ zostaliśmy uznani za sprawiedliwych przed Bogiem.
Szczerość jest niszczona przez zamiłowanie do zadowalania ludzi i tworzenie publicznego wizerunku w celu zamaskowania prywatnej rzeczywistości. Media społecznościowe stały się wylęgarnią nieszczerości, porównywania się i odgrywania scenek. Chrześcijanie również mogą zostać w to wciągnięci. Możemy popaść w nieszczerość, stając się ekspertami w dziedzinie chrześcijańskiej terminologii, kultury i działań, będąc jednocześnie daleko od Boga w naszych sercach (zob. Ew. Mateusza 15.8). Bogu to nie imponuje. Nieszczere praktyki religijne są formą pychy i są obrzydliwe dla Boga (Ew. Marka 7.6). Bóg często pozwala nieszczerym na poniesienie publicznego upadku, aby zwrócić ich uwagę. "Pycha chodzi przed upadkiem, a wyniosłość ducha przed ruiną" (Ks. Przyp. Salomona 16.18). Nieszczerzy udawacze są często demaskowani, gdy ich sekretne grzechy zostają odkryte i jest to błogosławieństwo, ponieważ często to właśnie to zdemaskowanie odziera ich z udawania i pozwala im odbudować swoje życie na szczerości.
Każde ludzkie serce jest podatne na pychę i udawanie. Mądry chrześcijanin pozwala Duchowi Świętemu na swobodny dostęp do każdego obszaru swojego życia, modląc się o to, by obszary pychy i nieszczerości zostały ujawnione (zob. Psalm 139.23). Bóg pochwala szczerość w posłuszeństwie Jego Słowu: "Albowiem ofiar nie żądasz, A całopalenia, choćbym ci je dał, nie zechcesz przyjąć. Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, Sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże" (Psalm 51.18-19). Bóg zna głębię naszego oddania dla Niego i poziom naszej szczerości. Nie możemy się przed Nim ukryć ani Go oszukać (Psalm 139.1-12). Kiedy pozwalamy Mu pozbyć się udawania z naszego życia, odkrywamy, że kocha nas tak samo. Jego miłość uwalnia nas do przyjęcia naszego prawdziwego "ja" i służenia innym z "radosnymi i szczerymi sercami" (Dz. Apostolskie 2.46-47).
