Pytanie: Czym jest Tabela Narodów/ Genealogia Narodów?
Odpowiedź:
1 Ks. Mojżeszowa rozdział 10, powszechnie znana jako Tabela Narodów jest listą patriarchów założycieli siedemdziesięciu narodów, które nastały po Noem wywodzących się z jego trzech synów, Sema, Chama i Jafeta. Dwudziestu sześciu spośród siedemdziesięciu to potomkowie Sema, trzydziestu od Chama oraz czternastu od Jafeta. 1 Ks. Mojżeszowa 10.32 podsumowuje zwięźle rozdział: "To są plemiona synów Noego według rodów ich w narodach ich. Od nich to wywodziły się narody na ziemi po potopie." Rozdział 11 opowiada o ich podziale przy Wieży Babel.
Tekst wydaje się wskazywać, chociaż nigdy nie stwierdza tego wprost, że lista miała być wyczerpującym rachunkiem. Zgodnie z tradycją tak było to interpretowane. Niemniej jednak, taka interpretacja jest spekulacyjna.
Wszystkie genealogie biblijne są skrócone. Ujęte są wszystkie historyczne postacie podczas gdy "mniejsze" lub mniej istotne kulturowo rodzeństwo jest pomijane. Możliwe jest, że tak było w przypadku Tabeli Narodów. Kompilator Tabeli mógł skupić się na studiowaniu narodów najbardziej znaczących dla swojego narodu w czasie tworzenie tabeli kompilacji/ połączeń, pomijając założycieli innych odległych, być może nawet dawno zapomnianych narodów. Podczas gdy każdy naród jest ostatecznie powiązany z każdym innym narodem przez Noego, ta więź rodowa nie utrwala w nieskończoność wzajemnego znaczenia kulturowego jego potomków.
Podczas gdy spisane narody są łatwe do zidentyfikowania, niektóre pozostają nieokreślone. Wielu uczonych podjęło próbę zidentyfikowania tych nieznanych narodów z różnymi sukcesami. Ze względu na archaiczny charakter materiału źródłowego pozostaje znaczna dwuznaczność.
Wiarygodność Tabeli została podważona przez to, że niektóre z opisanych relacji nie pasują do współczesnej lingwistyki porównawczej. Na przykład, powiedziane jest że Elamici wywodzą się od Sema, a jednak ich językiem nie był semicki. Kananejczyków uznaje się za potomków wywodzących się od Chama, a jednak ich językiem był semicki.
To zastrzeżenie zakłada, że te języki nigdy nie doświadczyły żadnej dramatycznej zmiany. Historia tego regionu wydaje się sugerować, że jest to wątpliwe podejrzenie. Kultury tego regionu były stale poddawane migracjom i inwazjom zagranicznych potęg. Zwycięskie imperia często narzucały swój język i kulturę krajom zdobytym.
Klasycznym przykładem jest hellenizacja Cesarstwa Perskiego po zdobyciu go przez Aleksandra Wielkiego. Rozważ też sytuację Izraelitów, którzy początkowo posługiwali się starożytnym hebrajskim aż do czasu niewoli babilońskiej i podboju Persów. Później przyjęli język aramejski, oficjalny język używany w Cesarstwie Perskim. Żydowski Talmud został napisany po aramejsku, podobnie jak duża część Księgi Daniela i Księgi Ezdrasza. Aramejski jest uważany za język ojczysty Jezusa. Po podbiciu Persji przez Aleksandra, Żydzi przyjęli grecki jako ich drugi język. W efekcie czego, cały Nowy Testament został napisany Greką. Języki regionu nie były statyczne.
Hebrajczycy zaatakowali i podbili Kanaan na długo przed Grekami, Persami czy Babilończykami. Czy zaskakujące jest to, że Kananejczycy tego regionu przyjęli język semicki prawie identyczny do starożytnego hebrajskiego? W kwestii Elamitów, jeśli chcielibyśmy rozważyć przypadek Elamitów, powinniśmy zacząć od proto- Elamitów. Proto- Elamici pozostają nierozpoznani, zatem nie mogą stanowić podstawy do polemiki przeciwko Tabeli Narodów/ Genealogii Narodów. Nie ma dowodów, że ci późniejsi Elamici niesemiccy stanowią podstawę proto-Elamitów i nie wiemy jakie wpływy mogły zmienić język w dowolnym momencie.
Kolejnym zastrzeżeniem wobec Tabeli Narodów jest to, że kilka narodów z listy nie pojawia się w relacjach historycznych (jakie mamy dzisiaj) aż do pierwszego tysiąclecia p.n.e. To prowadzi niektórych krytycznych uczonych do datowania Tabeli na 7 wiek p.n.e.
To powracająca krytyka Biblii. Zamiast uznać Biblię za pożyteczne źródło poznania, przez wzbudzanie wątpliwości za każdym razem gdy wspomina miasto lub kulturę, które nie pojawiają się nigdzie indziej w relacjach historycznych, lub gdy umieszcza kulturę w czasie, który wyprzedza jakiekolwiek relacje jakie posiadamy z innych ograniczonych źródeł, krytycy generalnie zakładają, że autorzy biblijni byli albo nieuczciwi albo nieświadomi. Taka sytuacja miała miejsce w przypadku starożytnej metropolii Niniwy oraz starożytnych Chetytów cywilizacji Lewantu, które zostały ponownie odkryte w czasach współczesnych, odpowiednio w XIX i XX wieku, w niezwykły sposób potwierdzając historyczne świadectwo Biblii. Faktem jest, że nasza wiedza o kulturach starożytnych jest bardzo fragmentaryczna i często zależna od kluczowych założeń (hipotez). Dlatego spekulacją jest argumentowanie, że Tabela Narodów została napisana tak późno, wyłącznie na podstawie faktu, że niektóre z wymienionych narodów nie pojawiają się nigdzie indziej a dopiero w późniejszych zapisach historycznych.
Jedno końcowe zastrzeżenie dotyczy faktu, że podobno Nimrod jest synem Kusza (1 Ks. Mojżeszowa 10.8), który uważany jest za założyciela Nubii na południe od Egiptu. Jednak Nimrod założył kilka miast w Mezopotamii, które nie wykazują nubijskiego pochodzenia (1 Ks. Mojższeowa 10.8-12). Czy to oznacza, jak twierdzą niektórzy krytycy, że Tabela jest zatem z pewnością błędna, czy to w kwestii rodowodu Nimroda czy jego roli w zakładaniu miast mezopotamskich?
Sceptycy, którzy wysuwają taki argument przeoczają fakt, że Kusz był ojcem założycielem przynajmniej sześciu arabskich narodów (1 Ks. Mojżeszowa 10.7), żadna nie wykazująca znaków nubijskiego pochodzenia. To dlatego, że Nubia rozwinęła swoją własną ścieżkę kulturową na przestrzeni wielu pokoleń. Nimrod był bezpośrednio/ w linii prostej synem Kusza. Nie mamy powodu by zakładać, że on lub miasta które pomagał zakładać, wykazują jakieś oznaki nubijskiego pochodzenia.
Podsumowując, Tabela Narodów przedstawia biblijny, etnologiczny pogląd, że wszystkie narody pochodzą od Noego przez jego trzech synów Sema, Chama i Jafeta. Nie wiadomo, czy lista siedemdziesięciu miała być wyczerpująca lub czy są jakieś narody pominięte, intencjonalnie lub przypadkowo. Wiarygodność tego co wiemy odnośnie Tabeli zostało poddane w wątpliwość przez sceptyków, których polemiczne zastrzeżenia bywają wadliwe i nieistotne. W związku z archaiczną naturą materiału źródłowego, prawdziwość Tabeli ostatecznie pozostaje nieokreślona. Ostatecznie, ci, którzy uznają ją czynią tak przez wiarę, przyjmując ją za pewnik jako część większej, uzasadnionej perspektywy. Ci, którzy ją odrzucają, ostatecznie czynią tak z podobnych powodów.
