Odpowiedź:
Uczciwość to prawdomówność. Uczciwa osoba ma zwyczaj wypowiadania dokładnych, godnych zaufania stwierdzeń na temat życia, siebie, innych i Boga. Uczciwa osoba przedstawia siebie taką, jaką jest i mówi innym prawdę o sobie. Szczerość nie oznacza "wyrażania wszystkiego, co przychodzi ci do głowy". To jest przejrzystość, a dana osoba może być uczciwa, nie będąc przejrzystą. Jednak nikt nie może być konsekwentnie szczery bez zaangażowania w prawdę. Szczerość może czasami zranić czyjeś uczucia, ale nie oznacza to, że nieszczerość jest lepsza.
Nieuczciwość jest ganiona w Piśmie Świętym. Bóg nie akceptuje osoby, która "praktykuje oszustwo" (Psalm 101.7), natomiast Ks. Jeremiasza 9.4 mówi o złym społeczeństwie: "Jeden oszukuje drugiego, a prawdy nie mówią, przyzwyczaili swój język do mówienia kłamstwa, postępują przewrotnie, są niezdolni, aby się nawrócić". Mówienie prawdy, czyli uczciwość, jest oznaką zdrowej relacji międzyludzkiej.
Osoba, która zna prawdę, ale (z jakiegokolwiek powodu) twierdzi inaczej, jest kłamcą. Biblia podkreśla znaczenie wypowiadania prawdziwych stwierdzeń na temat Boga. Celowe fałszywe przedstawianie Boga jest poważnym wykroczeniem. Kłamca jest definiowany przede wszystkim jako ktoś, kto zaprzecza, że Jezus jest Chrystusem (1 Jana 2.22). "Ufanie kłamstwu" jest równoznaczne z zapominaniem o Bogu (Ks. Jeremiasza 13.25). A ci, którzy twierdzą, że znają Boga, ale zaprzeczają Mu, dodają coś do Jego słów lub odmawiają przestrzegania lub akceptowania Jego przykazań, są również nazywani kłamcami (1 Jana 2.4; 5.10; Ks. Przyp. Salomona 30.6).
Uczciwość jako cecha charakteru jest znakiem działania Ducha Świętego w duszy człowieka. Bóg nie może kłamać (Hebrajczyków 6.18), dlatego Jego obecność w człowieku rodzi prawdomówność. Lud Boży jest uczciwy.
Ludzkość nie jest z natury uczciwa (Psalm 116.11). Nieuczciwość ma ziemskie nagrody - kłamstwo często przynosi korzyści finansowe, władzę lub tymczasową satysfakcję. Ale nagrody mają swoją cenę. Nieuczciwość prowadzi do coraz większej niegodziwości (Ks. Przyp. Salomona 17.4). Kłamstwo w celu zaspokojenia światowych pragnień ostatecznie prowadzi do utraty wszystkiego, co dana osoba posiada, w tym własnego życia. Mieszkańcami piekła będą "wszyscy kłamcy" (Ks. Objawienia 21.8). "Albowiem cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej szkodę poniósł?" (Ew. Marka 8.36).
Chociaż czasami kuszące jest kłamanie, fałszywe przedstawianie siebie lub bagatelizowanie niewygodnych prawd w celu uniknięcia konfliktu, nieuczciwość nigdy nie jest dobra dla relacji. Wypowiadanie nieszczerych słów w celu uniknięcia konfliktu jest pochlebstwem (Psalm 12.2). Czasami uczciwość zrani uczucia innych. To nieuniknione. Pamiętaj o słowach mędrca: "Razy przyjaciela są oznaką wierności, pocałunki wroga są zwodnicze" (Ks. Przyp. Salomona 27.6; tłum. Biblia Warszawska). Przyjaciel jest gotów zranić nas prawdą; słodkie słowa, jeśli są kłamstwem, są wrogami naszej duszy.
Uczciwości zawsze powinna towarzyszyć łagodność. Uczciwą osobę motywuje miłość, a nie obsesja na punkcie przekazywania dokładnych informacji (Ks. Przyp. Salomona 19.22). Przede wszystkim uczciwej osobie zależy na mówieniu prawdy o Bogu i wspieraniu duchowego rozwoju innych ludzi (Efezjan 4.29). Ci, którzy podążają za Jezusem- Prawdą (Ew. Jana 14.6), będą mówić prawdę w miłości (Efezjan 4.15).
