Odpowiedź:
Teologię Nowego Przymierza można najlepiej opisać jako zasadę hermeneutyczną lub siatkę interpretacyjną przez którą ktoś czyta i interpretuje Pismo Święte. Jako zasada hermeneutyczna, staje się mostem pomiędzy Teologią Dyspensacyjną a Teologią Przymierza. Nie oznacza to, że Teologia Nowego Przymierza celowo ustawiła się między Teologią Dyspensacyjną a Teologią Przymierza, ale że Teologia Nowego Przymierza ma wspólne cechy zarówno z Teologią Dyspensacyjną, jak i Teologią Przymierza.
Teologia Dyspensacyjna zasadniczo postrzega Pismo Święte jako serię, zwykle siedmiu „dyspensacji”. Dyspensacja może być luźno zdefiniowana jako środek przez który Bóg zarządza Swoim postępowaniem z człowiekiem i stworzeniem. Zatem, prowadzenie Boże było inne z Adamem niż z Abrahamem itp. Teologia Dyspensacyjna postrzega objawienie jako progresywne, np. w każdej dyspensacji, Bóg objawia więcej i więcej ze swojego boskiego planu odkupienia. Jednak, chociaż Pismo Święte jest objawieniem progresywnym, każda następująca dyspensacja przedstawia nowy sposób w jaki Bóg postępuje ze swoim stworzeniem. Innymi słowy, zgodnie z Teologią Dyspensacyjną istnieje silny poziom nieciągłości pomiędzy dyspensacjami; jak tylko stara dyspensacja jest zakończona, nowa się rozpoczyna, "stary" sposób robienia rzeczy pod starą dyspensacją ustępuje miejsca nowej dyspensacji. A każda dyspensacja jest zasadniczo wprowadzana z pewnym nowym objawieniem od Boga.
Musimy pamiętać, że w Teologii Dyspensacyjnej istnieje ostre rozróżnienie pomiędzy Izraelem a Kościołem. To są dwie różne grupy ludzi z różnym przeznaczeniem w Bożej ekonomii. Kościół jest postrzegany jako "parenthesis" pomiędzy Bożym postępowaniem z narodem Izraela. Odnowione królestwo obiecane Izraelowi zostanie spełnione w okresie Tysiącletniego Panowania Jezusa. Do tego czasu trwa Era Kościoła- czas pogan.
Teologia Przymierza jest faktycznie biegunowym przeciwieństwem Teologii Dyspensacyjnej. Chociaż obie zgadzają się, że Pismo Święte jest objawiane stopniowo, nadrzędną zasadą Teologii Przymierza jest przymierze. Teologia Przymierza dostrzega dwa teologiczne przymierza w Piśmie Świętym- Przymierze Uczynków i Przymierze Łaski. Przymierze Uczynków zostało przedstawione w Ogrodzie Eden pomiędzy Bogiem a człowiekiem, w którym Bóg obiecał ludzkości życie za posłuszeństwo i sąd za nieposłuszeństwo. Przymierze Uczynków zostało ponownie wprowadzone na Górze Synaj, gdy Bóg obiecał Izraelowi długie życie i błogosławieństwo ziemi pod warunkiem ich posłuszeństwa Przymierzu Mojżesza, ale wypędzenie i osądzenie w przypadku ich nieposłuszeństwa. Przymierze Łaski zostało wprowadzone po upadku człowieka i reprezentuje Boże bezwarunkowe przymierze z człowiekiem, aby odkupić i zbawić wybranych. Wszystkie różne przymierza biblijne (z Noem, Abrahamem, Mojżeszem, Dawidem i Nowe Przymierze) są dziełem Przymierza Łaski, gdy Bóg realizuje swój plan odkupienia w historii ludzkości. Tak więc tam, gdzie Teologia Dyspensacyjna widziała nieciągłość między różnymi dyspensacjami (a w szczególności między Starym a Nowym Testamentem), Teologia Przymierza dostrzega rozległą ciągłość.
To jest szczególnie widoczne w fakcie, że Teologia Przymierza nie dostrzega ostrej granicy pomiędzy Izraelem a Kościołem. Obie grupy są postrzegane jako jeden ciągły lud Boży z jednym ostatecznym przeznaczeniem.
Wszystko to służy jako tło do spojrzenia na Teologię Nowego Przymierza. Jak wspomniane przedtem, Teologia Nowego Przymierza jest punktem pośrednim pomiędzy tymi dwoma. Ma wiele wspólnego z klasyczną Teologią Przymierza, w szczególności w ciągłości pomiędzy Kościołem a Izraelem będąc jednym ludem Bożym. Jednak różni się także od Teologii Przymierza w tym, że niekoniecznie postrzega Pismo Święte jako progresywne ukazywanie odkupienie w ramach Przymierza Uczynków/ Przymierza Łaski. Zamiast tego widzi Pismo Święte bardziej w paradygmacie obietnicy/spełnienia.
Zdecydowanie największą różnicą między Teologią Nowego Przymierza a Teologią Przymierza jest to, jak każdy z nich postrzega Prawo Mojżeszowe. Teologia Przymierza postrzega Prawo na trzy sposoby: cywilny, ceremonialny i moralny. Cywilny aspekt Prawa to prawa przymierza na Synaju, które prowadziły teokratyczny naród Izraela, gdy żyli w Ziemi Obiecanej. Ceremonialny aspekt Prawa regulował oddawanie czci Bogu przez Izrael podczas pobytu w tej ziemi. Na koniec, aspekt moralny Prawa kierował zachowaniem ludu Bożego. Powinno się rozumieć, że Prawo samo w sobie, jest jedną zwartą całością i to, że Żydzi nie czynili rozgraniczenia pomiędzy cywilnym, obrzędowym i moralnym jego aspektem; to są tylko terminy używane, aby pomóc nam zrozumieć trzy obszary życia Izraela, którymi rządziło się Prawo Mojżeszowe.
Zgodnie z klasyczną Teologią Przymierza, Jezus przyszedł na świat, aby wypełnić Prawo (Ew. Mateusza 5.17). Uczynił to dając zadośćuczynienie, wypełniając wszystkie ceremonialne, cywilne i moralne aspekty Prawa. Jezus Chrystus jest rzeczywistością stojącą za cieniami systemu ofiarniczego Starego Testamentu i tym samym wypełnia ceremonialne aspekty Prawa. Jezus Chrystus również poniósł karę za nasze grzechy tym samym wypełniając cywilne aspekty Prawa. Na koniec Jezus Chrystusa żył w pełnej zgodnie z moralnymi aspektami Prawa i wypełnił sprawiedliwe wymogi Prawa.
Teraz, moralne aspekty Prawa przedstawiają esencję Przymierza Uczynków. Jako takie wykraczają poza ekonomię Prawa Mojżeszowego. Innymi słowy, Bóg zawsze wymaga świętości od ludzkości. Przymierze Uczynków nie zostało zerwane z powodu upadku, ani też nie zostało zerwane mimo iż zostało wypełnione w Chrystusie. Moralny aspekt Prawa nadal utrzymuje się jako standard moralności ludzkości, ponieważ odzwierciedla Boży charakter i to, że się nie zmienia. Zatem, Teologia Przymierza nadal postrzega Prawo Mojżeszowe (szczególnie Dziesięć Przykazań) jako zalecenie dla Kościoła, mimo iż ceremonialne i cywilne aspekty stały się przestarzałe w Chrystusie.
Teologia Nowego Przymierza postrzega Prawo Mojżeszowe jako całość i widzi, że wszystko zostało spełnione w Chrystusie (jak dotąd w zgodzie z Teologią Przymierza). Jednak, ponieważ Teologia Nowego Przymierza widzi Prawo Mojżeszowe jako całość, to również widzi moralny aspekt Prawa Mojżeszowego jako spełnione w Chrystusie i już nie ma więcej zastosowania do chrześcijan. Zamiast być pod moralnym aspektem Prawa Mojżeszowego jak jest to podsumowane w Dziesięciu Przykazaniach, jesteśmy pod Prawem Chrystusa (1 Koryntian 9.21). Prawem Chrystusa będą te wskazówki, które dokładnie wypowiedział On w Ewangeliach (np. Kazanie na Górze). Innymi słowy, cała ekonomia Prawa Mojżeszowego została zniesiona w Teologii Nowego Przymierza; już w żaden sposób nie ma zastosowanie do chrześcijan. Tak więc, podczas gdy Teologia Przymierza widzi ciągłość między Starym i Nowym Testamentem w odniesieniu do ludu Bożego i drogi zbawienia, Teologia Nowego Przymierza rysuje dość ostrą linię rozróżnienia między Starym a Nowym Testamentem, jeśli chodzi o różnicę między starym Przymierzem Mojżeszowym a Nowym Przymierzem za pośrednictwem Chrystusa. Stare przymierze jest przestarzałe (włącznie z moralnym aspektem Prawa Mojżeszowego) i zastąpione przez Nowe Przymierze z Prawem Chrystusowym, które ma rządzić jego moralnością.
